‘Ja mensen, de eerste show was binnen vier minuten uitverkocht, ze lagen al dagen van tevoren met slaapzakken bij platenzaak Velvet voor de deur om kaarten te halen,’ grapt zanger/gitarist Dave von Raven nadat de eerste liedjes zijn gespeeld. Om er meteen aan toe te voegen ‘zo trots als een pauw te zijn om hier te mogen staan’. Het succes van The Kik analyserend kom je al snel tot de conclusie dat vooral de exposure als huisband van DWDD zijn vruchten lijkt af te werpen. Je ziet het aan het gemêleerde publiek dat bestaat uit tienermeisjes op de eerste rijen, opgedirkte blondines verderop in de zaal, met daar tussen in vooral veel studenten en een paar verdwaalde beatfreaks. En allemaal zingen ze mee met de pakkende nederbeatliedjes die het vijftal achteloos en soepeltjes uit de fraai gestileerde mouw schudt. Hitje Simone (‘Sieeemooooone’) krijgt uiteraard de meeste bijval, maar ook het ingetogen eerbetoon aan de aan lager wal geraakte Rotterdamse wielrenner Willem Koopman, Van Wie Hij Was En Wie Hij Is, (Von Raven: ‘hij is er vanavond niet, maar hij zou es moeten weten’) wordt door Rotown massaal meegezongen en zorgt voor een kippenvelmoment.

Kijkend naar The Kik bekruipt je gaandeweg een paradoxaal gevoel dat een fenomeen als The Monkees in herinnering roept. En dan hebben we het niet alleen over de pastelkleuren van de backdrop of die heerlijke bewerking van Pleasant Valley Sunday (Zevenhuizer Zondag). De strakke pakken, de beweginkjes van eerste kopman Von Raven die op instrumentale passages (of als zanger/gitarist Arjan Spies overpakt) zijn fraai glimmende Gretsch op karakteristieke wijze in de lucht houdt, het zou zo maar een ‘bedachte formule’ kunnen zijn. Inderdaad, zoals The Monkees dus in eerste instantie werd opgericht voor een tv-serie. Maar tegelijkertijd spat naast al het spelplezier ook de authenticiteit er vanaf en twijfel je geen moment aan The Kiks voorliefde voor alles wat met de sixties te maken heeft. Echter dan dit wordt het niet (meer).

Bovendien, wat maakt het uit als je zulke sterke songs als Even Voor Altijd, Cleopatra, Luchtballon of de nieuwe single Verliefd Op Een Plaatje in je arsenaal hebt. Het afgeladen Rotown krijgt er in ieder geval geen genoeg van en waardeert zelfs een melig intermezzo waarin Mien, Waar Is Mijn Feestneus en de vogeltjesdans voorbij komen. Ook dat is The Kik, een wonderlijk bandje dat niet alleen met aanstekelijk enthousiasme nederbeatsongs brengt (inclusief ronkend orgel, rinkelend gitaarspel en uitgekiende samenzang) maar net zo goed met studentikoze popliedjes uit de voeten kan. ‘Bedankt jongens en tot morgen,’ zegt Von Raven na het laatste liedje dat niet geheel toevallig A Hard Days Night heet. Hij zweet als een otter, heeft een grijns van oor tot oor, en ja, hij is zo trots als een pauw.

Door Raymond Rotteveel / Fotografie: Dimitri Hakke

Gezien: 3 april 2013, Rotown, Rotterdam