Wat is zo’n drumstel klein, als je ‘m in het midden van de Johan Cruijff Arena zet. Microfoonstandaarden ook trouwens, het zijn net tandenstokers naast die miniatuurgitaartjes. Zestigduizend mensen, verspreid over twee ringen en het veld, wachten tot Coldplay uit de catacomben komt. Ze fluiten, klappen, er gaat zelfs een heuse wave door het stadion. Boven het open dak vliegt een eenzame meeuw tegen de wind in, slaat met zijn vleugels, geeft op en laat zich meevoeren, uit het zicht.
Fotografie Mick de Jong
Coldplay komt eraan, maar eerst nog een filmpje over duurzaamheid en hernieuwbare energie, over ‘kinetische dansvloeren’ waar concertbezoekers met hun dansmoves energie kunnen opwekken, over projecten in Schotland, Zimbabwe, overal ter wereld, die we steunen met onze kaartjes. Dan is het zover, we zien beelden van grijnzende bandleden die zich een weg banen door de krochten onder het podium en ineens zijn ze daar, in het midden van de Arena.
Pats, meteen paarse en roze confetti over de hoofden. De lampjes van onze led-armbanden schieten aan. Iedere bezoeker heeft zo’n armband gekregen bij binnenkomst en dat zorgt voor een ongeëvenaarde lichtshow, waarin verschillende kleuren en vormen door het publiek lijken te schieten.
We beginnen met iets dat op Higher Power lijkt, maar het is een brij van galm en herrie. Stadionconcerten staan nooit bekend om hun verfijnde geluid, maar de eerste paar minuten dat Chris & co op het podium staat, doen toch even terugdeinzen: het klinkt echt nergens naar. Niet dat ’t lijkt te deren, de héle Arena danst en zingt en zitplaatsen bestaan niet meer.
Zelden at een stadion zo gretig uit de hand van de frontman. Adventure Of A Lifetime, liedje twee (de gekleurde ballonnen worden geïntroduceerd), eindigt in een heuse sitdown – waar ondergetekende als een zoutpilaar bovenuit steekt – en een sprongexplosie. Paradise: zelfde verhaal. Zwaaiende armen, de stemmen van het gelegenheidsensemble dat zich vanavond verzameld heeft galmen door de betonnen bak heen. Het is een blitzkrieg op de zintuigen die ruim twintig minuten duurt.
Dan mogen we even ademhalen bij The Scientist, en daar waren we ook wel aan toe. Na al dat gebeuk met stampende vierkwartsmaten en wo-ho-ho’s, muziek die door een EDM-AI lijkt te zijn gehaald, compleet met drops en drie of vier climaxen en evenzoveel minuten, is het fijn om iets te horen van toen Coldplay nog gewoon een bandje was, inmiddels alweer zo lang geleden. In de tussentijd is het geluid een stuk beter geworden. Verfijnd zal het niet meer worden, maar goed genoeg is het zeker.
Het contrast tussen groot en klein, hard en zacht, confetti en, eh, geen confetti, is de kracht van de avond. Chris Martin is even geloofwaardig wanneer hij zegt dat de vorige 103 (!) shows van de tour slechts repetities waren voor 104e, als wanneer hij in Amsterdam twee fans op het podium trekt. Nina en haar broer. Ze heeft kanker, wil graag het liedje Up & Up horen, en Chris speelt het, improviseert er een couplet bij, vraagt om steun bij het publiek en krijgt het, samen zingen ze het refrein – het is daadwerkelijk een mooi en klein moment. Even later tijdens ♡, staat hij met passie in zijn ogen te zingen tegen een muppet, Angel Moon, een personage uit een fictionele band vol aliens die met behulp van Coldplay… nou ja, laat ook maar. De overstap is knap, zullen we maar zeggen.
Alles wat spontaan lijkt is eigenlijk gepland, maar dat is met zoveel kunde gedaan dat het niet uitmaakt. A Sky Full Of Stars, nog zo’n liedje dat eigenlijk meer aan Sensation White doet denken dan aan een klassiek stadion-anthem, wordt onderbroken. Chris vraagt of we onze telefoons weg willen doen om ‘met elkaar te zijn’. Precies als hij de laatste zin van zijn betoog uitspreekt, knalt de beat erin – dat is geen toeval. Het is een show zonder dode punten, met niet één moment van chaos. Dit is een gesmeerde productie die eerder aan Cirque du Soleil doet denken dan aan een rockshow. Behalve dan het vuurwerk. Het enige wat we daar van te zien krijgen zijn wat verkleuringen in het matglas van het dak, maar buiten was het vast heel mooi.
We zijn bij de toegift. Achter in het stadion, een klein podium tussen het publiek, speelt de band Sparks van debuutalbum Parachutes. Net als in De Melkweg, vertelt Chris, al die jaren geleden, aan het begin van deze eeuw. Het is een muzikaal hoogtepunt en na The Scientist en Clocks het derde bewijs dat je ook zonder poespas indruk kan maken, al is het stadion nog zo groot.
Natuurlijk komt ook Fix You nog voorbij, terwijl de opblaasbare planeten tussen ons in zweven. Een vader, een moeder, twee tienerdochters zingen ze mee, hartstochtelijk ook, net hebben ze al foto’s gemaakt in iedere mogelijke samenstelling. Dit is een mooi moment voor ze, hier hebben ze het nog lang over.
Coldplay zwaait af, vier bandleden, hand in hand, grijnzend en zwaaiend alsof ze net hun eerste show hebben gespeeld waarvoor ze betaald hebben gekregen met echt geld. Morgen, overmorgen en de dag daarna doen ze het weer – als de getallen van Chris kloppen voor in totaal 240.000 mensen.
Kijk, we hebben vanavond meer dan één draak gehoord, meer dan één holle platitude moeten verschalken. ‘Believe in love’ staat er op de schermen als we de Arena verlaten. ‘Everyone is an alien somewhere’ is een inzicht zo scherp dat ie op een t-shirt moest. Humankind steekt er in dat opzicht zowel muzikaal als tekstueel met kop en schouders onderuit. ‘We’re only human / But we’re capable of kindness / So they call us humankind.’ Pfoe…
Maar Coldplay brengt het zó geloofwaardig, gelooft zelf zó in de eigen boodschap dat mopperen toch voelt alsof je op een basisschoolplein gaat lopen roepen dat Sinterklaas niet bestaat. Geloven is leuker en hé: wat is precies op vriendelijkheid en liefde aan te merken? Bovendien betekent deze muziek gewoon heel veel voor grote drommen mensen. Er wordt geknuffeld, gezoend, gehuild en als het afgelopen is hoor je soms iemand zuchten: dit was mooi. Zonder een vleugje cynisme staat Coldplay achter haar eigen boodschap, al 104 shows lang, en dat is een weergaloze prestatie.
Gezien: zaterdag 15 juli in de Johan Cruijff ArenA, Amsterdam
Zomeractie!
Speciale zomeractie! Als je nu een jaarabonnement op OOR neemt betaal je geen 66,95 maar slechts 50 euro. En je maakt tevens kans op een originele Epiphone ES-335 gitaar! Meld je hier aan.