Je moet het de Pixies nageven: het legendarische oeuvre uit de periode 1987-1991 beslaat maar vijf platen met voornamelijk korte noisepop liedjes, maar door de setlist vaak door elkaar te husselen en aan te passen is het toch elke keer net weer anders. Zo ook vanavond. Geen Bone Machine, Wave Of Mutilation en Planet Of Sound, wel Where Is My Mind? en Debaser die regelmatig worden overgeslagen. Het zegt veel over de legacy van de Pixies: praktisch elk nummer van die vijf platen is raak, de band is niet van een paar verplichte hits afhankelijk.

Van het middelmatige nieuwe werk heb je weinig ‘last’, om het denigrerend te zeggen. Pas na drie kwartier wordt er wat Head Carrier-spul de set binnengesmokkeld. Al eerder geconstateerd: bassiste Paz Lenchantin doet wat spel en uitstraling betreft niet onder voor Kim Deal, ze is alleen geen Kim Deal. Het door haar gezongen All I Think About Now is charmant, maar krijgt nooit de status van Gigantic. Dat weet ze zelf als geen ander. Gitarist Joey Santiago zag kort voor de tournee nog een ontwenningskliniek van binnen maar vuurt als vanouds zijn snerpende salvo’s de zaal in. Drummer David Lovering doet strak zijn ding en zingt zijn wat flauwe feelgood-liedje La La Love You. Black Francis is zoals altijd de stoïcijnse man in black. Een corpulente baas die geen woord met het publiek wisselt maar altijd respect afdwingt.

De Pixies trappen verrassend af met Where Is My Mind?,wat net zo goed de laatste toegift had kunnen zijn. De vaart zit er daarna gelijk in met Nimrod’s Son en The Holiday Song vol venijnige akoestische riffjes van Black Francis, de opzwepende Zuid-Amerikaanse invloed die de Pixies in 1988 bijzonder maakte. In Vamos haalt Santiago allerlei strapatsen met zijn gitaarsnoer uit maar gedenkwaardig wil dat muzikaal niet worden. De fraaie Neil Young-cover Winterlong wel, anno 2016 worden zelfs oude b-kantjes weer gespeeld. Het gaat een beetje op en af: na makkelijk hoogtepunt Monkey Gone To Heaven volgen nieuwe liedjes als Tenement Song en Classic Masher. Die luisteren lekker weg maar opeens lijkt iedereen te merken dat de plastic beker in hun hand halfleeg is. Even later volgt het salvo Crackity Jones, Isla De Encanta en Rock Music, iedereen weer terug bij de les. Wel met veel galm op de zang van Black Francis, zijn oerschreeuw lijkt wat minder krachtig geworden. De finale wordt ingezet met Hey en is volledig Doolittle. Gouge Away, Debaser en Tame worden doeltreffend afgewerkt maar echt vuurwerk levert het niet op.

Het prikkelendste moment van de avond is de toegift Into The White: alle rookmachines worden aangezet waardoor de band tijdens dit b-kantje van Here Comes Your Man volledig in de mist staat te spelen. Paz Lenchantin neemt hier voor het eerst een leadzang-partij van Kim Deal over. Het is het einde van een vooral degelijk optreden van de Pixies. Er kwamen talloze krakers voorbij maar echt spannend wilde het deze keer niet worden.

Fotografie Luuk Denekamp

Gezien: 27 november 2016, Heineken Music Hall, Amsterdam