Na de inwisselbare muziek van The Devil Wears Prada is het aan Architects om de avond van een goed begin te voorzien. Dat lukt de Britten met gemak. De moshpit begint al aardige vormen aan te nemen en de eerste puber met bloed op z’n gezicht komt ook al langs gestrompeld. Wie vanavond om zich heenkijkt is in een andere wereld terechtgekomen. Bring Me The Horizon is een band voor scenekids. Jonge meisjes en jongens met inwisselbare kapsels, piercings en kleding. Helemaal af ben je pas met de nodige tattoos. Uit het hele land zijn ze naar Amsterdam gekomen, hun verontruste ouders staan buiten te wachten.

Inmiddels is de eerste bezoeker naar het ziekenhuis afgevoerd. En dan moet het hoofdprogramma nog beginnen. Als Bring Me The Horizon keurig om 22:00 uur het podium betreedt, verandert de Melkweg in een uitzinnige menigte. Want hoewel deze band in Nederland nauwelijks cd’s verkoopt kent een propvolle grote zaal ieder nummer van woord tot woord. Zo hoeft frontman Olli Sykes zelf vanavond niet veel te zingen. Stagedivers komen het podium niet op, de chaos is er niet minder om. De EHBO-post backstage staat er niet voor niets, zo blijkt.

Als we al die randverschijnselen buiten beschouwing laten is het overigens best genietbaar, een optreden van Bring Me The Horizon. Neem nou openingstrack It Never Ends van het nieuwe album met die belachelijk lange titel (iets met een hel die ze gezien hebben en een hemel die ze geheim willen houden). Een dijk van een metalcorenummer, beetje deathcore er doorheen, screamo invloeden en fuck, het werkt. Daarbij speelt de band gewoon strak, enthousiast en met flair. Uberscenekid Olli’s– mager, tattoos, lang haar – favoriete woorden van de avond zijn ‘Amsterdammmm’ en ‘ loudeeeeeeer’. Het publiek eet uit zijn hand. Jongens willen hem zijn, meisjes willen met hem zijn. Een interessant sociaal experiment, dit optreden.

Fotografie: Eli Voogt

Gezien: 21 januari 2011, Melkweg, Amsterdam