Ja en nee, is de uitkomst. Een massale Witch Doctor zit er in ieder geval niet in bij het Drones-circus van Muse in Amsterdam. Het plankier beslaat de volle lengte van de zaal – laag in het midden, twee hoge uitlopers aan de uiteinden – en waar normaal gesproken de bühne staat is een bescheiden tribune neergezet om het lege eind te vullen. Tussen uitloper en tribune is een kleine doorgang van nog geen twee meter breed, die ook nog eens te pas en te onpas wordt afgesloten voor technici en crew. Hier blijven hangen heeft sowieso geen zin: de podiumrand is op dit punt zo hoog dat je de rest van het bouwwerk nauwelijks kan zien. We steken snel over en lopen terug naar het andere eind, bij de ingang. Het rondje is in ieder geval gemaakt, maar eigenlijk is het, waar in de Ziggo Dome dan ook geposteerd, helemaal niet nodig om je nog te verplaatsen: in deze set-up staat iedereen namelijk vooraan.

Voordat de lichten uitgaan dwalen de ogen nog eens langs de immense catwalk. De drones staan al klaar, bovenop de lichtstellage. Ze ogen vanaf de grond als handzame bolletjes, maar als een mansfiguur tussen de machines opduikt voor een laatste controle lijken ze toch wel een meter of twee doorsnee te hebben. Of misschien is de drones-meneer zelf wel niet zo groot van stuk, wat ons weer een andere gedachtegang in stuurt. We kennen Muse als drie kleine mannetjes die vanuit een driehoek een ongelooflijke bult energie en lawaai opwekken, als een soort prism of power. Wat gebeurt er als die opstelling verandert? En: Muse is de meester van het ripple-effect. Hoe verder de geluidsgolven en showelementen uitwaaieren, des te groter de impact. In 2012 zagen we Muse deze zelfde Ziggo Dome al binnen drie maten over het kookpunt brengen – alsof de maaltijd niet tegen de kracht van de magnetron was opgewassen. Aan de andere kant was de ArenA de zomer erop weer een maatje te groot, al waren de lege tribunes in het halfvolle stadion toen grotendeels de boosdoener.

Geen lege plekken vanavond in de Ziggo Dome en als je de drie shows bij elkaar optelt komt je toch nog op één vol stadion. Maar Muse heeft jaloersmakend nieuw speelgoed en dat willen ze eerst op gepaste schaal de benen laten strekken. Als de introtape start worden de securityposten voor de hekken ingenomen door Stormtrooper-achtige figuren, waarna de dreigende toon plaats maakt voor een sinister schouwspel. Op de sacrale klanken van het slotstuk van de gelijknamige plaat, komen de drones in beweging en glijden geruisloos door de zaal. Het zijn er twaalf, ze schijnen feeëriek licht en dansen elegant om elkaar heen in het luchtledige. De termen ‘mooi’ en ‘eng’ verdringen elkaar achter het netvlies: niet alleen zijn de drones een lust voor het oog, dit zijn ook de vliegende moordenaars waar Muse haar laatste plaat mee heeft gevuld. We wanen ons even in een nauwkeurig geplotte alien arrival-scene in een science fiction-film. Is dit nou die schijnbaar eindeloze stilte voor een allesvernietigende ontploffing? Zou een buitenaardse invasie, mocht die er ooit komen, zich ook eerst betoverend mooi aandienen voordat de hel losbarst?

