Je kan de muzikale ontwikkeling van Chelsea Wolfe goed volgen via haar passages op Roadburn. In 2012 was ze voor het eerst te zien in Tilburg, toen nog als doom folk-artiest met een duidelijke voorliefde voor black metal. Vijf jaar later had ze de metal volledig omarmd op het grimmige album Hiss Spun. Nu ze zeven jaar daarna haar derde verschijning op Roadburn maakt, is er op het dit voorjaar verschenen She Reaches Out To She Reaches Out To She juist weer meer licht in haar muziek gekropen.

Fotografie Niels Vinck

De grote zaal van 013 is in ieder geval goed gevuld als Wolfe en haar band rond kwart over negen aantreden. Alleen heeft ze niet de ideale set meegenomen voor een publiek dat nog even wil knallen als deze eerste festivaldag op zijn einde loopt. De set staat vrijwel volledig in het teken van de laatste plaat. Een grotendeels electronisch album met veel ballads. Alleen de openingsnummers Whispers In The Echo Chamber en House Of Self-Undoing knallen nog een beetje uit de speakers, maar wanneer die in het eerste kwartier van de set voorbij zijn gekomen, heb je het hoogtepunt qua energie wel gehad.

Niet dat er iets mis is met het overige songmateriaal, maar live komt het vanavond niet helemaal over. Deels omdat de geluidsmix een beetje een brei is, maar de productie op het album van TV On The Radio-gitarist Dave Sitek is misschien ook gewoon iets te gelaagd om het met vier mensen goed naar het podium te kunnen vertalen. Wat op het album dan prikkelend en spannend is, klinkt live vlak en eentonig. Soms weet een van de nieuwe nummers nog wel indruk te maken, zoals het door piano gedreven Tunnel Lights, maar dat is helaas een uitzondering.

De paar oudere nummers die door de set gesprokkeld zijn, zorgen ook niet echt door de vlam in de pan. De lichtshow draait overuren, de visuals zijn indrukwekkend, maar het komt zelden echt binnen. Terwijl dat juist is waar je wel op hoopt, want Wolfe maakt uiterst persoonlijke en emotionele muziek. Daarom is het ook geen verrassing dat de show afstandelijk is, gezellige praatjes tussen elk nummer door zouden afbraak doen aan de sfeer, maar een kleine persoonlijke touch had toch kunnen helpen.

Uiteindelijk komt die er ook, al is het uit noodzaak. De laatste paar nummers speelt Wolfe solo akoestisch, maar dan slaat er een versterker op hol en vult een luide zoem de zaal. Wolfe vraagt of we de gitaar nog wel kunnen horen, maar doet dat zo zachtjes dat dit referendum een keer of vier herhaald moet worden voordat er een uitslag is. Uiteindelijk komt alles goed en speelt ze onder anderen het prachtige The Liminal, het mooiste nummer van haar laatste album, voor een doodstille zaal. Zo komt er toch een emotioneel resonerend einde aan deze show die verder een beetje zijn doel miste.

Gezien: Roadburn 2024, donderdag 21.15 uur in 013.