Het begint al met de theatrale intro. Als een bokser komt frontman Simon Neil het podium oplopen om het applaus van de uitverkochte zaal in ontvangst te nemen. Terwijl de broertjes Ben (drums) en James (bas) Johnston zoals altijd in ontblote bast spelen, heeft de zanger een soort kimono aangetrokken. Natuurlijk vermeldt ie voor het eerste nummer even dat ze ‘Biffy fucking Clyro’ zijn en dan kan het geweld losbarsten. Want jeetje, wat staat het geluid hard vanavond. Biffy Clyro wil overrompelen. Dat lukt met sterke openingssalvo Wolves Of Winter, Living Is A Problem Because Everything Dies en Sounds Like Balloon in combinatie met een lichtshow die in een stadion niet had misstaan.

Een stadion, we denken er vanavond nog een paar keer aan. De show die Biffy Clyro vanavond geeft ís eigenlijk een stadionshow. Niet alleen vanwege het meegebrachte licht, nee, de heren spelen ook alsof ze een oneindige mensenmassa voor zich hebben. Dat heeft als voordeel dat alles ongelooflijk vet klinkt. Elke mogelijke stilte wordt vakkundig dichtgetimmerd door de gitaren van Neil – inmiddels gewoon zonder kimono – en livegitarist Mike Vennart. Het geeft de nummers nog meer body, maar evengoed gaat er wel iets van subtiliteit verloren.

De setlist focust zich vanzelfsprekend op het latere werk. Van derde album Infinity Land (2004) komt één nummer voorbij, de eerste twee platen worden helmaal genegeerd. Maar dat weten we van The Biff. Daarbij, nummers als Biblical – de eerste massale sing-a-long van de avond – Bubbles en Mountains zijn zulke grote hits, dat niemand die hele oude tracks echt mist. Verder nog opvallende dingen? Nou, niet echt. Neil pakt z’n akoestische gitaar er nog even bij, onder meer voor Medicine, bij ballad Re-Arrange van nieuwe plaat Ellipsis geeft ie ’em aan Vennard en ook Machines, de laatste track van de reguliere set, krijgt een akoestische behandeling.

Als de toegift eindigt met Stingin’ Belle (met daarin onze favoriet Biffy-lyric of all time: You say love, I say killing time / What’s mine is yours, and yours is mine / You make me laugh, I make you cry / I guess that rhymes) heeft het drietal er 25 nummers op zitten en zijn we bijna twee uur verder. Twee uur waarin we vermaakt zijn, overrompeld werden door geluid en licht en waarin we een bijna perfecte, maar ietwat afstandelijke, rockshow hebben gezien. Ach ja, we gooien ’em er nog maar eens in: Mon The Biff. Of zoals ze zelf zouden zeggen: Mon The Fucking Biff.

Fotografie: Kamiel Scholten

Biffy Clyro speelt morgen (woensdag 9 november) ook nog in 013, Tilburg.

Gezien: 7 november 2016, TivoliVredenburg, Utrecht