De punk- en hardcoreliefhebber wordt verwend deze dagen! Maar liefst 23 Amerikaanse en Canadese bands hebben de overstap naar Europa gemaakt voor de Common Thread Tour. Hot Water Music, Spanish Love Songs, Comeback Kid en Joyce Manor headlinen. En met bands als The Hotelier, Tigers Jaw, Defeater (openingsfoto) en Strike Anywhere is ook de onderkant van de poster zeer goed gevuld. Omdat zoveel bands niet op één dag in een poppodium passen, heeft het Patronaat het keurig verdeeld over twee avonden. En dus reizen we zondag en maandag af naar Haarlem.

We beginnen zondagmiddag met Dave Hause. De punktroubadour heeft net een nieuwe plaat uit en speelt maar liefst drie nummers van dat album, Dave Hause And The Mermaid geheten. Zijn begeleidingsband – inderdaad The Mermaid – heeft de oud-zanger van The Loved Ones vandaag overigens thuisgelaten. In totaal krijgen we zeven nummers in een half uur, Autism Vaccine Blues en Dirty Fucker (opgedragen aan Trump) zijn de hoogtepunten, maar Hause had z’n set beter met een hitje af kunnen sluiten dan met het nieuwe Cellmates.

Puntje van kritiek op deze twee avonden: met uitzondering van de headliners krijgen alle bands slechts dertig minuten. Begrijpelijk, want 23 bands in twee avonden verdeeld over twee podia is ook veel, maar in dit geval gaat kwaliteit over kwantiteit. En ik snap heus wel dat het Patronaat deze tour in z’n geheel moest boeken en dat er geroeid wordt met de riemen die er zijn, maar het is haast misdadig dat Defeater vervolgens in de grote zaal ook maar een half uur heeft.

Wel lekker dat de hardcoreband uit Massachusetts veel speelt van prijsalbum Letters Home (uit 2013 alweer). Bastards en Hopeless Again zorgen al vroeg voor een voorzichtige moshpits, maar hé het is zondag, we hebben allemaal een zwaar weekend gehad. Over nieuw werk wordt met geen woord gerept, maar stiekem zijn wel weer eens toe aan een nieuwe plaat.

Overigens hadden we tussendoor graag even gekeken bij Strike Anywhere, maar de kleine zaal van het Patronaat is haast een onneembare vesting op zondag. Alle bands zijn keurig verdeeld over de grote- en kleine zaal en de optredens volgen elkaar op, zonder overlap. Dus iedereen die in de grote zaal staat, kan alleen voor het volgende optreden naar de kleine. En dat past natuurlijk niet. Vroeg weg dus bij band A, als je band B wil zien. Ach, het hoort er een beetje bij. En dan moet je ook nog een band missen omdat je toch wat moet eten als een mini-festival in de middag begint. Hadden ze even niet aan gedacht bij het Patronaat. En dus heeft de frietboer om de hoek een topavond.

Goed, genoeg gezeurd. Comeback Kid. De grote zaal barst uit z’n voegen voor de Canadese band, maar komt er een beetje bekaaid van af. In de 45 minuten die de band krijgt tellen we slechts zeven nummers, worden de laatste twee albums genegeerd en krijgen we met False Idols Fall, All In A Year en de onvermijdelijke afsluiter Wake The Dead songs die we de band al heel vaak hebben zien spelen. En ook wel eens beter. Klinkt toch weer als gezeur, sorry!

We sluiten de zondag af met Hot Water Music. En dat vind ik altijd lastig. Om me heen wordt hartstochtelijk meegezongen, Chuck Ragan staat stoer als altijd op het podium en alles is goed met de wereld. Alleen, het is een beetje saai. Of nee: ik vind het een beetje saai. En dat vind ik altijd als Hot Water Music op een podium staat. Het is dé band waarvan iedereen verwacht dat ik  ‘m geweldig vind, maar waarvoor ik eigenlijk m’n schouders ophaal. Nogmaals sorry dus. Terwijl Modern Life Is War de zondag echt afsluit – opnieuw: sorry, ik ben dan afgehaakt omdat ik niet meer op m’n benen kon staan omdat ik ’s ochtends zonodig eerst de marathon van Amsterdam moest lopen – verheugen we ons vast op de maandag.

Maandag

Het is een stukje rustiger in het Patronaat. Niet zo gek ook, doordeweekse avond, begin van de week, ach u snapt het wel. Ook vandaag missen we de eerste band, want er moest gewerkt worden, kinderen naar bed, oppas regelen, het volwassen leven. We beginnen in de kleine zaal met Tigers Jaw. Eindelijk, emo. Hoera. De samenzang van zanger Ben Walsh en zangeres Brianna Collins is het hoogtepunt van het half uurtje Tigers Jaw, puntgave uitvoeringen van Hesitation, Plane vs Tank vs Submarine en I Saw Water doen de rest. Een perfect mini-optreden in een stampvolle zaal. Heerlijk.

The Hotelier-frontman Christian Holden verwoordt het vervolgens in de grote zaal perfect: we krijgen een ‘sample’ van zijn band te zien vanavond. Wel een erg lekkere sample, die smaakt naar meer. The Hotelier speelt gefocust, strak en de uitvoeringen van An Introduction To The Album, The Scope Of All Of This Rebuilding en Your Deep Rest, van prijsalbum Home, Like Noplace Is There, zorgen voor een dikke laag kippenvel. De oudere emofan krijgt vervolgens An Ode To The Nite Ratz Club van debuut It Never Goes Out als verrassing. Unieke band.

In de kleine zaal is het wederom dringen op maandag. De in Europa relatief onbekende emoband Free Throw – beetje Hot Mulligan, oude Fall Out Boy – speelt de stampvolle zaal plat. Bij afsluiter en publieksfavoriet Two Beers In gaat het voor het eerst vanavond echt helemaal los. Aardige band, maar we missen een eigen smoel. Al hebben we die smoel eerlijk gezegd ook nauwelijks gezien door de drukte.

Het grootste feestje van deze twee dagen is bij Joyce Manor. Wat een hits heeft de punkband stiekem. Het is de charme van frontman Barry Johnson, de gang vocals in zo’n beetje iedere track, de springerigheid en het moordende tempo van de set. Veertien nummers proppen de vijf in hun set, Johnson duikt het publiek in – en verliest de kabel van z’n microfoon – en de stagedivers vallen met bosjes naar beneden. Wat is punkrock toch een lekker genre.

Afsluiter Spanish Love Songs begint iets later door een medisch noodgeval in de zaal en niet iedereen is gebleven voor de laatste band. Maandagavond, tja. Toch is het nog altijd gezellig druk en zelfs de sad boy punk van de groep uit LA verandert de vrolijke stemming die al twee dagen in het Patronaat hangt niet. Met een glimlach zingen we met z’n allen ‘We’re mediocre, we’re losers forever!’.

We hoorden de melodieuze punkband wel eens beter en ondanks dat frontman Dylan Slocum zegt dat ze veel willen spelen, passen er slechts negen nummers in de set. Maar ach, de nummers zijn geweldig en we krijgen met The Boy Considers His Haircut zowaar een oudje, opgedragen aan de zes mensen die erbij waren toen Spanish Love Songs in 2019 in dezelfde zaal stond. Fijne afsluiter van twee mooie avonden kwaliteitspunk.

Fotografie: Sabine de Graaf

Gezien: 19 en 20 oktober 2025 in Patronaat, Haarlem