Het zijn Matthew Bellamy, Chris Wolstenholme en Dominic Howard zelf die de dream sequence uiteen doen spatten: Psycho trapt de set van Amsterdam #1 af en het is meteen duidelijk dat de mannen zelf weinig zijn veranderd: Bellamy rent in onopvallend zwart gestoken naar alle uithoeken van het podium – en je moet soms even naar hem zoeken. Wolstenholme is wat makkelijker te ontwaren op grote afstand, geholpen door de lichtgevende frets van zijn basgitaar. En Howard bewaakt, zonder drumriser maar mét z’n blonde haar weer terug, het fort in het ronde middenstuk, dat bij tijd en wijle ook rondjes draait. Na een paar maanden in de rondte spelen lijken de mannen inmiddels gewend om met de rug naar elkaar te staan, of op grote afstand, al lijkt de centraal gezeten Howard toch de sluitpost, als een soort incheckpaal. Een paar keer per song zoeken de twee flankspelers de drummer op, er is oogcontact, zijn we er allemaal? Check, piep-piep! En dan huppelen Bellamy en Wolstenholme weer vrolijk verder over hun nieuwe speeltje, zonder overigens steken te laten vallen op technisch vlak.

Bij een exorbitante productie als deze is het grootste risico dat techniek en inhoud elkaar in de weg gaan zitten, maar bij Muse versterken ze elkaar juist. Het verhaal van het album Drones wordt middels enkele sleutelstukken als eerdergenoemd Psycho, Dead Inside, The Handler, Revolt (in plaats van het gebruikelijke Reapers) en The Globalist, plus de bijbehorende visuals, losjes vastgehouden als rode draad. Daartussenin is er volop ruimte voor ouder werk en in een avond na avond wisselende set wordt nu gekozen voor Bliss en Citizen Erased van doorbraakplaat Origin Of Symmetry, de hit Time Is Running Out als enige track van Absolution, vier stuks maarliefst van Black Holes And Revelations (waarvan eerste toegift Take A Bow de meest opvallende is) en drie van The Resistance (waaronder het zware, gedragen United States Of Eurasia), terwijl vorig album The 2nd Law er met het introotje Prelude, het tussendoortje The 2nd Law Isolated System en Madness wat bekaaid vanaf komt.

Een dijk van een set, derhalve. Al is het toch het speelgoed dat het meest blijft hangen, letterlijk en figuurlijk. In The Globalist duikt ineens een gigantisch zwart gevaarte op boven het publiek, alsof het oorlogsschip van Kylo Ren uit Star Wars op ons neerdaalt. De mega-drone draait dreigend een rondje om het podium en verdwijnt na een paar minuten weer stilletjes achter de tribune. Ook de ‘gewone’ drones komen nog tweemaal van hun plek: in Supermassive Black Hole draaien ze rondjes om het zwarte gat dat center stage heet – of doen ze gewoon de Witch Doctor? En voor de toegift klinkt het gezang van de titelsong weer over de PA, waarop ze afscheid nemen van het Amsterdamse publiek, zonder de boel te vernietigen. Muse verrast tijdens Mercy overigens nog wel met een stukje confetti, volgens hun bekende principe ‘waarom weinig doen als het ook veel kan zijn’ – een concept dat eigenlijk ook al jaren opgaat voor de band zelf.

Muse brengt als vanouds pathos en bombast, drama en mysterie, en dat alles zonder een greintje ironie. Dat schrikt sommigen af – geen punt, die mensen komen gewoon niét naar de Ziggo Dome. De 45.000 man die deze week wel naar Amsterdam afreizen zien een band die z’n beste werk naadloos opvoert in een gloedvolle, technisch perfecte voorstelling. Een band bovendien die niet alleen het popconcert an sich de toekomst in slingert, maar ook zichzelf heruitvindt: het ripple effect is niet meer van toepassing, de focus wordt nu over de volle lengte van het veld uitgesmeerd en dat geeft een haast persoonlijke touch, zonder dat de uitgaande kracht of de enigmatische uitstraling van het drietal wordt aangetast. Muse is steeds minder bang om zichzelf te zijn, de jongens schuwen de spotlights niet meer zoals vroeger, al delen ze de aandacht maar wat graag met de drones die boven hen hangen, silent but deadly. Het grote verschil tussen beide hoofdrolspelers? Muse is natuurlijk allesbehalve stil. Maar minstens even dodelijk.

Fotografie: Daniël de Borger

Gezien: 7 maart 2016, Ziggo Dome, Amsterdam