Niks zo dodelijk als een concert dat te lang doorgaat. Die gedachte moet ook bij frontman Will Toledo en co. doorgedrongen zijn, gezien de speeltijd van iets meer dan een uur vanavond. En dat met een discografie van elf platen. Maar in dat uur zien we, ondanks de nodige technische imperfecties, een band met weergaloze liedjes. Het is een oud showbizz-cliché natuurlijk, always leave them wanting more. Maar het is ook het enige dat ‘showbizzy’ voelt aan het concert van Car Seat Headrest vanavond. Toledo is duidelijk geen geboren performer. Wanneer hij in de toegift – een vlammende versie van Connect The Dots (The Saga Of Frank Sinatra) – wat begint te dansen, lijkt hij op een ongemakkelijke vader op een bruiloft. Het colbertje gaat uit, de stropdas bungelt wat langs het slungelige, wat onhandig bewegende lijf.

En als de Amerikaan tussen de nummers door iets zegt, is dat een vrijwel onverstaanbaar gemompel. Maar goed dat ‘tussen de nummers door’ grotendeels slaat op de tracks van Teens Of Denial, misschien wel dé gitaarplaat van 2016. Wanneer de band, net als op het album, begint met Fill In The Blank en Vincent denken we even aan een integrale versie, maar met Maud Gone grijpt Toledo terug naar zijn Monomania uit 2013. Het zijn die tracks van Teens Of Denial die vanavond de hoogtepunten vormen. De nummers van het album, het eerste echte studiowerk van de band (het vorig jaar verschenen Teens Of Style bestaat uit heropnames van Toledo’s negen DIY-platen), klinken grootser, maar ook venijniger. Gitarist Ethan Ives soleert uitgebreid, wat tracks als Vincent (op de plaat al zeven minuten) nog iets verder uitrekt.

Toledo zelf heeft soms moeite om boven dat gitaargeweld uit te komen. Zijn stem klinkt bij vlagen wat dun, zeker tijdens de eerste helft van het optreden. Zonde natuurlijk, gezien de tekstuele slimmigheden waar de zanger zijn teksten mee volstopt. Pareltjes als ‘This isn’t sex, I don’t think, it’s just extreme empathy’ uit het Unforgiving Girl (She’s Not An) gaan soms verloren aan de bijna volle zaal. Met dat nummer, gekoppeld aan voorganger Drunk Drivers/Killer Whales (die flink wordt meegezongen), lijkt Car Seat Headrest richting de climax van het optreden te werken. Famous Prohets (Minds) – een ouder nummer – haalt de vaart er iets uit, totdat toegift Connect The Dots er een berg rauwe energie overheen gooit, en die climax er alsnog komt. Het duurt lang voordat het vergeefse geklap, geschreeuw en gestamp om nóg een toegift verstomt. Will Toledo is als performer misschien niet groots, zijn nummers zijn dat wel. Car Seat Headrest stopt vanavond op een hoogtepunt, en dat doet de band uitstekend.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 14 maart 2017, Paradiso, Amsterdam

Actie: als je nu een abonnement neemt op OOR kies je zelf je eigen welkomstgeschenk, zoals tickets voor Pinkpop, Dauwpop of Rewire.