Het tienkoppige Orchestra Baobab (13:30 uur, Teddy Wider) verspreidt Afro-Cubaanse en West-Afrikaanse ritmes over gisteren bruingebrande maar vandaag door gure wind en regendruppels geplaagde mensen. Ideaal voor iedereen! De organisatie zal vrolijk zijn geworden van de hoeveelheid mensen die in de Teddy Wider op zoek is gegaan naar muzikale troost. Als band heb je dan de gunfactor en dat weten de heren glimlachend en feestvierend in te vullen. Relaxte trompet– en saxofoonklanken, hoog twinkelende gitaartjes en de swingende drums natuurlijk; het publiek geniet er welwillend van en danst zich warm. Vele heupen zullen een beetje ruw en misschien versleten aanvoelen aan het einde van de dag, maar dan heb je wel een fijn troostend uurtje Orchestra Baobab gehad. (TvdM)

SOHN (15:30 uur, Teddy Widder), qua sound de minder bekende broer van James Blake, is de eerste écht klinkende naam van de zaterdag van Down The Rabbit Hole, en dat voelt een beetje vreemd, vooral omdat de Brit normaal gesproken op een wat later tijdstip geprogrammeerd staat. Het is voor het publiek nu nog wat vroeg om de voetjes van de vloer te halen en veel toeschouwers blijven dan ook vooral dat: toeschouwer. Het helpt niet dat de muziek van Christopher Taylor & co. veelal in dezelfde versnelling blijft steken en daardoor bij vlagen tot stilstand lijkt te komen. Onplezierig is het materiaal echter niet (The Wheel en Tremors zijn vroege hoogtepuntjes), en er wordt gewoon goed gespeeld, al wordt dat eigenlijk pas echt duidelijk nadat Lights wegens technische problemen stilgelegd moet worden. Dan krijgt de sympathieke Taylor het publiek meteen mee en vliegt ‘ie er net wat harder in, net op tijd voor de sterkste nummers van de set. Na Hard Liquor, Conrad en afsluiter Artifice wordt hard geapplaudisseerd. Niet alleen voor, maar ook door de Brit; Taylor waardeert zijn publiek. En terecht, want samen met hen wist SOHN het tij vandaag te keren. (DB)

Arme Holly Macve (15:30 uur, Vurige Veld). Naast het gedruis in de grote tenten is er op de kleine veldjes in de middagen ook muziek gepland, het breekbare werk met name. Daarvan zijn tijdens Down The Rabit Hole twee soorten: de klassieke luistermuziek en de singer-songwriters. Iedereen mag dus gaan zitten en genieten van de fijne sfeer, de geuren van barbecue en ander vuur, en het ‘ga lekker zitten waar je wil, op de vloer mag ook’- gevoel dat het podium op het Vurige Veld uitstraalt. Voor Holly Macve, ze maakt mijmerende countryfolk met, wordt het echter niet het knusse en warme optreden waar ze waarschijnlijk op had gehoopt.

Midden in de storm van pratend publiek en de tillende wind – die het hele optreden niet stil zijn geweest – staat ze alleen, haar band is al klaar, met haar grote blonde krullen, haar gevlochten hoed en haar gitaar Sycamore Tree te zingen. In haarzelf. Waarom heeft ze geen contact met het publiek gemaakt? Durft ze het niet? Voelt ze zich niet lekker?  Haar ingetogenheid zorgt er in ieder geval voor dat het publiek haar benen strekt, geen moeite doet en pauze houdt, dwars over het ene na het andere voor haar persoonlijke nummer heen, gezongen met haar altijd door verdriet gevoede overslaande countrystem. Eeuwig zonde. (TvdM)

