Kort nadat de zaallichten uitgaan, wordt de drummer op het podium vermoord. De politie stormt binnen. Het onderzoek houdt ons negentig minuten in spanning. Op het eind heeft, hoe kan het ook anders, de bassist het toch gedaan. Geef ons de perfecte soundtrack voor een Scandinavische thriller en de fantasie slaat meteen op hol. Met dank aan de muzikale suspense van Leprous uiteraard.
Fotografie Bert Treep
Wat goed is, komt snel. Toch denken ze daar in Noorwegen net even anders over. Al ruim twintig jaar timmert Leprous vastberaden aan de weg, waarvan het laatste decennium met een stabiele bezetting. Hun gestaag groeiende achterban is er zeker van; de grote doorbraak is nog slechts een kwestie van tijd. Via een moordend (…) schema van veertig shows in anderhalve maand komt die wereldwijde erkenning van hun fluïde progsound inderdaad weer een stap dichterbij. En dat verdienen ze.
In TivoliVredenburg’s Ronda zorgen de vijf, traditiegetrouw live aangevuld met cellist Raphael Weinroth-Browne, voor een gloedvolle presentatie die inderdaad veel wegheeft van een soundtrack zoals je ‘m bij crimi’s uit het hoge noorden mag verwachten. Dat begint al bij het brede bereik van zanger Einar Solberg die met zijn kopstem een belangrijk deel van Leprous’ melancholische karakter bepaalt. Van groots en ruig naar breekbaar klein en somber, zijn stemmingswisselingen roepen filmische beelden op, waarbij de emotionele gelaagdheid voor de spannende momenten en variatie zorgt. Bovendien houdt Solbergs intense presentatie van begin tot einde de ogen op het podium gericht.
Muzikaal technisch maakt Baard Kolstad de meeste indruk met een complexe en even speelse als energieke drumstijl die dicht tegen dat van collega Gavin Harrison (Porcupine Tree) aanligt. Ook de gitaarriffs van Tor Oddmund Suhrke en Robin Ognedal razen in songs als The Price en Running Low vanuit alle windstreken voorbij, terwijl iedereen met uitzondering van Kolstad soms ook even achter de keyboards stapt. De toegevoegde kracht van Weinroth-Browne wordt veelvuldig ingezet en komt vooral tot uiting in Out Of Here. De cellist verplaatst zich spelend over het podium en dwingt alleen daarom al bewondering af.
Met de release van Pitfalls (2019) en Aphelion (2021) is de focus richting een breder en meer toegankelijk geluid verschoven (o.a. Below). Toch bestaat de kern van Leprous’ unieke livesound nog altijd uit een contrastrijke mix van prog en metal. Daar moet Solberg echter niets van hebben. Halverwege brengt hij de haat-liefdeverhouding met het generaliseren zelfs even ter sprake.
‘Laten we het eens over genres hebben. Bij progressive metal gaat het vooral om muzikanten in plaats van emotie, vinden jullie niet? Als zestienjarige hield ik van extreme metal, maar dat begon snel te vervelen. Daarna werd het black metal. Drie akkoorden en reverb op maximum. Tegenwoordig maken we ons niet meer druk om genres en luisteren we net zo graag naar de hiphop van Wu-Tang Clan.’
Vervolgens wordt I Lose Hope ingezet dat met een funky bas en elektrobeats inderdaad tegen hiphop aanleunt. Bonneville is gebouwd op een fundering van jazzrock en roept herinneringen aan het oude Japan op. From The Flame kent een discobeat en Castaway Angels (opgedragen aan de ‘sterke bevolking van Oekraïne’) doet met Rothery-achtige gitaren daarentegen aan het moderne werk van Marillion denken.
Van het ingetogen On Hold naar het bombastische en – letterlijk – suppervette Slave is voor Leprous slechts een kleine stap. In de ‘epic’ Nighttime Disguise en het meeslepende slotstuk The Sky Is Red slalomt het zestal ondertussen moeiteloos langs heavy invloeden van Opeth, Pain Of Salvation of generatiegenoot Haken en langs bijvoorbeeld Muse en Porcupine Tree aan de andere kant van het progressieve spectrum.
Hoewel die veelvoud aan stemmingen en stijlen soms de vaart uit de set haalt, toont Leprous zich vanavond vooral een flexibele formatie. Een band die zich niet in een hokje laat plaatsen en daarmee haar concerten en ook haar toekomst spannend houdt.
Gezien: 5 februari 2023 in TivoliVredenburg
De nieuwe OOR!
Bestel ‘m hier.
