concert

Down The Rabbit Hole dag 1: dEUS, Editors e.a.

Het festivalseizoen is alweer ruim een maand onderweg, maar doordat zowel Best Kept Secret als Pinkpop dit jaar vrij vroeg zaten, is het alweer een paar weken geleden dat er een groot festival in ons land was. Dat is een gat wat Down The Rabbit Hole met verve lijkt op te kunnen vullen, getuige de uitstekende line-up én het feit dat de editie van vorig jaar de boeken in kon als de beste tot nu toe. De verwachtingen zijn hooggespannen, dus duiken we het konijnenhol in om te kijken of deze ook waargemaakt kunnen worden. De eerste dag ziet er met klinkende namen als Editors, De Staat, Skepta en dEUS in ieder geval uitstekend uit.

We trappen af met Frank Carter & The Rattlesnakes. De shows van de ex-Gallows frontman staan altijd garant voor een grote, gezellige chaos en vanmiddag is dat niet anders, al moeten Carter en zijn ratelslangen even op gang komen. Het helpt niet dat de setlist in de openingsfase voor een groot deel leunt op zijn meest recente plaat End Of Suffering, een album waarop de Brit net iets te vaak het gaspedaal intrapt. Daardoor mist de show in het begin ook wat pit. Als Carter even later een moshpit alleen voor vrouwen initieert begint het geheel al wat meer te kolken, als hij een paar nummers later een circlepit dirigeert die om de Fuzzy Lop heenrijkt, is het hek helemaal van de dam. Dat zijn overigens allebei beproefde Carter-trucjes, die hij bij iedere show die hij ooit gaf in Nederland wel uit de kast trok, maar hé, als het werkt dan werkt het. En werken doet het vanmiddag zeker, want vanaf dat punt groeit de moshpit bij ieder nummer en wordt het ook progressief heter in de tent. Als prijsnummers Lullaby en Devil Inside Me tegen het einde van de set de revue passeren, gonst het zweet collectief van alle hoofden af. We zijn los.

Low lijkt alles in zich te hebben om een stomend hoogtepunt te worden. De slepende, maar o zo emotionele songs van dit gerenommeerde slowcore-tweetal worden live altijd intens hypnotiserend uitgevoerd en meest recente plaat Double Negative is een hoogtepunt in het oeuvre. Maar helaas, het veel te zacht afgestelde geluid en een als gevolg daarvan totaal ongeïnteresseerd publiek – sommige mensen lijken zich daadwerkelijk niet te beseffen dat er een band staat te spelen – gooien roet in het eten. We zijn hier niet gekomen om ramptoerist te spelen, dus houden we het na een paar nummers maar alvast voor gezien en grijpen we deze kans aan om het terrein eens goed te verkennen.

De algemene indeling is niet veranderd, maar Down The Rabbit Hole zou Down The Rabbit Hole niet zijn als er toch niet wat verrassingen waren. Zo is er op de weide van de Teddy Widder een club neergezet waar je je telefoon op kan laden, compleet met een konijn als uitsmijter. Ook is een deel van het terrein nu omgetoverd tot The Swamp, een lekker Amerikaans aangekleed stuk waarop je je haast in de bayou waant. Er is een zweterige bunker waar je terecht kan voor de betere herrie en een aan een tractor verbonden mobiel podium, waar we toevallig bij een verrassingsoptreden van Tim Knol en zijn Bluegrass Boogiemen binnen wandelen. Diens akoestische set wordt compleet overstemd door het geluid uit die eerdergenoemde rockclub, maar hé, het idee is leuk.

Het Down The Rabbit Hole publiek is wel in voor een grapje, dus heeft Neneh Cherry direct de lachers op haar hand als haar show begint met een Windows XP-laadscherm dat op het grote scherm geprojecteerd wordt. Dat zet de toon voor een verrassend leuke show, waarin Cherry af en toe vocaal wel een steekje laat vallen, maar bewijst nog altijd een uiterst charismatische podiumpersoonlijkheid te zijn. Wat moeilijker materiaal van haar nieuwste album Broken Politics wordt afgewisseld met een redelijke voorraad aan hits, waarvan 7 Seconds degene blijkt die de tand des tijds het beste heeft doorstaan. Zeker niet de meest memorabele show van het weekend, maar zo rond het avonduur is het goed toeven met Cherry en haar prima band.

