Keurig op tijd wandelt Green samen met zijn vier muzikanten het podium op. Opener We Found Each Other In The Dark laat perfect horen wat voor soort muziek Green maakt. Verstilde pop, simpele melodieën, alles in dienst van de neerslachtige teksten. Want een vrolijke Frans, nee dat is Dallas niet. Ook zijn podiumpresentatie is sober. Dat deze man tot voor kort gitaar speelde en zong in een posthardcoreband is bijna niet voor te stellen. The Death Of Me is vervolgens wat meer folky en Waiting het eerste moment dat de volle Melkweg echt mee kan zingen.

Wie zo een tijdje naar de wat kleurloze zanger en zijn al even kleurloze band kijkt, vraagt zich toch af waarom City And Colour zoveel populairder is dan Alexisonfire ooit was. Ook in het eigen Canada is Green namelijk vele malen succesvoller met zijn soloproject dan met zijn (oude) band. Sterker nog: het uit elkaar vallen van Alexisonfire komt mede door de beslissing van Green om uit de band te stappen en zich te concentreren op City And Colour. Maar de prachtige stem van Green komt in de wat vlakke nummers veel minder goed uit verf dan in de snelle nummers van zijn oude groep. Sterker nog: het klinkt wat glad allemaal.

Een prater was Green al nooit. Na ‘We’re City And Colour from Canada’ is ‘this song is about my father’ lange tijd de enige zin die de zanger tegen het publiek spreekt. Overigens is The Grand Optimist – het nummer over zijn vader – een van de hoogtepunten van de set. Green richt zich pas weer tot het publiek als hij een klein beetje geïrriteerd is. Hij vraagt of de zaal bij Body In A Box voor één liedje niet wil filmen. Zodat het minder een ‘band hier en een publiek daar’-avond wordt. Hij haast zich wel om te zeggen dat ie niet kwaad op ons is.

En zo kabbelt het optreden verder richting het einde. Er wordt meegezongen, de gitarist uit de band van Green – die ook het voorprogramma verzorgde – mag een liedje zingen, de band verdwijnt voor een tijdje van het podium en zorgt bij terugkomt met The Girl voor een ander hoogtepuntje in de set. Maar het ‘hier had veel meer ingezeten’-gevoel blijft. Hoewel: had er wel meer ingezeten? Is het niet gewoon het gebrek aan echt goede liedjes dat van City And Colour geen topband maakt? Green haalt niet alles uit zijn stem, muzikaal stelt het eigenlijk niet heel veel voor en ondanks de donkere teksten is het meeste materiaal stiekem best wel glad. Overigens maakt het prachtige Comin’ Home in de toegift wel veel goed. Gelukkig maar.

Fotografie: Niels Vinck

Gezien: 8 oktober 2011, Melkweg, Amsterdam