Misschien is het zijn kalme uitstraling. Misschien is het zijn voorkeur voor musiceren in plaats van een showtje geven. Misschien komt het door de vele soortgenoten die hij heeft. Gasten als Curtis Harding, Leon Bridges en Gary Clark Jr. doen allemaal een beetje wat hij doet, maar dan net iets minder goed. Misschien ligt het aan zijn huidskleur, en aan hoe het voornamelijk witte Nederlandse publiek toch altijd minder oog heeft voor zwarte muzikanten. Waar het ook aan ligt: Michael Kiwanuka krijgt van ons niet de aandacht die hij verdiend.

Fotografie via North Sea Jazz

Zelfs wanneer we de programmaboekjes vandaag openslaan en zijn naam zien staan, denken we: ‘O ja, die retrosoulzanger. Van Home Again toch? Altijd goed, die jongen.’ En vervolgens lopen we door naar een hippere act. Zonde. Want in de Nile laat Kiwanuka vanavond zien tot de beste soulzangers ter wereld te behoren. Als een donkere Harry Potter ontwapend de Britse zanger met Oegandese roots een megapubliek met betovering na betovering. Hij staat er relaxt bij, maar zijn zang komt van diep en zijn stem maakt veel los. 

Sinds zijn doorbraakplaat heeft Kiwanuka zich enorm ontwikkeld. Hij is niet langer louter een (retro)soulzanger, maar óók een gitaarheld en een schepper van twee geheel eigen muzikale universums. Albums Love & Hate en KIWANUKA zijn twee van de meest unieke platen die een soulman ooit uitbracht. Naadloos versmelt Kiwanuka rock, soul, funk, afrobeat, hiphop en zo nog wel tien andere invloedbronnen in zijn songs. Hij schrijft over politiek en pijn, over mens en maatschappij, maar staat muzikaal tegenwoordig ook met één been in het Mothership, door liedjes met futuristische insteek.

Live, in de grote Nile vanavond, blijven alle nuances in zijn muziek verbazingwekkend genoeg overeind. Een old-school sample die de kern vormt van Final Days doet de zaal swingen; de afrofuturistische, Blaxploitation-soundtrack-soundscape waarmee het lied eindigt, brengt het publiek juist in een trance. In de grootse afsluiter Love & Hate glijdt de knetterende gitaarsoloclimax zó onder het pa-pa-ba-dum-pa-meezingrefreintje door, het arrangement in. Mooi zingt niet alleen Kiwanuka zelf, maar ook de twee zangeressen naast hem. Het contrast tussen hun ouderwetse, hoge soulstemmen en zijn rauwe, snijdende strot is prachtig. Het drietal maakt elkaar compleet.

Van debuut Home Again speelt Kiwanuka alleen de titeltrack, als bedankje aan het publiek. De hele zaal zingt zachtjes mee. Dit nummer is jaren geleden zó vaak op radio en televisie gedraaid dat we ‘m zat waren. Overexposure deed ons vergeten wat een tijdloze song het eigenlijk is. Prachtig in al z’n eenvoud. Jammer wel, dat Kiwanuka verder niets meer van zijn debuutplaat zingt. Het enige dat vanavond beter zou kunnen, is namelijk de balans tussen harde en zachte songs. Met name het eerste deel van de set zit vol met recent, rock-georiënteerd werk. Een Tell Me A Tale of I’m Getting Ready tussendoor zou voor net wat meer afwisseling zorgen.

Maar een kniesoor die daar om maalt. Michael Kiwanuka geeft een steengoed optreden. Er is niets gekunsteld aan deze man of aan zijn optreden. Met honderd procent puur muzikaal vakmanschap, met goede liedjes, een goede stem en goed spel, inspireert hij een groot publiek om luidkeels mee te zingen, brengt hij ze in vervoering, krijgt hij ze even later weer muisstil. Een show heeft deze man simpelweg niet nodig. Hij staat garant voor geweldige optredens waarin de muziek volop voorop staat.

Gezien: 9 juli 2022 op North Sea Jazz (18.00 uur, Nile). Lees hier al onze recensies van North Sea Jazz.

De zomereditie van OOR is uit!

Bestel ‘m hier.