‘The Ideal Crash twintig jaar! Bedankt voor het komen.’ Meer zegt Tom Barman niet aan de start van de show van dEUS en meer hoeft hij ook niet te zeggen, toch? De band speelt dat legendarische album immers integraal. Plaat- en showopener Put The Freaks In Front – inclusief een hele zooi dansers en danseressen op het podium – knalt er zo lekker in dat we Barman en de zijnen direct vergeven dat ze bijna tien minuten te laat zijn. Alleen, dan gaat de band opeens van Sister Dew naar The Magic Hour, dus word One Advice, Space prompt overgeslagen. Maar goed, die kunnen we op zich wel missen en ze waren immers een beetje te laat, zand erover. Maar er viel dus toch nog meer te zeggen, Barman bekent dat ze hem inderdaad niet helemaal kunnen spelen vanwege de tijd.

Een heerlijk voortdreunende versie van het titelnummer en een waanzinnig euforisch Instant Street zorgen er vervolgens voor dat we dat de band echt álles willen vergeven, maar dan slaan ze ook Magdalena over. Ook afsluiter Dream Sequence #1 horen we live alleen in onze dromen dit weekend. Als dat echt een tijdskwestie was, oké, maar dEUS vindt vervolgens nog wel tijd voor een wat slap Quatre Mains en een op zich wel weer fijn schurend Roses. Leuk en aardig, al hadden we liever toch op zijn minst gewoon Magdalena gehoord. Dat maakt het een optreden met een wat wrange nasmaak, maar dat zowel The Ideal Crash als dEUS als liveband nog altijd als een huis staan, is ontegenzeggelijk.

Grime-koning Skepta lijkt een beetje van de troon gestoten te zijn. Zijn meest recente album Ignorance Is Bliss zette de wereld niet bepaald in vuur en vlam en waar genregenoot Stormzy vorige week Glastonbury mocht headlinen en volgende week hier op Woo Hah! diezelfde spot mag vervullen, moet Joseph Junior Adenuga Jr. het dit weekend doen met zijn naam middelgroot op de poster en een plekje om 20:30 in de Teddy Widder. Die is gelukkig wel goed volgelopen en gaat, zeker aan het begin en aan het einde van de show, ook goed los. Praise Da Lord, een ASAP Rocky-nummer waarop Skepta mee mag doen, zorgt aan het begin voor de grootste vlam in de pan en aan het einde zorgt Shutdown natuurlijk voor een grote hoeveelheid zwetende lichamen. Adenuga Jr. barst nog altijd van de energie en hitst de tent dus met verve op. Komt er even een iets te voortkabbelend nummer voorbij, dan klimt hij even later op de stellage op het podium en duurt het nooit te lang voordat het weer los gaat. Zo’n onbetwist hoogtepunt als op Lowlands twee jaar geleden werd het vandaag niet, maar Skepta kwam, zag en overwon alsnog.

Wat valt er nog te zeggen over de festivalshow van De Staat? Het vijftal hebben we de afgelopen tien jaar overal wel gezien en het ‘vervelende’ is, het is eigenlijk altijd dondersgoed. Als we Torre Florim en consorten nou een keer de grond in konden schrijven, zou ondergetekende niet het gevoel krijgen constant in herhaling te vallen, maar nee, De Staat slaat met hun vijfde show op Down The Rabbit Hole – verrassingsoptredens meegerekend – gewoon doodleuk weer een homerun. Het begint eigenlijk al wanneer de band opent met het live-debuut van Record Store Day-single Down The Rabbit Hole, die door de organisatie meteen makkelijk als officieus volkslied gekaapt zou mogen worden. Vanaf daar raast de band door met het heerlijk hoekige Me Time en oudgedienden Down Town en Input Source Select.

Wat vanavond vooral duidelijk wordt is dat de band echt een ijzersterk oeuvre bij elkaar gesprokkeld heeft vanavond, hit na hit komt voorbij en dan worden de eerste twee platen nog volledig overgeslagen, terwijl daar ook genoeg moois op te vinden is. De wedstrijd is eigenlijk al gewonnen vóór het allesverwoestende een-tweetje van Witch Doctor – natuurlijk weer inclusief massale draaikolk in het publiek – en Kitty Kitty het veld nog even doet ontploffen, maar als je dan ziet hoe hard er op die nummers wordt losgegaan, is maar weer eens duidelijk dat De Staat qua Nederlandse rockbands echt buitencategorie is. Laat die headline-show op Lowlands maar komen.