Voordat Bazart (16:30 uur, Hotot) echt doorbrak, speelde de groep in het voorprogramma van Oscar And The Wolf. De band rond Max Colombie staat morgen als afsluiter op dezelfde plek. Maar eerst dus de beurt aan Bazart. Waarom we zo duidelijk de link maken? We zijn heus niet zo generaliserend dat we alle Belgen over een kam scheren. Hier gaat het om het type muziek dat ze maken: pop met een vleugje electro. En vooruit: ze komen allebei uit Gent. Maar toch, Bazart is nog niet zo ver als zijn plaatsgenoot, en een plaatsje in de Hotot lijkt op voorhand toch net wat te ambitieus gedacht met alleen een debuutalbum op zak. Of we daar even verkeerd zaten zeg! Op dat debuut staan al een aantal publieksfavorieten, Nacht en Chaos met name, maar bij de afsluiter ontploft de boel pas echt. De reeks optredens die zanger Mathieu ‘zijn jullie er klaar voor’ Terryn met Bazart inmiddels in de benen heeft, is goed te zien. Een volle festivaltent bespelen lukt hem wel, zij het enigszins voorspelbaar. In die afsluiter, Goud, komt hij zelfs weg met een sitdown met een enorm feest tot gevolg. Ja, de Hotot-booking voor Bazart is zeker gerechtvaardigd, maar voor dezelfde status als Oscar And The Wolf moeten ze nog een paar van die gouden hits maken. (JS)

De tent stroomt met een gelukzalig gevoel leeg en in één stroom lopen we in de richting van een andere Nederlandstalige act: Spinvis (17:30 uur, Teddy Widder). We sluiten aan in een lege tent waar de 56-jarige Eric de Jong staat te spelen en direct weten we: dit gaat niet werken. Hoe voller de tent stroomt, hoe meer het gekakel aanzwelt. We lopen verder naar voren – achterin was er écht niets van te maken – en merken dat hij wel degelijk bezig is aan een prima show. Ook met nieuw album Trein Vuur Dageraad blijft het blokje Bagagedrager (2002) en Ik Wil Alleen Maar Zwemmen (2006) gewoon nog het hoogtepunt. Aangename verrassing is het praatliedje Nachtwinkel, met het zwoele Vlaamse accent van celliste Saartje van Camp, dat in Het Kindje van God gekapseld is. Het is bij tijd en wijle een best stevige show met sterk schurende strijkers, maar op momenten dat even gas terug genomen wordt, is te horen dat de zaal eigenlijk geen moment stil te krijgen is. Bij het laatste nummer, Kom Terug, is de tent zelfs met moeite halfleeg te noemen. Je krijgt er toch een beetje het gevoel bij dat Spinvis verzopen is op het sowieso erg praatgrage Down the Rabbit Hole. (JS)

Van Maarten Devoldere mag je een intense show verwachten; je hebt het idee dat het voor hem anders geen zin heeft om te spelen. Hij moet wat kwijt; en nu ook weer. Dat zijn soloproject Warhaus (17:45 uur, Fuzzy Lop) iets anders is dan het met anderen gedeelde Balthazar weten we. Maar de met frustratie aangelengde melancholie is voor beide acts vast ingrediënt; het ingrediënt dat – zo we nu weten en al vermoedden – Devoldere toevoegt. Met Warhaus zet hij het allemaal nog net een stukje dramatischer aan. We gaan de met bordeauxrode gordijnen behangen hotelkamers in; de bordelen, de cafés en de goot, waar Devoldere vanzelfsprekend ook weer uitklimt. Hoe?  De drummer vult de donkere achtergrond van dit melancholieke theater met harde slagen, zangeres Sylvie Kreusch danst en raakt zichzelf aan, proberend om aanrakingen van anderen te herinneren. De half achter haar verborgen gitarist trekt met geweld de gitaar of het keyboard open bij iedere climax en Devoldere verzorgt de teksten met gebalde vuisten. We zijn onder de indruk van Warhaus, dat mag duidelijk zijn. (TvdM)

Het succesverhaal van Benjamin Clementine (19:30 uur, Teddy Widder) is ronduit sensationeel. Als tiener verhuisde de boomlange Brit naar Frankrijk, waar hij een dakloos bestaan leidde, maar als straatmuzikant uitgroeide tot cultfiguur. Uiteindelijk verhuisde Clementine terug naar Groot-Brittannië, waar hij de prestigieuze Mercury Prize won voor zijn debuut At Least For Now (2014) en door onder meer The Guardian en The New York Times werd bestempeld tot invloedrijk genie. Vanmiddag speelt de Brit op blote voeten een zeer verdienstelijke show op Down The Rabbit Hole. Zijn show past nog steeds beter in het Concertgebouw dan in een naar een konijnenras vernoemde tent, maar de stilte die zijn eerdere concerten in Nederland kenmerkte is al wat meer veranderd in show. Clementine heeft een volledig in het wit gekleed koortje meegenomen, maar dirigeert bij vlagen vooral zijn publiek, met wie de voorheen nog nukkige Brit nu goed overweg lijkt te kunnen. Vooral publieksfavoriet Condolence ontwikkelt zich met een charismatische Clementine, op de rand van het podium in plaats van achter de piano, tot de meest onverwachte meezingers van het festival. ‘I’m sending my condolence to fear, I’m sending my condolence to insecurities’, zingt Benjamin Clementine. Zo is het maar net. (DB)

