Halverwege het concert is de recensie eigenlijk al af: Clairo en haar band klinken tot de laatste noot inventief en loepzuiver, maar haar geforceerde nonchalance maakt het tot een statisch geheel. Iets later op de avond meldt ze: ‘I have a strange disability that prevents me from walking sometimes, and it’s happening right now.’ Zo, de recensie kan weer in de prullenbak. In een broeierig TivoliVredenburg weet Clairo, ondanks een publiek dat haar als halfgod behandelt en een band waar menig wereldster jaloers op mag zijn, niet echt te stralen.

Foto Marc Prodanovic

Sinds Claire dertien jaar oud is, stuurt ze softpopliedjes vanuit haar slaapkamer de wereld in. Bijna per ongeluk ging haar thuisbrouwsel Pretty Girl in 2017 kneiterviraal. Door de boodschap – over het gevoel altijd maar ‘mooi’ te moeten zijn voor een ander – en het hoge pop-culture gehalte, werd ze vrij rap verkozen tot woordvoerder voor een flinke club internetkids. Acht jaar later en drie albums verder zien we haar in Utrecht, voor een flinke haag van matjes, snorren en tourshirts. Nog steeds innig verbonden met dezelfde club, inmiddels jongvolwassen, witty-kids.

Onder luid gekrijs van Billie Eilish-proporties, verwelkomt Utrecht Clairo en haar band, ieder met een glas rode wijn in de hand. Ze poseren, de glazen mogen weer weg, en beginnen kalm aan Nomad, het openingsnummer van het album waar we deze tour aan te danken hebben. Eigenlijk staat het symbool voor wat we de rest van de avond zien: het is ietwat overgestileerd, mist soms een vriendelijke lach of ander teken van waardering, en pakt niet door op de energie die het publiek meer dan bereid is te geven.

Op Second Nature, samen met Sexy To Someone de twee tracks die het nieuwe album Charm een lekker bijdehante bijsmaak geven, maken we kennis met de tweede ster van de avond: de dwarsfluitiste en saxofoniste. Ze mag de hele avond inbreken in nummers die anders wel erg vlak zijn, of om klapstukken nog een niveautje hoger te tillen. Na wat speurwerk zijn we er zo’n negentig procent zeker van dat we te maken hebben met Hailey Niswanger. De extase van de zaal na de fluitsolo uit zich in luidkeels gegil en verliefd gestaar, maar slaat vervolgens redelijk snel dood.

Clairo’s ingetogen, bijna fluisterende zangstem voelt iedere keer opnieuw alsof je tijdens een koude winter een warme badkuip instapt. Vocaal glijdt ze soepel door de avond heen, een innige knuffel waar we wel lichtelijke heimwee naar hebben. Waar de sax haar momentjes krijgt, weet ook de drummer met slimme ritmeveranderingen het geheel wat meer tot leven te brengen. Dat kan het wel gebruiken, aangezien Clairo’s muziek van zichzelf zo comfortabel is. Met een koptelefoontje op haar hoofd lijkt het alsof ze zelf ver weg van comfort wil blijven: op drie à vier korte hallo’s en dankjewels kan er niet meer af dan een neutrale blik.

Een kwartier voor tijd breekt die act dan toch wanneer het publiek de eerste noten van Bags hoort. De reactie is zó heftig en luid dat Clairo zich niet meer kan bedwingen en de nonchalance van haar afglijdt. Eindelijk, maar zeg nou zelf: als het ijs een kwartier voor het einde van een eerste date gebroken is, was het dan een leuke date? Het vuurwerk waar Bags voor zorgt, klapt door de onverwachte saxsolo nog een verdieping hoger door het plafond.

Met de hitparade die volgt blijft de energie hoog, en straalt er eindelijk energie van de band af buiten de dwarsfluitiste/saxofoniste, die de hele avond al aan het genieten is. Op Sexy To Someone waagt Clairo zich zelfs lichtelijk aan een dansje, en hupst van links naar rechts. Op Juna, de hit van het laatste album, krijgt ook de toetseniste de kans even helemaal los te gaan. Solo’s als deze maken de avond zoveel gedenkwaardiger, en geven de van zichzelf kalme nummers ontzettend veel kleur. Als toetje krijgen we nog haar grootste hit, Sofia, een viering van de eerste keer dat ze gevoelens voor een vrouw kreeg. De echte Gen-Z hooligans scanderen nog een minuut na afloop de tekst van Sofia, en trekken vervolgens vredig Utrecht in.

Het lijkt alsof Clairo haarzelf in TivoliVredenburg een restrictie heeft opgelegd: laat niet zien dat je het naar je zin hebt, je moet cool overkomen. Op het laatste hitkwartier na een ongelofelijk goed gespeelde, maar vrij vlakke en overgestileerde avond, die geslaagder lijkt dan ‘ie is door een ontzettend luid en hysterisch publiek.

Gezien: 10 maart 2025 in TivoliVredenburg, Utrecht