Het ruikt dankzij Car Seat Headrest naar teen spirit in Paradiso. Oké, en naar zweet. Maar vooral naar dat eerste. Natuurlijk staan er ook zat mensen die de twintig al lang en breed gepasseerd zijn in de zaal, maar wie om zich heen kijkt ziet ook opvallend veel mensen van een jongere generatie. Niet zo gek, de muziek die Will Toledo als Car Seat Headrest uitbrengt dealt veelal met thema’s die tieners van nu misschien wel meer dan ooit bezighouden. Zaken als eenzaamheid, (homo)seksualiteit en geestelijke gezondheid. Daardoor werd Toledo’s lo-fi magnum opus Twin Fantasy in 2011 op fora als Reddit en de vriendelijkere kant van het beruchte 4Chan ook direct omarmd als cultklassieker. Dat de in het voorjaar uitgebrachte heropgenomen versie van die plaat zorgt voor Toledo’s meest euforische show op Nederlandse bodem tot nu toe is dus ook niet echt een verrassing.
Dat het er zó euforisch aan toe zou gaan hadden we echter ook niet verwacht. Waar bij vorige shows van Toledo en zijn band – die voor deze tour uit vijf man bestaat, voorprogramma Naked Giants incluis – zowel de act als het publiek vaak nog een beetje weifelend was, slaat na de gestaag opbouwende opener (en Lou Reed-cover) Waves Of Fear de vlam vrijwel direct in de pan. Oorzaak: het stuwende Bodys, een anthem van jewelste over de vergankelijkheid van het menselijk lichaam. Dus storten honderden zweterige mensen zich op elkaar, terwijl ze bijna allemaal luidkeels bezingen hoe hun lichaam het ieder moment kan begeven. Het levert een onvergetelijk en op een vreemde manier hartverwarmend beeld op.
Uit dat moment, en vele andere die er nog zullen volgen, blijkt ook dat de kracht van Toledo’s nummers ‘m veelal niet alleen in de geweldige riffs of opbouw zit, maar voor een groot deel in de teksten. Ieder nummer van Teens Of Denial en Twin Fantasy – de twee meest recente en daardoor bekende platen – dat voorbij komt heeft wel (minstens) één onweerstaanbaar meezingmoment. Uit de chemie die hierdoor tussen band en publiek ontstaat blijkt ook dat de kracht van deze teksten en de nummers eromheen vooral leunt op herkenning. Daarom sloeg Famous Prophets vrijwel compleet dood toen de band het slotstuk van Twin Fantasy iets meer dan een jaar geleden in dezelfde zaal speelde. Toen kenden alleen de fanaten van het eerste uur ‘m, als hij vanavond voorbij was gekomen was de tent waarschijnlijk nog wat verder afgebroken.
Nu Car Seat Headrest twee platen heeft die bij het grote publiek bekend zijn, zijn er natuurlijk een stuk minder inkakmomenten dan vorige keren. Toch kan Toledo het niet laten om twee van zijn oudere songs de revue te laten passeren, met wisselend succes. Het kalme Maud Gone dient als een prima rustpunt tussen Fill In The Blank en Destroyed By Hippie Powers, twee van de grootste knallers. Het uitgesponnen en complexe America (Never Been) slaat echter wel enigszins dood. Al is ook dat nummer nog steeds interessant om naar te kijken, omdat het een van de weinige nummers is waarin Toledo zelf een gitaar ter hand neemt. Voorheen deed hij dat altijd, nu heeft hij dankzij Naked Giants zoveel versterking dat hij zijn aandacht volop op zijn zang en af en toe wat synthesizers kan richten.
Vroeger was het altijd vermakelijk om te zien hoe de vrij schuchtere jongen met zijn gitaar als een soort rockgod te werk ging. Inmiddels is Toledo zo in zijn nieuwe rol gegroeid dat hij haast beperkt aanvoelt als hij toch gitaar moet spelen. Zonder instrument gaat hij namelijk nog dieper op in de muziek dan dat hij eerst al deed, waardoor de songs ook nog veel harder binnenkomen. Hoogtepunt wat dat betreft is Twin Fantasy-single Nervous Young Inhumans, wanneer de zanger zich aan een onbeholpen dansje waagt, een beetje koddig maar perfect op de maat van de opzwepende geluidsmuur die het nummer draagt. Daarmee vuurt hij het toch al compleet losgeslagen publiek nog wat verder aan. De ontlading is dikwijls voelbaar.
Wat deze avond vooral zo bijzonder maakt is de synergie tussen Toledo en zijn band, en de synergie tussen band en publiek. Het beste voorbeeld daarvan komt aan het begin van de toegift, als tijdens het grotendeels verstilde Sober To Death de drummer en tweede percussionist precies invallen bij het zinnetje ‘You and me won’t be alone no more’, waarna de voortdurend aan kracht winnende moshpit datzelfde zinnetje even later opnieuw uit volle borst meezingt. Of wanneer de hele zaal direct op zijn kop staat zodra de eerste noten klinken van het ontzagwekkende slotstuk Beach Life-In-Death, een epos in drie aktes dat moeiteloos bijna een kwartier lang weet te boeien. Door deze show, maar vooral door de meesterlijke finale, weten we één ding zeker: Toledo is allang geen ‘soort van’ rockgod meer.
Fotografie: Lisa Boels
Gezien: 28 mei Paradiso, Amsterdam
