Behalve als drummer bij Descendents, All, Only Crime en Black Flag is Stevenson ook actief als producer van een grote reeks punkrock- en hardcorebands. In die hoedanigheid kwamen hij en het Nederlandse poppunktrio Cooper ook nader tot elkaar. Samen namen ze de albums Makes Tomorrow Alright (2005) en Right Now! (2009) op. De keuze om de band uit Den Haag te laten openen, ligt dus voor de hand. Stevenson bedankt de drie heren later op de avond zelfs nog even, voorafgaand aan de eerste van twee toegiften.

Stijlvol zwart-wit gekleed in pakken en overhemden en uitgerust met stropdassen, bretels en een hoedje ziet Cooper de zaal langzaam vol lopen. En zoals dat bij het publiek het geval is, moet ook de set op gang komen. Die begint vrij kalm en clean, met veel aandacht voor fraaie zangharmonieën en de leadvocalen van gitarist René van de Zee en drummer Bertus de Blaauw. Pas wanneer de groep hit Right Now! speelt, wordt er gescheurd en geklapt en komt de zaal in beweging. Maar Cooper neemt niets voor lief. Dat blijkt wel als bassist Eddy van de Bos alle aanwezigen bedankt voor hun komst en benadrukt wat voor ‘ontzettende mazzelpikken’ hij en zijn maten zijn om te mogen open voor Descendents.

Niet alleen Cooper heeft de Amerikaanse band op een voetstuk staan. Dat geldt voor de volledige groep mensen die de Melkweg bevolkt. Het publiek staat schouder aan schouder en de temperatuur loopt snel op. En dan moet de hoofdact nog beginnen. Ook al is de korte Europese tour pas vier dagen onderweg, Aukerman weet nu al niet meer wat voor dag het is. Hij bedankt de fans voor hun komst op deze zondag. Nou voelt Tweede Pinksterdag voor veel mensen inderdaad als een zondag, toch is het echt maandag. Zijn vergissing maakt hij goed door duidelijk te maken dat de Verenigde Staten de laatste tijd een stuk lelijker geworden is. En dat Descendents het nu als zijn missie ziet om de wereld minder lelijk te maken. ‘To unugly the world’, noemt hij dat.

Zijn outfit – een blauwe overall met korte broekspijpen, inclusief skatemerkje en ingebouwd drinksysteem – draagt niet direct bij aan die opdracht. Dat doet wel de grote reeks korte poppunk-, punkrock- en hardcoresongs die de mannen op de zaal afvuren. Van Everything Sux, Hope, Rotting Out en het nieuwe On Paper tot My Dad Sucks, Nothing With You en Pervert, de groep speelt elk nummer vol overgave. De zaal geeft minstens zo veel energie terug. Het publiek zingt alle teksten mee en danst en feest uitbundig. Aukerman trekt de meeste aandacht, maar ook de stevig zwetende, naar adem happende en gekke bekken trekkende Stevenson krijgt veel bekijks. Kale gitarist Egerton en de met prachtig witte baard uitgedoste Alvarez focussen zich juist op hun spel en achtergrondvocalen.

De liedjes volgen elkaar in hoog tempo op, zonder veel gepraat. Toch maakt de zanger met zijn iconische dikke bril (inclusief rode elastische hoofdband) van de gelegenheid gebruik om de betekenis van albumtitel Hypercaffium Spazzinate toe te lichten. Iets met koffie; de brandstof waar de band op loopt. Aukerman houdt de zaal goed in de gaten. Als de hitte toeslaat, sproeit hij water over de hoofden van de voor rijen. Tijdens Myage ontploft de tent daarna volledig. Een piepjonge fan in Descendents-shirt waagt zich aan zijn eerste stagedive, waarna publieksfavorieten Weinerschnitzel, Coffee Mug, I Don’t Want To Grow Up en I Like Food klinken.

Tijdens Shameless Halo ziet een dame haar kans schoon en probeert via het podium Stevenson te bereiken. Haar actie wordt gestopt, net als de volgende twee pogingen die ze waagt. Aukerman zit dan zo in zijn rol dat hij voorafgaand aan Coolidge de zaal treffend bestempelt als ‘uitermate cool’. Bij Suburban Home houdt hij vervolgens zijn microfoon in het publiek en tijdens het toepasselijke Thank You wordt hij overstemd door zijn fans. Na een korte (plas)pauze keert de groep terug voor nog eens vier nummers. En omdat de dolenthousiaste zaal dan nog niet klaar is met stagediven, crowdsurfen en meezingen, volgt er een tweede toegift met nóg eens vier tracks, inclusief het prachtige Spineless And Scarlet Red. Dan kan Aukerman echt niet meer. Uitgeput bedankt hij iedereen voor de overweldigende respons op deze máándagavond. En laat de wereld een stukje minder lelijk achter.

Fotografie: Lisa Boels

Gezien: 5 juni 2017, Melkweg, Amsterdam