Door naar Moss (19:40 uur, Fuzzy Lop) dat met vijfde album Strike een van de fijnste albums van Nederlandse bodem afleverde, als het gaat om het jaar 2017 tenminste. Net als alle acts op dit festival worden ook de mannen van Moss aangekondigd voordat ze het podium betreden – en afgekondigd na de show. Het zijn eigenlijk totaal zinloze praatjes waarbij het publiek een extra keer tot een lauw applausje wordt gedwongen, maar heel soms zitten er nog weleens nuttige dingen tussen. We waren namelijk bijna vergeten dat Moss hier een aantal jaar geleden al zou invallen, maar onverrichte zaken weer naar huis kon omdat de oorspronkelijk geplande band toch kwam opdagen. Het is misschien maar goed ook, want Moss is pakweg het laatste halfjaar in een zeer behoorlijke vorm. Er zitten vanavond misschien wat kleine foutjes in, het hypnotiserende She’s Got A Secret loopt bijvoorbeeld niet helemaal lekker, maar dat de twee nieuw toegetreden bandleden (Daniël Rose op bas en Jelte Heringa op synths) voor nieuw elan zorgen is duidelijk. Moss is geen band van hits, maar het nummer dat die titel het best kan dragen, I Apologise (Dear Simon) brengt Marien Dorleijn voor de verandering een keer solo. Met hulp van drummer Finn Kruyning voor de tweede stem en het publiek dat de o’tjes voor z’n rekening neemt, wordt het oudje een bijzonder moment in de setlist. (JS)

Drie platen in achttien jaar tijd: het klinkt niet als de discografie van een bijzondere band. Maar vergis je niet: groot is de invloed die Soulwax (20:35 uur, Hotot) heeft op de dansvloer en dj-wereld, groots is de show die de bekendste Belgische broertjes van de muziekwereld vandaag geven op Down The Rabbit Hole. Drie drummers (waaronder Igor Cavalera van Sepultura) vormen vanaf opener Do You Want To Get Into Trouble? met doldwaze drumsolo’s – hoewel het eigenlijk meer ‘trio’s’ zijn – de drijvende kracht achter het oorlogsschip van Soulwax, dat ook visueel een schitterend schouwspel is. De drummers zitten in witte stellages, de broertjes Dewaele staan samen in het midden tussen hun synthesizers en voor en achter op het podium kijkt het zilverkleurige hoofd dat de albumhoes van From Deewee (2017) siert op de bomvolle Hotot neer.

Soulwax speelt een stilteloze set die zo strak is dat het we onze oren bijna niet geloven. Door de geluidsdempende gevaartes op het podium is het geluid daarbij gortdroog en gaan de bassen met gemak door merg en been. Buiten regent het inmiddels, binnen gaan – hoe modieus ze tegenwoordig ook zijn – de regenjassen uit. Het zweet druipt er zowat van het tentdoek, terwijl wij ons afvragen waarom niet Soulwax, maar Oscar And The Wolf morgen afsluit. (DB)

NAO (20:40, Teddy Widder) zwaait met haar heupen. En laat haar debuutalbum For All We Know, vol met soulvolle R&B, daar dan ook erg geschikt voor zijn. De muziek van de 29-jarige Neo Jessica Joshua is eigenlijk mierzoet, maar het werkt zo goed dat een glimlach en een klein dansje toch moeilijk te onderdrukken zijn. De Londense gaat pas anderhalf jaar solo, daarvoor was ze achtergrondzanger voor onder meer Kwabs, maar het is haar niet aan te zien. Vorig jaar redde ze zich al prima op Lowlands en ook op het kleine broertje overtuigd ze met gemak. De ogen van de tent richten zich als vanzelf naar de donkere schone, die heerlijk los en ontspannen op het podium staat. Maar laten we wel eerlijk zijn: de electropop van NAO heeft niet veel om het lijf en na een half uur hebben het meeste toch wel gezien. Met slechts één plaat zit er nog weinig afwisseling in haar set en is het wachten op afsluiter Bad Blood, dat de tent zelfs even doet springen. En ach, we moeten ook zo niet zeuren want NAO is gewoon prima vermaak voor op een festival. (JS)

