De vorige keer schreven we nog dat het moordende tourschema de band wat had uitgeput, maar daar is vanavond nog geen sprake van. Frontman Chino Moreno is goed bij stem en bevindt zich vaker aan de rand van het podium bij het publiek dan bij zijn bandmakkers, gitarist Stephen Carpenter staat dusdanig te headbangen dat we meer van zijn haar dan van zijn gezicht zien en ook de rest van de band is goed in vorm. Zeker in het eerste gedeelte van de show, waarin de focus ligt op White Pony en Diamond Eyes, spat het speelplezier er van af. Vooral de speciaal voor deze tour weer uit de kast getrokken set-opener Korea kan op veel bijval rekenen.

Zodra Moreno tijdens Tempest zelf een gitaar ter hand neemt, stagneert de show echter een beetje. De zanger is op zijn best wanneer hij het publiek aan het opzwepen is, in zo’n statische positie komt hij niet echt tot zijn recht. Ook valt nu op dat de geluidsmix niet erg aangenaam staat afgesteld. Dat het geluid hard staat bij de stevige nummers is mooi, maar ook bij de rustige passages staan we uit onze spijkerbroek te trillen. Datzelfde euvel doet zich even later voor bij het nieuwe (L)MIRL, waardoor dat nummer helemaal niet uit de verf komt. Het titelnummer van Gore, dat net voor dat nummer voorbij komt, krijgt daarentegen wel een fijne uitvoering mee.

Die twee nummers vormen ook het enige blokje nieuw materiaal dat vandaag op de setlist staat, dus daarna is het weer tijd voor, zoals Moreno het zo mooi verwoordt, old shit. Laat dat nou precies zijn waarin de band excelleert. Het fijne oudje Minus Blindfold, dat deze tour voor het eerst sinds 2007 weer op de setlists prijkt, wordt fantastisch strak gespeeld. Niet lang daarna is het tijd voor vuurwerk. Aan sommige bands is te zien dat ze het spelen van de grote hits allang beu zijn, maar daar heeft Deftones geen last van. Change (In The House Of Flies), Be Quiet And Drive (Far Away) en My Own Summer (Shove It) komen in een hattrick voorbij en het speelplezier spat er stuk voor stuk vanaf.

De sfeer zit er dus goed in, maar we kunnen niet ontkennen dat de heren toch een beetje op de automatische piloot lijken te staan. Ze doen wat ze moeten doen en dat doen ze prima, maar de show mist net dat beetje extra om het tot een echt bijzondere avond te maken. Dat is op zich ook niet erg, want zelfs een routineus Deftones staat nog garant voor een prima show. Als we na de toegift met de onvervalste nu-metal van Back To School (Mini Maggit) en de knallende afsluiter Rocket Skates de zaal met schorre keeltjes verlaten, kijken we alweer uit naar de volgende keer dat Deftones Tilburg aandoet. Tot over vier jaar.

Door Reinier van der Zouw / Fotografie: Jostijn Ligtvoet

Gezien: 24 april 2017, 013, Tilburg