Dat de plaat Funeral heette mag dan ook geen verbazing wekken. Wel is het bijzonder om te zien dat het verdriet niet de overhand weet te krijgen op het album. In plaats daarvan is Funeral een plaat geworden die opvallend levenslustig klinkt, alsof er gezegd wordt: ‘jullie zijn ons ontvallen, maar wij laten de dood onze levens niet verpesten. We moeten verder’. Dat desondanks de melancholie en het verdriet met grote regelmaat door de muziek heen sijpelen maakt het album alleen maar specialer. Wij overlevenden gaan door, maar de herinneringen aan jullie zullen blijven bestaan.

Gezien het arsenaal aan instrumenten op het podium wordt er getracht om de rijkdom van geluiden op Funeral live na te bootsen. Hoe gaat dit uitpakken? Wordt hun volle geluid geen dichtgeplamuurde geluidsorkaan? En wordt het een emotioneel en ingetogen optreden, zoals geestverwant Bright Eyes ze vaak geeft? Het antwoord komt al gauw wanneer zes mannen en twee vrouwen het podium oplopen en aftrappen met ‘Wake Up’. De jubelende samenzang doet meer aan the Polyphonic Spree denken dan aan een band die zware tijden achter de rug heeft. Dat gevoel wordt alleen maar versterkt wanneer de percussionist en de gitarist zich gaandeweg ontpoppen als kinderen in een speelgoedwinkel. Elk speeltje moet worden uitgeprobeerd, de motorhelm moet op worden gezet en uiteraard moet deze ook betrommeld worden.

Ondanks de rommelige aanblik en het volle podium klinkt het wonderwel en minder bombastisch dan gevreesd. Frontman Win Butler blijft vrij stoïcijns onder de euforie van zijn bandgenoten, terwijl zijn echtgenote Régine Chassagne zich wel regelmatig tot een dansje of een grapje laat verleiden. Ondertussen wordt er na bijna elk nummer van instrument gewisseld en zorgt de afwisseling in zang tussen Butler en Chassagne voor voldoende variatie. De rustige nummers zingt zij, de energieke liedjes zingt hij. Het verschil in muziekbeleving tussen het echtpaar is mooi om te zien; waar hij als een levenslustige Ben Christophers zich voornamelijk op zijn gitaarspel en zang concentreert, gaat zij helemaal op in de muziek en laat dat gepaard gaan met bewegingen die ze vroeger als new wave meisje vast ook voor de spiegel deed.

Wanneer na een krap uurtje wordt aangekondigd dat met Neighborhood #3 het laatste nummer wordt ingezet is de teleurstelling groot. Maar een betere afsluiter lijkt nauwelijks mogelijk. Het nummer heeft een onweerstaanbare drive en de begeestering druipt er vanaf. Er zijn koninkrijken door minder gevallen. Als de stilte na het laatste nummer als een deken op het publiek neervalt en de band langzaam het podium verlaat, laat het applaus even op zich wachten. Het genot van deze muzikale depressie-uitdrijving tintelt nog na in de oren. Na enkele seconden barst dan toch een ovationeel applaus los. Al snel worden de eerste afspraken gemaakt voor het concert van the Arcade Fire in Paradiso, halverwege mei. Zorg dat je erbij bent. Soms zijn hypes namelijk terecht. JASPER VAN VUGT