Misschien is het de locatie die een maatje te groot is. Misschien het songmateriaal, dat dusdanig divers is dat de overgang van het ene naar het andere liedje niet altijd helemaal lekker loopt. Misschien het publiek dat al haar liedjes nog niet kent en er dus ook niet zo lekker op gaat. En misschien maakt dat dan weer dat de klik tussen de zangeres en het publiek er niet echt lijkt te zijn. Waar het ook aan ligt; het optreden van Brittany Howard op North Sea Jazz voelt als een milde teleurstelling.
Fotografie Dimitri Hakke
Zingen kan Howard in ieder geval als de beste. Ze klinkt hoog en zoet in het zachtaardige Patience en liefdesliedje Georgia. Ze buldert erop los in het slot van de intens opgebouwde break-up song Red Flags. Howard wisselt tussen toonhoogtes en tempo alsof het niets is en mist geen noot. Ze is een vocale krachtpatser.
Bij vlagen treedt ze vanavond in de voetsporen van al die diva’s die haar hier voorgingen. Dat betekent helaas ook dat ze veel maniertjes heeft. Theatrale handbewegingen en gezichtsuitdrukkingen. Ze gaat stampvoetend over het podium na songs over een dwars doormidden gebroken hart.
Dat past bij een echte diva. Echte diva’s maken theater en drama onderdeel van wie ze zijn. Bij Howard voelt het echter onecht. En omdat ze het doet terwijl ze zingt, kleeft die onechtheid ook aan de zang. Je hoort iemand heel mooi, maar zonder echte emotie zingen. Misschien lijkt er daardoor wel een transparante wand tussen Howard en haar publiek te hangen. Ze laten elkaar niet volledig toe.
Wanneer ze in de coupletten van een perfect gezongen Stay High uitnodigend in haar handen klapt, klappen alleen haar achtergrondzangeressen mee. Na iedere song klinkt een mild applaus, maar vertrekken er steeds meer mensen. Het is een droevig gezicht.
Howard zingt vanavond louter liedjes van haar laatste twee soloplaten. Hoewel het begrijpelijk is dat ze het oeuvre van Alabama Shakes laat liggen in de naam van persoonlijke artistieke groei, is het wel een gemiste kans. De songs van Jaime en What Now zijn complexer dan klassiekers als Hold On of Don’t Wanna Fight, die zich juist goed lenen voor de grote zaal waar Howard zich vanavond in bevindt.
De psychedelische elementen en vele wendingen van haar solosongs pakken daarentegen niet goed uit in deze setting. Het komt, zoals vrijwel alles tijdens dit optreden, gewoon niet echt binnen.
Gezien: North Sea Jazz 2024, vrijdag (21:45 uur) in de Maas.