De show van de Britse punkband Idles is al af voordat hij goed en wel begonnen is. Frontman Joe Talbot ijsbeert over het podium, terwijl het slotakkoord van Danny Vera op het podium tegenover hem maar door een doorgaat. Wat voor gedachten hij daar bij heeft zouden wij hem natuurlijk nooit in de mond willen leggen, maar gezien de blik in zijn ogen lijkt de kans dat Talbot gaat solliciteren voor een co-headliner tour met de Zeeuwse troubadour niet heel hoog.

Fotografie Paul Barendregt

Als de band dan van start mag gaan, doen ze dat meteen met een prijsnummer: het gestáág opbouwende Colossus. De openingsakkoorden daarvan klinken als een hamer die op een metaal ergens diep in de aardkorst slaat, waardoor je de grond voelt vibreren. Boemmm, boemmm, boemmm, boemmm. De band hamert meer dan een minuut door, waardoor Talbot nog meer tijd heeft om over het podium te ijsberen en vervaarlijk het publiek in te kijken. Als hij dan eindelijk zijn keel opentrekt wanneer het nummer losbarst, is de vlam direct in de pan. Waar hij het hele optreden zal blijven.

De sloopkogel die Idles heet is door de jaren heen een beproefd recept geworden op vrijwel alle grote Nederlandse festivals, maar Landgraaf deden de heren nog niet eerder aan. Deze passage wordt beloond met een goedgevuld veld, al is vooral het voorvak gevuld met de echte die-hards. Die weten dan ook wat ze te wachten staat als Colossus tot een einde lijkt te komen, we zijn pas halverwege.

Wanneer het nummer stilvalt volgt op de plaat meteen een hysterische tempowisseling en schreeuwt Talbot nog even een ruime minuut de longen uit zijn lijf. Live duurt dat iets langer, want de frontman grijpt meteen de kans om een wall of death te creëren. Wanneer het voorvak zich voldoende opgedeeld heeft, barst de bom en botsen honderd lichamen op elkaar in, terwijl slogans als ‘I’m like stone cold Steve Austin / I put homophobes in coffins‘ luidkeels worden meegeschreeuwd.

Op de ballad (Idles-style, dus nog steeds best hard) A Hymn na blijft het tempo moordend hoog. En met zulke goede punk, lijkt de hitte niemand te deren. In slechts vijf jaar leverde de band al vier albums af, dus is er een prima oeuvre om uit te putten. De nummers van album vier Crawler zijn op het hysterische Car Crash na nog niet helemaal geland, maar verder hoor je bij iedere openingsriff wel een vorm van herkenning door het publiek gaan.

Zoals altijd is dit optreden van Idles een oerschreeuw: over dat we lief voor elkaar moeten zijn, onze issues onder de ogen moeten zien en over de belangrijke rol die immigranten in de moderne samenleving spelen. Eentje die door Pinkpop luidkeels wordt beantwoord. Beide gitaristen duiken tijdens de show het publiek in en Talbot hitst iedereen vakkundig op. Met het uitzinnige applaus na het slotakkoord van überanthem Danny Nedelko en het venijnige Rottweiler in gedachte, zal dit eerste bezoek aan Landgraaf vast niet de laatste zijn. Idles heeft veel zieltjes gewonnen.

Gezien: Pinkpop 2022, vrijdag (16.30 uur) op IBA Parkstad Stage. Lees hier al onze recensies van Pinkpop.