Eigenlijk waren we een beetje huiverig voor vanavond. De immer energieke frontman Dave Bayley had immers een paar weken geleden zijn enkel gebroken. Van een concert van Glass Animals zonder zijn danspasjes konden we ons maar weinig voorstellen, maar van Dave Grohl-achtige taferelen met een troon is vanavond gelukkig ook geen sprake. Zijn voet zit dan wel in een brace en hij strijkt af en toe neer op een krukje, over het algemeen danst Bayley even uitbundig altijd. Hitje Life Itself zorgt mede door zijn opzwepende gedrag dus binnen een paar minuten al voor een bescheiden vorm van extase in het publiek, iets wat het zwoele Hazey alleen maar bevordert.

Als Bayley dan eens op zijn krukje zit, duurt het niet lang voordat hij weer ergens op de bühne rondloopt, of gewoon op het krukje is gaan staan dansen. Zijn onuitputbare energie heeft niet alleen een uitstekende werking op het publiek, maar ook op de rest van de band. Die worden naarmate de show vordert steeds enthousiaster en staan bij momenten net zo te swingen als de frontman. Drummer Joe Seaward komt in het begin van de show wel erg luid boven de rest uit, maar de geluidsmix wordt gaandeweg steeds beter uitgebalanceerd. Enige pijnpunt wat dan eigenlijk nog overblijft is dat er niet heel erg veel vaart tussen de nummers in zit. Bayley’s krukje wordt bijvoorbeeld voortdurend het podium op en af gesleept en na ieder nummer sleutelt de band iedere keer net iets te lang aan de apparatuur.

Gaandeweg gaat dat gelukkig steeds soepeler. Zo gaat de prachtige bijna-ballad Poplar St. op een geweldige manier naadloos over in de knallende synths van The Other Side Of Paradise. Vanaf dat moment gaat de band eigenlijk van hoogtepunt naar hoogtepunt. Ieder nummer krijgt een ijzersterke uitvoering mee, met vaak wat subtiele wijzigingen ten opzichte van de albumversies zodat het ook voor de diehard-fan spannend blijft. De zaal verandert ook steeds meer in een dansvloer, wat de sfeer alleen maar ten goede komt. Dit bereikt zijn hoogtepunt bereikt zodra Bayley zich tijdens Gooey, misschien wel het beste nummer van de band, tussen het publiek op het balkon mengt. Als hij voor de climax van dat nummer vervolgens weer terugkeert op het podium is er niemand meer in het publiek die nog stil staat.

Toch is Glass Animals zeker niet alleen maar een feestband. Veel van de nummers, zeker die van het vorig jaar verschenen album How To Be A Human Being, houden een laag van verdriet verborgen onder de uitbundige sound. Vooral Agnes, de afsluiter van die plaat, blijkt live een kippenvelbom van stadionproporties. Het daaropvolgende één-tweetje Pools en Pork Soda, twee van de meest hitgevoelige en dansbare nummers in het oeuvre van de band, voelt eerst dus een beetje ongepast, maar zodra we beginnen met dansen zijn we dat al lang weer vergeten. Voor de tweeduizend man die aanwezig was is het na vanavond definitief duidelijk dat Glass Animals een van de fijnste (live-)bands is die er op dit moment op de wereld rondloopt, nog een paar van zulke shows en het zal niet lang duren voordat de rest van het land dat ook beseft.

Door Reinier van der Zouw / Fotografie: Lisa Boels

Gezien: 4 mei 2017, TivoliVredenburg, Utrecht