Nadat de visuals bij de show van Caribou voor de eerste paar nummers overuren draaien, gaat na ongeveer een kwartier het scherm bijna op zwart. Langzaam komen er stippeltjes in beeld. Wanneer de muziek uiteindelijk zijn apotheose bereikt, is er een mooi tableau op het scherm te zien; een treffend metafoor voor hoe Caribou zondagmiddag in de Bravo te werk gaat. De songs worden stuk voor stuk uiterst zorgvuldig opgebouwd, maar de extase is nooit ver weg.
Fotografie Arend Jan Hermsen
Half vijf op zondagmiddag voelt als een opmerkelijke spot voor Caribou. Heeft Dan Snaith, toch een graag geziene gast op Lowlands, niet zijn sporen verdiend voor een mooiere spot later in de avond? Toch werkt het wonderwel. De Bravo staat goed vol, maar het is niet claustrofobisch. Zo is er voldoende ruimte om te dansen en om te ademen. Dat is belangrijk in de muziek van Caribou. Hoewel het tempo dikwijls hoog ligt, is dit geen non-stop knaldrang marathon. Sterker nog, met het gestaag opbouwende New Jade dat nooit echt tot ontploffing komt, begint de show ietwat voortkabbelend. Maar als Snaith daarna klassieker Odessa inzet gaan de eerste voetjes direct van de vloer.
Waar Snaith op zijn albums de touwtjes altijd in handen heeft, laat hij op het podium de teugels iets meer varen met een liveband. Hij zit of staat achter de knoppen en draait zichzelf soms om richting een drumkit. Om hem heen gestationeerd zitten drie extra muzikanten, waaronder nog een drummer. Bij de opkomst op het podium blijft Snaith even aan de zijkant van het podium staan, schijnbaar vol bewondering naar zijn bandleden kijkend. Dit is een show waarin iedereen de ruimte krijgt, of ze nou op het podium of in het publiek staan.
Dat is het duidelijkst tijdens Sun, het epicentrum van Caribou’s voorlopige magnum opus Swim (2010). Snaith roept een keer ‘Sun!’ in zijn microfoon, dat meteen als een sample wordt herhaald. Voor een minuut of zeven raakt die uitroep verstrengeld in het muzikale tapijt dat op het podium gewoven wordt, met een hypnotiserend effect dankzij het constant herhaalde woord. Dan verlaat Snaith de knoppen en neemt hij weer plaats aan de zijkant van het podium.
Minutenlang freakt de band erop los, die sample horen we niet meer. De beats worden steeds harder, steeds donkerder. Je zou denken dat de zon allang ondergegaan is, ware het niet dat de zwarte zon, die in het eerste deel van het nummer op scherm te zien was, af en toe nog steeds voorbijkomt. En dan, net als je denkt dat het nummer echt is afgelopen, neemt Snaith weer plaats op zijn vaste plek en knalt zijn zang er weer keihard in. ‘Sun! Sun! Sun! Sun!’ In de Bravo dansen mensen alsof hun leven ervanaf hangt.
Op zo’n moment klopt alles aan deze show, en het kost Caribou ook geen moeite om het momentum vast te houden. Met zijn grote hit Can’t Do Without You heeft hij voor de slotfase ook nog de ultieme troef in handen, eentje die iedereen in de tent weer genoeg energie heeft gegeven voor de rest van de dag en nacht. Al zou je bijna denken dat de nacht al is aangebroken, gezien de dansende massa in de Bravo. Als de nacht écht aanbreekt mag Snaith onder zijn dj-naam Daphni nog twee en een half uur platen draaien in de X-Ray. Ook dat zal vast weer genieten worden, maar voor de dagvlinders was deze show in ieder geval al een onbetwist hoogtepunt.
Gezien: Lowlands 2022, zondag 16.30 uur in de Bravo. Lees hier al onze recensies.
