Tijdens hun Music Of The Spheres-wereldtournee doet Coldplay Nederland dit jaar niet aan. De fans in de Benelux worden dit weekend getrakteerd op liefst vier shows in het Koning Boudewijnstadion in Brussel. We bezochten gisteren de openingsavond en vroegen ons af: wat maakt Coldplay anno 2022 nou zo bijzonder?
Fotografie: Hub Dautzenberg
Er zijn een boel redenen om cynisch te worden van een concert van Coldplay. De ‘100% Organic’ T-shirts met het quasi-diepzinnige ‘Everyone is an alien somewhere’ erop (ze beginnen bij 45 euro, dat u het weet). De naar greenwashing riekende filmpjes die proberen te onderbouwen dat dit toch écht een van de meest duurzame tournees van een rockband ooit is. De duetten met een kleurrijke handpop, die – volgens de band – ons als mensheid symboliseert. Beyoncé en BTS die vanaf een bandje meezingen. De immer blije Chris Martin, met het enthousiasme van een onvermoeibare hopman die zijn ‘Kumbaya’ maar blíjft vertolken, zelfs als alle kinderen rond het kampvuur allang in slaap zijn gevallen.
Ach, Chris Martin. De relatie tussen mij en de Coldplay-frontman laat zich het best omschrijven als ‘het is ingewikkeld’. Dat is van belang voor deze recensie, want misschien is het goed om te weten dat ik sinds de release van Mylo Xyloto (2011) wat problemen heb met de muzikale koers van Coldplay. Dat zou dus een heel cynisch verhaal kunnen opleveren. Maar toen ik voorafgaand aan het concert door de betonnen krochten van het stadion struinde, stelde ik mij oprecht de vraag: wat maakt van Coldplay een van de grootste liveacts ter wereld?
Het is gemakkelijk om Coldplay te haten. Hun muzikale identiteit is de laatste tien jaar zo inconsequent als een wethouder in verkiezingstijd. De enige constante is dat de band artistieke en intellectuele diepgang definitief heeft ingeruild voor blinde ambitie, resulterend in een trendvolgende en breed toegankelijke sound, die haaks staat op het melancholieke geluid waar de groep bekend mee werd. Als Madonna in haar beste dagen pikt Coldplay de krenten uit de poppap, waardoor de band zich moeiteloos handhaaft tussen de EDM- en popacts die de laatste jaren de charts domineren. Met die power move heeft Coldplay zich het pantheon der rockgoden binnengewerkt. Vier avonden in een uitverkocht huis in Brussel: indrukwekkend. Net als de setlist die de band op het publiek afvuurt, met hits uit drie verschillende decennia. Het concert vanavond voelt dan ook als een generatieoverstijgende happening. We zien vaders en moeders van in de 50 met hun reeds studerende kinderen, veertigers met hun puberzonen en -dochters, en zelfs nieuwbakken papa’s en mama’s met kleuters met felgekeurde oorbeschermers op.
De ouverture is groots en bombastisch. In een razend tempo volgen Higher Power, Adventures Of A Lifetime, Paradise en Charlie Brown elkaar op. Ondertussen worden we bedolven onder een kakofonie van pompende beats, vuurwerk, knipperende LED-polsbandjes, gekleurde ballonnen en confetti. Klassieker The Scientist is een welkome adempauze, al kost het Martin zélf ook de nodige moeite om de adrenaline onder controle te houden. Gelukkig mogen bij Viva La Vida alweer alle remmen los en kelen open, wat van het Koning Boudewijn-stadion één grote karaokebar maakt. Alsof Coldplay ons daarna wil herinneren aan wie ze ooit waren, is het middenstuk van de show opgebouwd rond de oudjes Politik, In My Place en Yellow. Het decor is nog steeds megalomaan, de mensenmassa op het veld enorm, maar dáár op het podium staat plots een bandje. Vier jongens die plezier hebben in het samen muziek maken en dat net zo goed zouden doen als ze in een pub zouden spelen voor drie man en een paardenkop.
Maar Coldplay is allang niet meer dat bandje. Dit is een live-entertainmentmachine met als missie het vermaken van de massa. Dus krijgen we in het daaropvolgende uur een zingende handpop, bandleden met Marsmannetjesmaskers, bandleden met robothelmen op, handkusjes van BTS vanaf het scherm en een in verkracht Vlaams gezongen Magic. Megahit A Sky Full Of Stars krijgt een een extra push wanneer Martin aan het publiek vraagt om de smartphones in de broekzak te steken en deze track samen, zonder digitale afleiding, te beleven. Ja, het is uiteraard een tot in de perfectie gechoreografeerd moment, maar het werkt. Het verrotte beton van het aftandse stadion op de Brusselse Heizel zal na dit weekend wat extra scheurtjes vertonen. En juist dát maakt een concert van Coldplay sterk: het is die combinatie van een strak omlijnde show, met weinig ruimte tot improvisatie, afgewisseld met kleine, persoonlijke momentjes waarin Martin de verbinding met de fans zoekt. Zoals hij voorafgaand aan Sparks (van debuut Parachutes) vertelt dat Rock Werchter een van de eerste shows buiten Groot-Britannië was die de band deed (‘Twentytwo years ago’) en dat dit een liedje was dat ze toen ook speelden. Nu weet Brussel misschien niet dat die track iedere avond op de setlist staat, maar het is juist zo’n korte anekdote die de show een eigen context geeft. Slim? Ja. Berekenend? Misschien. Maar we hadden beloofd niet cynisch te zijn.
Wanneer Martin voor slotnummer Biutyful een shirt met ‘I love Stromae’ aantrekt (‘Because we do love Paul’) en daarmee Brussel definitief om zijn vinger windt, blijft er maar één conclusie over: Coldplay is momenteel niet alleen een van de grootste liveacts ter wereld, maar misschien ook wel de beste. Menig band zal Coldplay muzikaal naar huis spelen, maar vanavond bewijzen Chris Martin en zijn maatjes dat ze als geen ander het vermogen hebben om een show neer te zetten die voelt als een krachtige, verbindende gemeenschappelijke beleving, die zelfs de grootste cynici een glimlach bezorgt.
Gezien: 5 augustus in Koning Boudewijnstadion, Brussel.