In Editors treffen we daarna nog zo’n band die we al ontelbare keren een festivalweide hebben zien platspelen. Tom Smith en zijn mannen waren nog niet eerder op Down The Rabbit Hole, maar in de afgelopen vijf jaar zagen we ze alleen in 2015 niet op een Nederlands festival. Dat het konijnenhol een keer werd aangedaan werd dus ook wel tijd, ook al was er dit jaar geen hele dringende aanleiding. Het meest recente album Violence is alweer bijna anderhalf jaar oud en de twee nieuwe singles die de band dit jaar uitbracht – Barricades en Frankenstein, waarvan de laatste de voorloper van een greatest hits album zou moeten zijn – sloegen geen deuk in een pakje boter. Dat mag de pret verder niet drukken, want Smith en consorten weten als geen ander hoe je een festivalweide moet imponeren en dat is vanavond niet anders. De normaliter gedoodverfde hekkensluiter Papillon komt verrassend genoeg al als tweede voorbij en heeft daardoor niet helemaal de gedroomde impact, maar zorgt wel direct al voor veel vuurwerk.

Technisch hebben we de band wel eens strakker gezien – Smith lijkt af en toe de eerste paar woorden van zijn teksten te vergeten dan wel te mompelen – dus dit is zeker niet de meest memorabele show die Editors ooit in ons land heeft neergezet, noch de spannendste headlineshow die Down The Rabbit Hole ooit gezien heeft, maar gezien het volume aan hits wat de revue passeert is het zeker een waardige headlineshow. Na een heerlijk blok krakers in de toegift, waarvan A Ton Of Love en The Racing Rats over de meeste stootkracht blijken te bezitten, ontpopt Frankenstein zich live tot toch een best fijn nummer, met potentie om door te groeien tot een publieksfavoriet van Papillon-formaat. Zo had deze Editors-show volgens de boekjes toch nog een verrassing.

Gezien: 5 juli 2019, Down The Rabbit Hole, Beuningen

Fotografie: Arend Jan Hermsen

Lees hier ons verslag van dag 2 van Down The Rabbit Hole met o.a. Thom Yorke en Underworld.
Lees hier ons verslag van dag 3 van Down The Rabbit Hole met o.a. Janelle Monae, Rosaliá en Foals.

deel dit artikel

Meer:

Editors
concert

Editors heeft eindelijk de wind weer in de rug in AFAS Live

Hm, staat de titel van Editors’ nieuwste EBM,...
concert

Editors heeft eindelijk de wind weer in de rug in AFAS Live

Hm, staat de titel van Editors’ nieuwste EBM,...
concert

Editors heeft eindelijk de wind weer in de rug in AFAS Live

Haar net gewonnen Grammy geeft Laufey meteen een...
concert

Editors heeft eindelijk de wind weer in de rug in AFAS Live

Haar net gewonnen Grammy geeft Laufey meteen een...
pinkpop

Editors is status als festivalfavoriet nu echt kwijt

In de grillige wereld van muziek, waar triomfen...
pinkpop

Editors is status als festivalfavoriet nu echt kwijt

In de grillige wereld van muziek, waar triomfen...
concert

Het blijft een dooie boel bij Editors in Rotterdam

De band tussen Nederland en Editors is al...
concert

Het blijft een dooie boel bij Editors in Rotterdam

De band tussen Nederland en Editors is al...
album

EBM

Het prikkelendste verhaal rond de zesde Editors-plaat Violence...
album
Editors

EBM

Het prikkelendste verhaal rond de zesde Editors-plaat Violence...
nieuws

Editors kondigt nieuw album ‘EBM’ en tournee aan

Editors keert terug met een nieuw album getiteld...
nieuws

Editors kondigt nieuw album ‘EBM’ en tournee aan

Editors keert terug met een nieuw album getiteld...

Meest gelezen

MEEST RECENT

INLOGGEN