Op de laatste dag van Down The Rabbit Hole 2018 keert langzaam maar zeker de ruimte terug op het festivalterrein. Waar je gisteren geen stukje grond meer kon zien toen iedereen zich voor headliner Anderson .Paak naar de Hotot begaf, is er voor Nick Cave vanavond zelfs nog wat ruimte over. Die ademruimte geeft het festival direct een wat meer ontspannen sfeer en dat is een goede match met de zondagprogrammering met namen als Moses Sumney, Alfa Mist en Nils Frahm. Toch is het ook een dag van ervaren festivalbands als Fink en Franz Ferdinand. En natuurlijk is er ook weer de nodige spannende hiphop, postpunk en krautrock te vinden. De zondag van Down The Rabbit Hole is in ieder geval geen dag om eerder af te haken en je vast voor te bereiden op een nieuwe werkweek, want wie voor afsluiter Nick Cave naar huis gaat, is knettergek.
Kim Deal? Nee, dat is niet het pact dat Donald Trump onlangs sloot met die Noord-Koreaanse dictator. In plaats daarvan vallen de veertigers vooraan als vanouds voor de voormalig bassist van Pixies, die in Beuningen aantreedt maar haar Breeders (13:30, Hotot). Gepokt en gemazeld zijn ze, dus ze begrijpen best dat men nog een beetje wakker moet worden. Josephine Wiggs speelt haar drijvende baslijnen dan ook met precies het juiste temperament voor deze temperatuur, terwijl Kim en Kelley Deal dertig jaar nadat The Breeders werden opgericht nog steeds niet geleerd hebben hoe je nou netjes gitaar speelt. Gelukkig maar, want de show wordt er speels, maar nooit té slordig van. Sterker nog, de rammelende riffs doen vermoeden dat die ‘Big Red Machine’ op Kelley’s shirt niets minder dan een tijdmachine is. Heel even voelt het alsof de jaren negentig nooit afgelopen zijn en alsof niet Anderson .Paak, maar Deals eigen Pixies gisteren nog headliner waren in de Groene Heuvels. Komt ook omdat The Breeders eindelijk weer bestaat uit de bandleden die in 1993 magnum opus Last Splash maakten. De vijf songs van nieuwe plaat All Nerve doen het prima, maar de acht oudjes doen het beter, met publieksfavoriet Cannonball als klap op de vuurpijl. De pretentieloze show kabbelt prettig voort en wordt richting het einde opgeleukt met Pixies-‘cover’ Gigantic, waarbij de veertigers vooraan weer als vanouds voor de Dealtjes vallen. Ondertussen draagt Wiggs Do You Love Me Now? op aan Pip Blom, die het voorprogramma verzorgt voor de hele Europese tour van de veteranen die haar grote voorbeeld vormden. Mede dankzij The Breeders heeft grungy gitaarmuziek toekomst, al is het genre nu nog in prima handen bij die band zelf. (DB)
Er zijn niet veel singer-songwriters dit weekend. De trend van een man of vrouw met een gitaar om de dag mee te openen lijkt een beetje voorbij. Moses Sumney (14:30, Fuzzy Lop) biedt het alternatief op de zondag, met zijn rustige nummers waar in de meeste gevallen geen beat bij komt kijken. In een zwart pak staat hij voor een gedecoreerde standaard met daaraan drie microfoons met op ieder een ander effect. Door het gebruik van loopingstations door zowel Sumney als zijn gitarist, krijgen de nummers een heel vol geluid. Met behulp van het publiek, dat één toon moet aanhouden, en zijn eigen autotune creëert hij een achtergrondkoor, waarover hij vervolgens iedere toon raak zingt met zijn enorme bereik. Een pakkende show, zo vroeg op de middag. (MR)
Het Future Fuzzy Field laat haar knusse draaicarrouselstage dit jaar thuis, maar daarvoor in de plaats is er een serieuze focus op elektronische muziek van eigen bodem op het buitenpodium. Gisteren was het hossen bij Karel, vandaag is het heupdraaien bij LYZZA (15:30, Future Fuzzy Field). De in Brazilië geboren en getogen dj/producer/zangeres vertoeft tegenwoordig in Amsterdam, waar ze pijlsnel een carrière heeft opgebouwd. Achter de decks blaast ze je al weg met een interessante mix van dancehall, afro, house, rave en alles wat keihard hypet, maar daarnaast produceert ze ook nog eens interessant materiaal – eveneens een sleutelingrediënt als je het over de grens als DJ wil maken. Geen wonder dat Pitchfork (!) haar tijdens een Warp-showcase (!!) op Primavera Sound (!!!) oppakte en één van de hoogtepunten van het Spaanse festival noemde. Vandaag laat LYZZA eigen werk horen, met name van de vorig jaar verschenen EP Powerplay. Een kunstzinnig, soms duister muzikaal rollenspel dat klinkt als een liefdeskind van Fever Ray en M.I.A., waarin de invloeden van thuisland Brazilië al dan niet subtiel terugkomen. We horen snoeiharde ghetto house, we horen subtiel geproduceerde reggaeton-electro – alles geheel in de breedte, maar stilistisch een mooi geheel. LYZZA zelf heeft een fijne, dynamische stem om live naar te luisteren, maar maakt een verlegen indruk. De zenuwen om voor in plaats van achter de decks te staan zijn begrijpelijk groter, maar toch houdt ze haar aandacht bij vertolking en publiek, en laat LYZZA haar potentieel aan de veel te schaars aanwezige toeschouwers horen. Met een vernieuwend eigen dance-geluid op je naam als je de twintig nog niet eens gepasseerd bent, moet het wel goedkomen met die potentie en die zenuwen in de toekomst. (DC)
