Na een intensieve episode als voorprogramma van Depeche Mode is DIIV weer gestart met een eigen tournee. Aangezien het vierde studioalbum pas medio mei uitkomt is het de vraag wat we in TivoliVredenburg gaan horen. De indierockers uit Brooklyn hebben namelijk nog maar twee tracks van Frog In Boiling Water vooruitgeschoven, waarvan er eentje pas sinds deze week te beluisteren is. Een ding is alvast zeker: Utrecht is hun grootste headlineshow ooit.
Fotografie Anne-Marie van Rijn
Het van oorsprong eenmansproject DIIV ontsproot in 2011 aan het brein van Zachary Cole Smith. De jarenlang door drugs- en depressiedemonen geplaagde Smith maakte destijds onderdeel uit van Dustin Payseur’s band Beach Fossils (die vanavond overigens tot ongenoegen van veel fans tegelijkertijd in Amsterdam optreden). Smith had behoefte aan een platform voor zijn eigen ideeën. Ideeën die overigens niet eens zo gek ver afweken van die van Payseur: dreampop met droomzang en echoënde, in elkaar gevlochten gitaren. Dit alles afgetopt met een laag eighties nostalgie.
Het was nog even spannend of het concert vanavond zou doorgaan. Backstage treffen we de fragiele zanger, kortgeknipt en met bril, vooraf wat bleekjes aan middenin een hoestbui en met een grote inhalator voor zich: ‘Ik heb een longontsteking. Na het optreden krijg ik antibiotica, maar ja: the show must go on.’
Wetend dat jonge indie-acts opvallend genoeg vooral vijftigplussers aantrekken, is het publiek in de vrijwel uitverkochte Ronda-zaal relatief jong. Slowdive-shirts zijn goed vertegenwoordigd. Nadat we zijn opgewarmd door de Vlaamse postpunkband Disorientations spreekt een wetenschapper de zaal vanaf een groot scherm met blikken stem toe en belooft ons een lifechanging event: you will never be the same after this.
In donkere nevelen gehuld neemt de band zijn positie in. De zanger, als altijd wat schuchter over zijn microfoon gekromd en met gevaarlijk ver afgezakte broek, gitarist Andrew Bailey diep weggestopt in zijn hoody, drummer Ben Newman met pet en bassist Colin Caulfield die tot het einde, zwiepend met zijn lange haar, alles geeft. Terwijl Bailey gaandeweg steeds meer loskomt zal Smith zal steeds vaker met zijn rug naar het publiek spelen.
Al bij opener Like Before You Were Born valt op dat de doorgaans diep in de mix verstopte stem van Smith live veel beter verstaanbaar is dan op de platen. Desondanks zullen we, gedurende de avond, veel songteksten synchroon geprojecteerd zien op het grote scherm. De politieke lading van het nieuwe album komt daarin eens te meer naar voren: ‘I want to disappear, the ocean is dry now, I can’t look away.’ Verder spotten we fragmenten van eerdere tours, beelden uit de studio en bomen, heel veel bomen.
‘It’s fucked up!’, roept Smith. ‘This is the biggest show we ever played!’ Hij deelt met het publiek dat hij zich shit voelt. Maar zijn stem houdt het de hele avond verrassend goed. Bij Under The Sun – vrijwel net zo vaak gestreamd als hun grootste hit Doused – gaat er een golf van herkenning door het publiek. Dat is uiteraard minder het geval bij Brown Paper Bag, de eerste track die we vanavond horen van Frog In Boiling Water en die drie weken geleden als eersteling uitkwam.
In totaal speelt DIIV vijf nummers van het nieuwe album. De helft dus. Drie daarvan, de titelsong, In Amber en Raining On Your Pillow, worden vanavond voor de eerste keer ooit live gespeeld. Bij die laatste gaat dat even mis en moet er opnieuw worden ingestart.
Het publiek blijft de hele avond enigszins gedwee naar het podium staren. De melodische zang, nostalgische melodieën en hypnotiserende gitaarpartijen – hoewel die live veel steviger worden aangezet dan op de studioalbums – lenen zich ook niet voor een moshpit of andere uitzinnigheid. Om optimaal van een DIIV-avond te genieten ga je eerder sereen en solistisch op in hun muziek. Uiteraard gaat die timide vlieger niet op bij Doused. Dit slotakkoord is uitermate geschikt om nog even volledig op los te gaan. En dat doen we dan ook.
Gezien: 5 maart 2024 in TivoliVredenburg, Utrecht
