Nog zo’n enorme throwback naar negen jaar geleden op de Hotot-stage vrijdagavond: Disclosure. Voor hen was de zomer van 2013 minstens zo succesvol als die van hun voorganger Haim: toen ontpopte hun Latch zich tot monsterhit die je constant op de grote radiostations hoorde en speelden de broertjes Lawrence elk festival naar complete extase. De Disclosure-hype werd zelfs zo intens dat tijdens hun headlineslot op Pitch 2013 flinke verdrukking ontstond en er mensen flauwvielen. Ook vanavond heeft een merendeel van de 40.000 aanwezigen er zin in: bij Disclosure krijg je de dansgarantie. En die wordt ingelost met een draaikolk van een hybride dj-set, die iets te abrupt schakelt tussen pop, house en electro.
Fotografie Anne-Marie van Rijn
Negen jaar na dato wanen we ons weer even in de vroege succesdagen van het tweetal, want het veld staat zo afgeladen dat je amper kan bewegen. Met een muur aan flitsende visuals die meer aan acrylverf-gietingen dan aan de natuurlandschappen van albumcover Energy (2020) doen denken, hebben Guy en Howard Lawrence hun knoppeneilanden van vorige tours ingeruild voor een gezamenlijk dj-paneel, voor een set waarin het live-element op de achtergrond staat en de knaldrang op de voorgrond. Althans, in het begin.
De twee vliegen er met gestrekt been in met publiekslieveling White Noise: een ijzersterke binnenkomer. F For You is de volgende klassieker van het onovertroffen succesdebuut Settle (2013); daarna worden de tracks poppier, meezinggevoeliger. Een parallel met tweede plaat Caracal (2015), waarop Disclosure zichzelf vooral wilde bewijzen als een tweetal popproducers. Het maakt de set van vanavond, die in vorm toch vooral voor clubs en dansvloeren lijkt gemaakt, wat saai en warrig. Het ene moment sta je de grootste clichéteksten met Gregory Porter mee te zingen, het volgende moment hoor je de speeches van motivational guru Eric Thomas ingemixed worden, en dan weet je hoe laat het is: housen.
When A Fire Starts To Burn, In My Arms en het later uitgebrachte Energy putten alledrie uit de opzwepende speech-catalogus van Thomas, en bevatten alles wat een dance-track goed maakt. Een four-to-the-floor groove, een oorwurm van een melodie, en flink wat dynamiek in opbouw, samples of gesproken woord. Dat zijn precies de momenten waarop Down The Rabbit Hole compleet zwicht voor Disclosure: mensen klimmen op schouders, in palen, en laten hun armen vrijwel nooit hangen tijdens de clubtracks.
Die poptracks zijn wel nodig om een set van dit formaat te spelen: degenen die weinig met clubben te schaften hebben, vinden in de vocals van The Weeknd en Sam Smith herkenningspunten, handjes-in-de-lucht-momenten en popzalving. Maar de set voelt door de ambitie om een geheel uiteenlopende catalogus te verenigen soms enorm chaotisch: de verfijndheid van het lang geteasede Latch valt bijvoorbeeld in het niet nadat Aminé en Slowthai hun hypermasculiene rotzooi op het publiek loslaten op de schermen tijdens My High.
Gelukkig is daar Tondo als afsluiter, die nog eens alles laat horen wat een act als Disclosure het zien waard maakt. Spijtig dat het blazersensemble er grotendeels voor de sier staat en Tondo zo ongeveer de luiste edit ooit is, die het origineel van Eko Roosevelt bijna onterecht toeëigent. Maar hé, gelukkig kunnen we er weer met een knaller uit, want los gaat het wel. De aandacht wordt inmiddels wel al een tijdje afgeleid door de imposante drone-show Sky Story van Studio Drift, die medeleven met Oekraïne toont.
En zo zorgt Disclosure voor verbroedering op de grond tussen pop- en danceliefhebbers, maar maakt dat van de set ook een rommeltje: het oeuvre van de gebroeders Lawrence komt simpelweg beter tot z’n recht in de liveshows met bas, synths, pads en gastvocalen – niet in een (waarschijnlijk pre-mixed) dj-set als deze. Als je dan toch zo nodig dj, producer en popartiest wil zijn, doe het dan iets doeltreffender: deze songs passen niet zomaar naadloos in elkaar, ze zorgen eerder voor een limbo.
Gezien: 1 juli 2022 op Down The Rabbit Hole (23.15 uur, Hotot). Lees hier al onze recensie van Down The Rabbit Hole.