Terwijl OOR's fotograaf z'n plekje vooraan bewaart, komt er een meisje naar hem toe. Ze wil vooraan staan. Onze fotograaf vertelt dat ze na een paar nummers – als hij z'n plaatjes heeft geschoten – voor hem mag staan. Niet goed genoeg voor haar. Ze wil dat hij nu . . .

Vanaf opener Wait Forever ligt de Melkweg aan de voeten van de vijf. Alle nummers van het steengoede nieuwe album worden met luid gejuich ontvangen en de band is zo mogelijk nog enthousiaster dan de zaal. Er zit ook iets vertederends in. Toetsenist Laurens Troost die vaker over het podium rent dan de knoppen bedient en zanger Robin van Loenen die, wanneer de zaal meezingt, midden in het nummer ‘dank je wel’ roept. De opbouw van de set is perfect. Na opwarmers Burn (oud), Stay (nieuw), Sinkin Sand (oud) en Thousand Miles (nieuw) neemt Van Loenen even de tijd om de buitenlandse fans die naar Amsterdam zijn gereisd welkom te heten. Lief.

Een van de onverwachte hoogtepunten is Unbreakable, met een glansrol voor Troost, die over een heerlijke schreeuwstem blijkt te beschikken en – zoals we ook zien in vaste cover Down (van Jay Sean en Lil Wayne) – zodra ie de microfoon overneemt alle aandacht naar zich toe trekt. Met Four Leave Clover (het andere hoogtepunt) en hits Spiders en In Your Arms komt er dan zo langzamerhand alweer een einde aan deze zowel voor band als publiek vrolijke albumpresentatie. Valt er dan niks op te merken aan dit concert? Jazeker wel. In nummers als All The People, waarin de piano een grote rol speelt, valt pas op dat toetsenist Laurens Troost eigenlijk nauwelijks iets live speelt. Het meeste komt van band of wordt gesampled. Zijn rol op het podium wordt zo beperkt tot tweede zang en rondspringen. Een zwaktebod.

De dol enthousiaste fans zal het een zorg zijn overigens. Die smeken om een toegift. En omdat de band ook dolgraag verder wilt spelen, komen ze na een paar seconden al weer terug. Sterker nog, nieuwe drummer Jordy Datema lijkt het podium niet eens verlaten te hebben. Met Stars en Illuminate (derde hoogtepunt van de avond, vooral het einde waarin de bandleden mogen laten zien dat ze echt wel kunnen spelen) komt er dan toch echt een einde aan een show die in ieder geval duidelijk maakt dat Destine klaar is voor de tweede ronde. Terwijl een dozijn aan nieuwe bandjes staat te trappelen om de plek van Destine over te nemen, laten de vijf eigenlijk met gemak zien nog altijd de beste Nederlandse poppunkband te zijn.

Fotografie: Bart Heemskerk

Gezien: 6 april 2012, Melkweg, Amsterdam