‘Put me on a pedestal and I’ll only disappoint you’ schreeuwde ze eerder, halverwege haar set tijdens Pedestrian At Best, het bekendste nummer van het vorig jaar uitgekomen debuut Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit. Die plaat zorgde ervoor dat ze in één klap iemand werd om rekening mee te houden en leverde een vijfde plek op OOR’s Eindlijst op. Na shows op Lowlands en Down The Rabbit Hole speelt de Australische in Amsterdam dan eindelijk haar eerste Nederlandse clubshow. Ze staat zonder opsmuk op het podium, waar ze haar volgeschreven dagboeken vertaalt naar liedjes. Zelfspot, onzekerheid en ongemakkelijke dagelijkse situaties zijn terugkomende thema’s in dat dagboek. Met de onzekerheid blijkt het vanavond wel mee te vallen, maar het praatgrage Adele type zal ze nooit worden. Mensen aankijken doet ze ook liever niet. Barnett praatzingt met haar hoofd licht omhoog gebogen, de ogen dicht, of kijkend naar het plafond van de vroegere kerk.

Bijgestaan door slechts een bassist en een drummer brengt ze rammelende slackerrockliedjes. Soms bluesy, vaker grungy en nog vaker lekker slordig gespeeld. De streek op het einde is een uitzondering, verder dan dankjewel komt ze vaak niet en voor publieksparticipatie hoef je al helemaal niet bij Barnett aan te kloppen, maar dat is helemaal niet erg. Sterker nog, het past totaal bij de Australische. Geen gekke dansjes, sprongen of geflirt met het publiek. Niets van dat alles: wat headbangen en een paar pasjes rondom de microfoonstandaard. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Net als twee weken geleden op Down The Rabbit Hole staat het drietal voor een gigantische doek met visuals. Op het doek zien we graphics die van Barnetts eigen hand zouden kunnen komen, ze tekende de eenvoudige stoel op de cover van haar album ook zelf. Echt verband met de liedjes lijken ze niet te hebben, of het moet zover gezocht zijn dat alleen Barnett zelf het begrijpt. We zien toekans, winterse landschappen, snelwegen en het meest opmerkelijke: nieuwe single Three Packs A Day wordt gespeeld met enkel rondvliegende putdeksels op het scherm. Nieuw op de setlist is ook de recent uitgebrachte Grateful Dead-cover New Speedway Boogie.

Alleen als Barnett teruggrijpt op werk van haar dubbel-EP A Sea of Spilt Peas (2013) zakt de show een beetje in. De nummers zijn relatief onbekend bij de zaal en door de meer aanwezige bluesinvloeden minder spannend dan de songs van debuutalbum Sometimes… Het hoogtepunt komt dan ook van dat album. De climax van het lang uitgesponnen Kims Caravan is nog heftiger en intenser dan op de plaat: scheuren voor gevorderden. Courtney Barnett laat Paradiso overdonderd achter. Een geweldig concert.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 5 juli 2016, Paradiso, Amsterdam