In Paradiso wordt massaal het rookverbod overtreden, een fenomeen dat tijdens reggaeconcerten immer wordt gedoogd. En dus staan we temidden van de welbekende ganja-dampen die zorgen voor een wel erg relaxte sfeer in de redelijk gevulde zaal. Maar er gaan ook geregeld mensen onderuit die zich wellicht verkeken hebben op de sterkte van de lokale teelt. Bunny zelf blijkt heel scherp. Hij start zelfs behoorlijk op tijd, iets wat hij als geregeld festivalact wel heeft geleerd. Hij zingt korte versies van zowat zijn complete eerste lp Blackheart Man uit 1976 en neemt al doende bijna chronologisch zijn gehele discografie door.

Bunny’s prachtig heldere zangstem is uit duizenden herkenbaar en vanavond in uitmuntende conditie. Ook de tienkoppige band, The Solomonic Reggaestra, waarvan vele leden zijn kinderen of kleinkinderen zouden kunnen zijn, kwijten zich goed van hun taak. Al geeft het groepsgeluid nergens het gevoel van grootsheid dat je eigenlijk zou wensen bij een man van deze standing. Bunny’s groep klonk in het verleden echt orkestraal en imposant, maar die tijd lijkt voorgoed voorbij.

De liedjes van Rock N’ Groove, wellicht zijn beste album ooit, klinken prima maar missen ook net dat beetje extra. Dance Rock, Roots Man Skanking en Ballroom Floor maakten op plaat en tijdens eerdere concerten een overweldigende impressie maar klinken hier net iets te klein. Dat werkt beter bij de diverse covers van Bob Marley die Bunny gedurende zijn hele carrière al doet. En met recht. Hij was er bij toen originelen als Trenchtown Rock en Simmer Down werden gecreëerd en schreef er zelfs vaak aan mee. Zijn versie van No Woman No Cry mist evenwel weer dat grote gevoel. Het werk van Peter Tosh komt ook even voorbij middels een prima versie van Legalise It.

De band en Bunny bedienen zich geregeld van het ‘haul and pull up’ principe waarbij een liedje wordt gestopt en opnieuw begonnen om het wat extra drive te geven – en het publiek op te stuwen. Dit fenomeen uit de dancehall werkt hier live maar matig en komt ook net iets te vaak voorbij. Aan een groot deel van het publiek, waaronder opvallend veel jonkies, lijkt de portee van deze typische reggae-truc ook voorbij te gaan. Men wil gewoon lekker wiegen op al die vele onverwoestbare reggaeliedjes en dat lukt verder prima. Na krap twee uur gaat de show ineens als een nachtkaars uit en is het gedaan. Er komt geen toegift. Het publiek mort nog even maar legt zich er snel bij neer. Dat toont respect voor de oude Jamaicaanse baas die nog een flink aantal concerten in het vooruitzicht heeft, dit weekend al op Reggae Geel in België.

Door Kees Smallegange / fotografie: Daniël de Borger

Gezien: 31 juli 2014, Paradiso, Amsterdam