Voor de derde tour op rij staan de heren van Deep Purple in Ziggo Dome. Ditmaal met =1 als nieuwste wapenfeit, het 23e studioalbum en de eerste met gitarist en ‘jonkie’ Simon McBride (45) in de gelederen. De Britten klinken iets rauwer en spelen een wat hoger tempo dan op de voorgangers, waar de band steeds verder leek af te drijven van zichzelf. Het is moeilijk om na ruim vijf decennia alle fans nog tevreden te houden. Ook vanaf het podium, zo blijkt.
De bovenste ring van de Amsterdamse concertzaal is maar matig gevuld en op de vloer had het eveneens drukker gemogen. Haalt de tand des tijds Deep Purple dan eindelijk in? Liefhebbers van het eerste uur lopen er nauwelijks nog rond in het publiek, merkt ook zanger Ian Gillan op. Hij laat na een zoveelste introductie vallen dat we vast te jong zijn om het verhaal goed te begrijpen. We krijgen een mix van het nieuwe album en een hoop Machine Head voorgeschoteld. Zelfs When A Blind Man Cries – B-kant van single Never Before – is weer terug op de setlist.
Instrumentaal gezien blijven de pioniers van typische jarenzeventigrock een geoliede machine. Uncommon Man is vaste prik en wordt zoals altijd opgedragen aan wijlen Jon Lord, de founding father van de band. Drummer Ian Paice is het enige originele bandlid en steelt bij vlagen de show, terwijl basgitarist Roger Glover iets ingetogener te werk gaat. De sound van Gillan is een ander verhaal. Tijdens nummers van =1 valt goed te merken dat er tijdens het schrijven rekening gehouden is met zijn teruglopende stembereik. Zo klinkt A Bit On The Side alleraardigst en doen Lazy Sod en Portable Door het leuk, maar is het werken om de uithalen van oudje Into The Fire te halen. Het zijn die momenten waarop Deep Purple balanceert op de rand van acceptabel en aandoenlijk.
Gelukkig voor de leadzanger zijn de shows al jaren doorspekt van intermezzo’s om zijn longen even rust te geven. McBride trakteert het publiek op een prachtige solo met enkele noten Metallica. Toetsenist Don Airey, bezielend als altijd, wordt tijdens zijn moment onderbroken door een ober die hem een glas wijn brengt. De aangeslagen toon gaat tijdens het opdrinken gewoon door waarmee hij de lachers op zijn hand krijgt. Het zorgt voor wat verrassing en variatie. Hoewel? Na zoveel jaar op herhaling mag laatstgenoemde wel een ander Nederlands nummer dan Tulpen Uit Amsterdam in zijn solo verwerken.
De voorspelbaarheid grenst op deze manier al snel aan het saaie. Naarmate we verder in de set geraken, verslapt de aandacht waardoor de Dutch disease de kop opsteekt. Pas tijdens afsluiter Smoke On The Water wordt er massaal meegezongen en krijg je het idee getuige te zijn van een iconische band. Iets te laat. Het is bijna schrijnend dat even later tijdens Hush, die andere meezinger, een stuk minder kelen klinken. En zo gaat de toegift na een virtuoos uitgesponnen Black Night eigenlijk als een nachtkaars uit. Het valt Gillan niet aan te rekenen dat hij – net als de rest van de band – nog graag voor publiek speelt. Maar het is met dank aan de uitblinkende McBride en Airey dat een Deep Purple-concert nog de moeite waard is.
Gezien: 29 oktober 2024 in Ziggo Dome, Amsterdam
Fotografie: Willem Schalekamp
