ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
New Ways, afkomstig van het in januari uitgekomen Not To Disappear, is dan ook een briljante binnenkomer. De opbouw is typerend voor de band uit Noord-Londen. Een rustig begin waar Tonra slechts begeleid wordt door een dreigende beat en getokkel op een elektrische gitaar. Alle aandacht richt zich ondertussen als vanzelf op de zangeres. Witte lichtbundels bewegen sfeervol door TivoliVredenburg, als de gitaren echt beginnen aan te zwellen, vechtend met een gigantische bak galm, reverb en delay. ‘I need new ways to waste my time’, fluistert Tonra nog altijd goed hoorbaar haar neerslachtige teksten.
Verbazing maakt zich na de laatste tonen deel van de zaal. ‘Wat is ze goed!’ Lijkt het publiek in koor te zeggen, nadat het Daughter op een hartelijk applaus getrakteerd heeft. Pas na een paar maten in het volgende nummer wordt het stil. Dit ritueel zal zich bij de volgende drie nummers herhalen. Stilte is belangrijk voor Daughter, en dat krijgen ze na een kwart set als de Ronda ademloos luistert. Niet alleen het uitstekende debuut If You Leave uit 2013 wordt als zoete koek geslikt, ook materiaal van in de pers bekritiseerde opvolger Not To Disappear past uitstekend.
Eerste single Doing The Right Thing is in korte tijd uitgegroeid tot een Daughter-klassieker, met een ijzersterke tekst over dementie die live nog harder binnenkomt. Een zachtaardige drumbeat, een gitaarmuur in het middenstuk en een a capella afsluiting maken het nummer af. Ook hier is een belangrijke rol weggelegd voor de geluidstechnici. Dit klinkt negatiever dan dat het bedoeld is: de muziek van Daughter valt en staat nu eenmaal met de goede galmpjes op de goede plek, ook is het niet makkelijk om Tonra – die een van de zachtst zingende zangeressen uit de popmuziek moet zijn – boven de mix uit te trekken.
Een half optreden heeft ze het volgehouden om haar gitarist naar voren te schuiven voor de spaarzame praatjes met de zaal, maar na Winter steekt de zangers haar teen dan toch voorzichtig in het water. ‘Thank you’, klinkt het met een geknepen hoog, nauwelijks hoorbaar, stemmetje. Reden om in een onstuitbare giechelbui te geraken. ‘Ik klink als een oude kikker, zo werd ik vanochtend wakker, ik doe het er maar mee. Hihihihi.’ Een luidruchtig gejoel van het publiek, dat als een blok valt voor de verlegen ster van vanavond, doen het gegiechel verstommen.
Natuurlijk is niet alles wat Daughter in dit uur en veertig minuten brengt even imponerend. Met de muziek die de band maakt is het ook lastig om de volle rit de aandacht vast te houden. In het middenstuk verliest de band die dan ook heel even, maar die heeft het zo weer terug als publieksfavoriet Youth wordt ingezet. Daughter heeft in een paar jaar tijd al een verzameling goede liedjes opgebouwd, een eigen sound en bovendien een zangeres die ook op de mindere momenten blijft boeien.
Fotografie: Jelmer de Haas
Gezien: 15 oktober 2016, TivoliVredenburg, Utrecht