Wij hadden in ons hoofd dat Fleet Foxes (22:45 uur, Hotot) als headliner de grootste attractie van de dag zou worden. Maar na Soulwax twijfelen we toch een beetje; de Amerikaanse heren staan immers bekend om hun zorgvuldig opgebouwde nummers, maar zijn daardoor vaak lang bezig met het voorbereiden van hun akoestische gitaren en maken nauwelijks contact met het publiek. Als headliner van Down The Rabbit Hole zullen ze vast hun leven beteren, toch?

We hadden het – je verwacht het niet – mis. De aard van het folkbeestje is niet te veranderen en daar zijn we aan de ene kant blij mee: Fleet Foxes blijft Fleet Foxes, headliner of niet. Maar als het goede begin erop zit met het sfeervolle I Am All That I Need/Arroyo Seco/Thumbprint Scar, dat juichend wordt ontvangen, begint de massa in de Hotot te klappen en te vragen om meer. En dat kan Fleet Foxes ze niet geven. Stoïcijns bereidden de heren zich voor op het volgende stuk, zonder aandacht te geven aan het applaus. Robin Peckold, leadzanger en main man, noemde onlangs in een interview met OOR zijn bandje zijn levenswerk. Dat durfde hij eindelijk toe te geven na een zoektocht van jaren en het lijkt alsof de hele band vanavond met die houding op het hoofdpodium staat: we laten ons levenswerk niet verpesten door ons te laten opjagen door een om spektakel vragend publiek!

De Hotot krijgt gelukkig wel goed uitgevoerde moderne folkrockklassiekers als White Winter Hymnal en Helplessness Blues, maar loopt toch leeg. De fans blijven staan, ook al missen ze de lagen die normaal gesproken door de muziek van Pecknold & co. zijn geweven door het wat gebrekkige geluid.

En dan is het toch best wel zonde dat de folkvossen niet in staat blijken te zijn hun podiumhouding iets aan te passen voor vanavond. We hadden zo graag een epische set gezien, zoals Radiohead dat op Best Kept Secret ook kon doen met intieme muziek; we hebben immers gehoord dat het ook zonder zware bassen kan. Maar helaas krijgt de Hotot vanavond Fleet Foxes zoals ze altijd spelen: ingetogen, gefocust, maar daardoor ook afstandelijk. Respect hebben we daardoor zeker, maar toch zijn we wel een beetje teleurgesteld. (TvdM)

Toegegeven, de fijnzinnige folk van Fleet Foxes voelde vooral als een verademing tussen de elektronische verzadiging die na twee dagen techno & co. op de loer lag. We kunnen er echter weer tegenaan, en dat is maar goed ook, want Nicolas Jaar (23:30 uur, Teddy Widder) staat wél op het programma, maar niet bepaald bekend om zijn makkelijke shows. De Chileen staat, in tegenstelling tot Trentemøller gisteren, moederziel op het podium, maar wekt niet de illusie dat het hem iets uitmaakt. Andere waanbeelden wekt de Zuid-Amerikaan te over: als iemand dit weekend diep down the rabbit hole gaat, is hij het wel. Jaar, begeleid door een beste lichtshow van Mokumse makelij, beschikt over de soepelste versnellingsbak van alle elektriciens op het festival en speelt best een subtiele set. Je moet alleen goed opletten op dat door te hebben. Jaar pleast zijn publiek niet. De producer slash plaaggeest prikkelt het, net zolang tot het wel móet luisteren. Naar het gerinkel van glas bijvoorbeeld, dat ineens de best denkbare beat is. Of naar live ingespeelde solo’s die van de klarinet plots het coolste instrument ooit maken. Wie niet horen wil, moet voelen? Nee, wie Nicolas Jaar niet horen wil, voelt juist niets. Tot morgen! (DB)

Door Dirk Baart, Tim van der Mond en Jeroen Sturing / Fotografie: Lisa Boels

Gezien: 24 juni 2017, Down The Rabbit Hole, Beuningen