Aaahhh Dour… Het meest vuige, meest slopende festival van de Benelux. Vijf dagen overleven op halfrauwe friet met andalousesaus en de Franstalige drillrap van je altijd wakkere campingburen. Vergeleken met Dour is elk festival in Nederland een suf weekendje Center Parcs. Hoewel? Er is ons verteld dat het beruchte festival een beetje aan het ‘verhollandsen’ is, met een glamping, eetbaar eten en wc’s die niet overstromen op dag één. Voor de zekerheid stuurden we OOR‘s meest geharde Douristen naar het zuiden van België, die terugkwamen met een aantal overpeinzingen en vooral de vraag: waar zijn de Nederlanders?
Openingsfoto Chang Martin
Tja, waar waren wijzelf eigenlijk afgelopen edities? Jarenlang was Dour vaste prik op de festivalagenda, maar ergens zijn we het festival uit het oog verloren. Misschien vanwege de zelfgemaakte molotovcocktails die tijdens ons laatste bezoek over de camping vlogen, dankzij twee rebellerende tentkampen. Of omdat onze Waalse vrienden een gat hadden gegraven in de blubber, waardoor we – hahaha! – tot navelhoogte in de ondoorzichtige drek zakten. Of misschien door de vriendelijk aangeboden joint die een cokejoint bleek te zijn. Of door de met poepbesmeurde Dixi’s of taaie broodjes met zwartgeblakerd vlees en rauwe ui (‘Trois jetons, s’il vous plaît’). Of toch door die keer dat we ons tentje kwijtraakten in de Waalse wanorde.
Foto Corinne Longhi
Toch is – of moeten we zeggen was? – al die vrolijke ellende ook de charme van Dour. Die opgeruimde festivals in Nederland zijn prettig, maar laten we eerlijk zijn: ook behoorlijk gezapig. De gemiddelde Best Kept Secret-ganger kijkt naar een bandje met de voetjes in het water, slurpt zijn strawberry-banana smoothie leeg en noemt dat ‘lekker festivallen’. De gemiddelde Dourist staat met een brak hoofd in de Dub Corner te speaker freaken en noemt dat ‘DOUREUUUH!!’. Tijdens Dour ben je écht op een andere planeet, outer space, omringd door another race. Je moet er een paar uur voor rijden, maar dan krijg je wel een authentieke festivalervaring die alleen gepensioneerde Lowlanders zich nog kunnen herinneren. Met een jonger en diverser publiek dankzij de redelijk toegankelijke ticketprijzen (195 euro voor vijf dagen).
Foto Raphaëlle Trecco
Gelukkig is Dour ook grotendeels Dour gebleven. Al bij de entree raken we verzeild in een intense Frans-/Engels-/Nederlandstalige spraakverwarring, waardoor we een kwartier bezig zijn om bonnen (ja, bonnen!) te bestellen. Bienvenue à Dour. Van die bonnen kún je een broodje hamburger deluxe kopen, maar over het algemeen gaat het voedsel hier meer ‘hard door de strot’ dan ‘zacht over de tong’, waardoor je toch weer het hele weekend op een stokbrood met mexicano staat te kauwen. En ja, er is een comfort camping, maar op de reguliere camping is het nog gewoon party hard. Een vooropgezette tipi huren is dan ook een aanbeveling voor wie de Dour experience wil, maar liefst niet tot half negen in de ochtend, omringd door druggy Walen.
Foto Chang Martin
Want ja: Walen, Fransen en aardig wat Vlamingen domineren dit festival. Het aantal mede-Ollanders op Dour is opvallend laag. Ergens is het festival zijn aantrekkingskracht op (veelal zuidelijke) Nederlanders kwijtgeraakt. Natuurlijk zijn er veel meer festivals bijgekomen in eigen land, waardoor de noodzaak om ver te reizen voor een festival verdwijnt, maar het zit ‘m toch ook in de programmering van Dour. Waar je er vroeger prachtige (cult-)acts op headlinepositie kon zien (Jurassic 5, Flaming Lips, Blackstar), wordt de grote Last Arena deze editie vooral bevolkt door namen als Laylow, Roméo Elvis en Angèle (foto). Dour loopt er massaal voor uit, maar als Nederlander sta je er toch bij met een vraagteken boven je hoofd. Headlineshows zijn er om een festivalpubliek te verbroederen, maar dit zijn niet per se ónze helden.
