De eerste Pinkpopshow van DOOL illustreert de reis die de band heeft doorgemaakt. Voortgekomen uit punkrockcombo Elle Bandita en het occulte The Devil’s Blood, brengt de band al bijna tien jaar donkere, vaak mystieke rock. Zoals altijd met Raven Van Dorst als overtuigend boegbeeld, vandaag opererend als muzikant en mijlenver verwijderd van de gevatte persoon die bekendheid verwierf op televisie – als nachtdier in bolide en interviewende agrariër. Deze zondag spreekt de muziek.
Fotografie Hub Dautzenberg
De bezoeker die om half drie in de middag de Tent Stage opzoekt om die uitgelaten Rotterdamse BN’er te spotten, voelt dan ook al na opener Venus In Flames op de klompen aan dat dit pure ernst is. De kenner weet dan misschien dat de inner evil twin van Raven al sinds dag en dauw een begenadigd muzikant in hart en nieren is, bij de ronddwalende festivalganger die voor het eerst een kijkje komt nemen valt links en rechts een mond open van verbazing. DOOL imponeert vrijwel direct en blijft zestig minuten lang hypnotiserend en foutloos presteren. Iedereen blijft kijken.
Van Dorst, normaliter op het podium nou niet bepaald de chatterbox die we van tv kennen, spreekt het publiek vandaag toch wat vaker toe. Voor het eerst tijdens de inleiding van Hermagorgon, het muzikale sprookje dat het verhaal vertelt over een mythologisch monstertje met twee geslachten. ‘En dat monstertje, Pinkpop, dat werd verketterd. Dat wilde niemand hebben. Maar dat monstertje, dat staat er nu toch.’
De listige manier waarop Raven het actuele thema van diversiteit hier luchtig introduceert, om het vervolgens samen met de uitmuntende band muzikaal te vervlechten tot een onverbiddelijk stuk landbouwvoertuig is ongekend. Helemaal als je bedenkt dat DOOL daarmee eveneens onbewust afrekent met elke zeurpiet die het gebrek aan gitaren deze editie blijft benoemen en daarmee Pinkpop in één keer haar stukje vertrouwde identiteit teruggeeft.
Een nummer als Evil In You draagt daaraan bij. De geoliede dynamiek binnen de band vormt een geluid dat zowel introspectief (House Of A Thousand Dreams) als explosief (Self-Dissect) kan zijn. Hard en zacht komen ook mooi samen tijdens de titeltrack van het nieuwe album The Shape Of Fluidity. Maar het is pas na de verpletterende outro van Oweynagat, afkomstig van het debuut Here Now, There Then (2017) wanneer het héle veld definitief omgeploegd wordt. En dan moet de cover van Killing Joke nog komen. De logge versie van Love Like Blood wordt door sommigen pas herkend als het refrein zijn intrede doet.
Misschien dat de groep vandaag dan toch wel een beetje de vruchten kan plukken van de bekendheid van Raven Van Dorst. Ook al is de sound, gekenmerkt door een complexe samensmelting van pittige genres nou niet bepaald een allegaartje. En Raven realiseert zich dat gelukkig maar al te goed: ‘Sorry lieve mensen. Het is nou eenmaal geen Ed Sheeran.’ Wat de boer niet kent, vreet hij vanmiddag kennelijk dus toch.
DOOL harkt elk nummer een beetje meer bewondering binnen en plant daarmee elke tien tellen een zaadje bij een nieuwe volger. Het blijkt dan ook moeilijk om na een dergelijke showcase niet met superlatieven te blijven strooien, maar uit het slotapplaus blijkt nou eenmaal dat DOOL veel nieuw terrein heeft gewonnen en tot een van de allerbeste Nederlandse livebands van het moment behoort.
Gezien: Pinkpop 2024, zondag (14.25 uur) in de Tent Stage. Lees hier al onze verslagen van Pinkpop. Ook aanwezig? Deel je mening en foto’s in de app van Gigit!.
Zomeractie!
Als je nu een jaarabonnement op OOR neemt betaal je geen 69,95 maar slechts 53 euro. En je maakt kans op een Yamaha versterker met compacte pianocraft luidsprekers. Kijk hier voor de actie.
