De aankondiging kwam enigszins als een verrassing: Cage The Elephant naar de AFAS Live. Want, laten we wel wezen, de Amerikaanse rockband onder leiding van Matt Schultz voelde niet enorm relevant meer. Het vorig jaar verschenen album Neon Pill sloeg nog geen deuk in een pakje boter en voor de laatste keer dat de band een hit(je) had, moeten we de klok sowieso een klein decennium terugdraaien. Dat er zondagavond toch zesduizend mensen naar Amsterdam zijn afgereisd, zal vooral te danken zijn aan de ijzersterke live-reputatie van de band, die dan ook gelukkig in stand blijft.

Fotografie Willem Schalekamp

Want een gebrek aan recente hits maakt niet zoveel uit wanneer je gewoon een lekkere rock & roll-show neer kan zetten, zo bewijzen Schultz en zijn kompanen. Het helpt ook dat er maar drie nummers van Neon Pill de revue passeren. De focus ligt op het oudere, betere werk. Van dat drietal is vooral Good Time, waarin de frontman iets probeert te doen wat lijkt op rappen, tenenkrommend. Verder is het feit dat de meer gladgestreken sound van het nieuwe werk voor wat sporadische rustpunten zorgt geen enorm probleem, want de band houdt het tempo anderhalf uur lang moordend hoog.

Met Cry-Baby en Spiderhead in het openingssalvo heeft de band de zaal meteen mee. Als niet lang daarna ook nog Too Late To Say Goodbye en Cold Cold Cold voorbijkomen is de vrees even dat het meeste kruid al verschoten is, maar Cage The Elephant heeft meer hits in het repertoire dan je op voorhand zou verwachten. Met de albums Melophobia (2013) en Tell Me I’m Pretty (2015) als verwachte zwaartepunten van de setlist duurt het zelden langer dan tien minuten voordat er een publieksfavoriet voorbijkomt, die steeds een iets betere respons krijgt dan de voorgaande.

Een eindeloos moshpit-festijn zoals we nog wel in 2017 in Paradiso zagen ontstaat vanavond nooit, daar is de zaal waarschijnlijk wat te groot en kil voor, maar wie om zich heen kijkt ziet bijna altijd wel ergens een groepje vrienden gelukzalig in het rond springen. Ook worden de meeste refreinen luidkeels meegezongen en de spaarzame praatjes van Schultz, die vooral gaan over dat hij steeds bijna uitglijdt op het gladde podium, met luid gejuich beantwoord.

Cage The Elephant heeft de zaal dus zonder moeite in zijn zak, wat toch best indrukwekkend is voor een band die bij zijn laatste passage in ons land (nét voor het begin van de pandemie in 2020) nog in veel kleinere zalen stond. Dat is vooral te danken aan de inzet van Schultz, die in zijn groene outfit over het podium stuitert als Kermit de Kikker met een cafeïne-overdosis en vol overgave in de microfoon brult, zodat dat de emotionele lading van zijn teksten zelfs de bovenste balkons kan bereiken. Dat de frontman een moeilijke tijd achter de rug heeft, met onder anderen een langdurige psychose en een arrestatie voor wapenbezit in New York, draagt misschien bij aan hoe dankbaar hij zegt te zijn om op het podium te staan.

Een meer dramatische band had zo’n emotionele laag van harte uitgebuit, maar Cage The Elephant doet daar niet aan. De meest theatrale gebeurtenissen vanavond is dat gitarist Brad Shultz, inderdaad de broer van, zich aan het einde van het felle Sabretooth Tiger genoodzaakt voelt om zijn gitaar kapot te slaan. Dat vormt een prima opmaat naar de extase van de toegift, waarin de band met Shake Me Down, Cigarette Daydreams en Come A Little Closer nog drie van zijn grootste crowdpleasers over het gretige publiek uitstrooit. Zullen we dezelfde zaal alvast voor Cage The Elephant reserveren in een paar jaar tijd? Met shows van dit niveau past de band prima in deze gewichtsklasse.

Gezien: 23 februari 2025 in AFAS Live, Amsterdam