Foto Caroline Dejonghe
Onze helden – die van de traditionele OOR-lezer althans – spelen vooral in de middag, voor matig tot slecht gevulde tenten. Artiesten die op Lowlands en Best Kept Secret worden verwelkomd door een uitbundig publiek, staan zich hier op Dour vooral voor te stellen aan een traag ontwakend publiek. Zo trekt Sylvie Kreusch (foto) de tent maar voor een kwart vol, terwijl haar sublieme stage presence ook hier schreeuwt om gevulde festivalweides. black midi moet het doen met honderd fanatiekelingen. Sleaford Mods krijgt de Labo-tent even later makkelijk mee – niet in de laatste plaats door ‘play-drukker’ Andrew Fearn, die zijn eeuwige flesje bier heeft ingewisseld voor wilde dansmoves – maar druk is het niet. Ook niet bij uitstekende jazz-acts als Nubya Garcia en Makaya McCraven; de opkomst is ronduit beledigend bij deze toch hippe namen. Dat lauwe ontvangst moet iets doen met de reputatie van Dour onder indie- en jazzmuzikanten. Zouden die graag nog eens komen spelen?
Foto Mathieu Drouet
Waar zijn al die 223.000 bezoekers dan, die zich verspreid over zeven dagen op het terrein begeven? Nou, die staan ‘s nachts in De Balzaal. Dáár is het te doen. De alom aanwezige dreun van het enorme openluchtpodium – een soort geplet amfitheater, schitterend ruimtelijk vormgegeven – domineert alles. Dour was altijd al een goed festival voor elektronische muziek, maar vanwege de recentelijk vernieuwde Balzaal is er nóg meer reden om pas halverwege de avond je tentje uit te komen, wat veel bezoekers dus ook doen. Dit festival ontwaakt pas in de avond, wanneer namen als Ben Klock, Amelie Lens en Reinier Zonneveld achter de decks kruipen en groene lazers over de hoofden van het publiek schieten. Wanneer living legend Laurent Garnier dan begint te draaien, toont Dour zich even een alternatief vechtbroertje van Tomorrowland, helemaal wanneer The Blessed Madonna ook aansluit en de twee vedettes vanaf het podium met ons meedansen. Alstublieft, uw portie festivalmagie.
Foto Caroline Dejonghe
De nacht vreet de dag op tijdens Dour. Metronomy is werkelijk de enige indieband die hier overeind blijft, met dank aan het festival-buskruit dat de Britten hebben meegebracht. Maar die band staat in Nederland ook overal. En uitstekende dancefestivals (Dekmantel, DGTL) hebben we zelf in overvloed. Wat Dour anno 2022 nog onderscheidt is de rauwe festivalsfeer, die net wat prettiger aanvoelt dan voorheen dankzij een strakkere controle aan de poort, goede logistiek en duidelijke gedragsregels: respecteer elkaars grenzen, ruim je plastic op, bescherm je oren en vrij veilig. Maar om de ‘Ollanders’ echt weer massaal naar het zuiden van België te laten trekken, zal het festival zijn dag- en nachtprogramma in balans moeten krijgen en – vooral – zijn headliners internationaler moeten maken. Of zoals de verdwaalde Waal zaterdagnacht tegen ons zei: ‘À peu peu du ma leur de DOUREUUUHHH??!!’. Of zoiets. We hebben hem een peuk gegeven en hij was tevreden.
Gezien: 11-17 juli 2022 in Dour (BE).
