Fans van Boysetsfire hebben de laatste jaren niets te klagen. De emoveteranen doen in hun rondje Europa ieder jaar Nederland ook trouw aan en comebackalbum While A Nation Sleeps stelde niet teleur. Vanavond staan de vijf in een volle Oude Zaal van de Melkweg. Samen met Funeral For A Friend . . .

De Welshmen van Funeral For A Friend blijven stug doorgaan met albums maken. Maar laten we eerlijk zijn, beter dan tweede plaat Hours (2005) werd het niet. Dat lijken ze zelf ook te weten, want vanavond spelen ze die succesplaat integraal. Het geluid is zeker in het begin abominabel. De band arriveerde pas laat in Amsterdam en tijd voor een degelijke soundcheck was er niet. Gaandeweg wordt het wat beter: de eerste rijen zingen mee, zanger Matthew Davies-Kreye zingt redelijk goed, maar verder gebeurt er niet zoveel bijzonders. Na drie kwartier is het mooi geweest.

Boysetsfire begint een kwartier te vroeg. Mooi, meer tijd om te spelen zou je denken. Dat blijkt niet het geval. Twee headliners, allebei even lang spelen is het devies. En dus is Boysetsfire na een klein uurtje ook alweer klaar. Eeuwig zonde, want zo goed als vanavond hebben Nathan Gray en zijn band al tijden niet meer gezien. Sinds de reünie van eind 2010 laat de frontman zijn politieke statements achterwege en zijn de liveshows toch een beetje gezapiger. Lol maken, daar leek het vooral om te draaien. Vanavond is de band echter gefocust. Dat komt misschien wel omdat er eindelijk veel nieuw materiaal is om te spelen.

Het publiek reageert opvallend goed op ‘nieuw’ werk als Bled Dry en Until Nothing Remains. Het gaat wel ten koste van debuut The Day The Sun Went Out, daarvan horen we helaas niets meer vanavond. Tranentrekker My Life In The Knife Trade komt vroeg in de set voorbij en ook After The Eulogy zit in de eerste helft van de show. Waar moeten ze nu mee afsluiten denkt de Melkweg als ook Rookie na 45 minuten gespeeld wordt. Maar dát blijkt dus ook het laatste nummer te zijn. In de toegift volgt Empire nog, maar dan is het echt voorbij.

Het mooie aan een concert van Boysetsfire is dat er altijd dezelfde kritiekpuntjes zijn. De band loopt tussen de nummers door altijd te klooien (valt mee vanavond), de intro’s die op de plaat voor de nummers staan worden ook altijd afgespeeld en bij Walk Astray komt zelfs het gehele akoestische stuk aan het begin van tape. Vanavond lachen we erom, want vanavond zien we de beste show van Boysetsfire sinds… tja, misschien wel sinds de reünie. Alleen jammer van die baard meneer de frontman, nu lijk je op Eric Corton en dat is voor niemand leuk.

Fotografie: Brian Krijgsman

Gezien: 28 april 2014, Melkweg, Amsterdam