Gisteren de meester, vandaag de leerling. Hoewel, leerling? Annie Clark van St. Vincent (16:30, Teddy Widder) is vijf platen bezig en inmiddels net zo’n visionair als David Byrne, met wie ze in 2012 samenwerkte. In tegenstelling tot haar recente show in TivoliVredenburg speelt Clark vandaag weer met een band in plaats van een bandje, maar wel eentje waarin twee van de drie leden volledig gestoken zijn in huidkleurige pakken. Zelfs gezicht en haar zijn bedekt. Clark zelf ziet eruit als een soort cyborg, met oranje knielaarzen en mouwen die uitmonden in een modieuze variant op zwembandjes. Een vierde bandlid, gehuld in huidkleurpak en leren jas, reikt haar vanuit de coulissen de felle gitaren aan die Clark zelf ontworpen heeft (zodat ze haar borsten niet in de weg zitten). Ze doen het prima: Clark laat met Los Ageless en Masseduction horen over bluesriffs te beschikken waar Jack White al lang niet brutaal genoeg meer voor is, terwijl het cartooneske Pills een carnavalskraker is die Tilburg helaas nooit zal bereiken. Als Clark zich tegen het eind van de show headbangend op haar knieën laat vallen, wordt haar choreografie heel even zo emotioneel als die van David Byrne gisteren. Verder is de Amerikaanse de eerste die het dit bloedhete weekend voor elkaar krijgt een kille show neer te zetten. Ze grijpt de strot van haar publiek, maar blijft daarna liever op gepaste afstand, totdat anthem Slow Disco de tent alsnog op stelten zet. Tot ver buiten de volle Teddy Widder geven mensen haar vervreemdende show dan al een tijdje het grootst denkbare compliment: de wenkbrauwen worden gefronst voor St. Vincent. (DB)
Tijdens dit bloedhete DTRH-weekend zijn de plekken in de schaduw net zo schaars als slechte shows. Slimme zet van de organisatie om met die 35.000 bezoekers een deel van het bos te gebruiken als festivalterrein, met stoelen buiten het zonlicht en een overdekt podium met tribunes genaamd Bossa Nova. Wie een uurtje van tevoren voor de Londense toetsenist Alfa Mist (16:30, Bossa Nova) en zijn band komt aankakken om een koel plekje op de houten installatie te vinden, komt bedrogen uit: de Bossa Nova is overvol, de hele dag. Er klimmen mensen in bomen of steigers, de billen van je voorganger zitten tegen je tenen aangedrukt. Pijnlijk wel wanneer Alfa vraagt wie van de verkoelingzoekers zijn nieuwe album kent, er bijna geen enkele hand in de lucht gaat: hier zit haast niemand voor de muziek. Niet dat we dat verwachtten als het buiten koeler zou zijn: Alfa Mist is een Rhodes-toetsenist met een mellow, jazzy geluid die vorig jaar zijn tweede plaat Antiphon uitbracht. Hij opereert in de zelfde Londense contreien als Yussef Dayes, Joe Armon-Jones en Nubya Garcia, wat Alfa Mist een van de scherpste boekingen van het festival maakt. Live is de toetsenist met zijn piepjonge band allesbehalve scherp; de solo’s zijn relaxed, op hun tijd, en ieder nummer wordt uitgesponnen tot een wegdroom-jam van 8 minuten. Fijne muziek als je lekker languit kan liggen of met de benen gestrekt kan genieten, maar niet in een mierennest dat tot buiten uitpuilt van de mensen. Volgende keer zien we Alfa Mist hopelijk weer in een duister zijzaaltje van een jazzclub. (DC)
Ze beginnen onderhand een zekerheid te worden op de festivalweides: het Britse collectief Jungle (17:30, Hotot) Allemaal mooie hippe mensen die net zo mooie klanken uit hun instrumenten goochelen: de gelikte R&B-funk van dit zevental staat – van het enorme percussielandschap tot het kleinste synthesizertje – als een huis, en na een jarenlange triomftocht rondom de enigmatische debuutplaat is Jungle terug met nieuw werk. Niet dat dat makkelijk wordt prijsgegeven of niet in mysterieën gehuld is: al sinds september 2017 cirkelen nieuwe tracks online rond, sinds november van dat jaar worden ze live gespeeld, maar pas afgelopen mei vond de dubbele a-kant Happy Man / House In L.A. een officiële release. Wanneer die langverwachte tweede plaat dan nou eens uitkomt is nog stééds niet bekend, maar vandaag horen we naast groovy klassiekers als Julia en The Heat ein-de-lijk meer nieuwe nummers. Nieuwe tracks Casio en Beat 54 (All Good Now) stelen melodisch niet zo de show als een The Heat of Busy Earnin’, maar vullen deze nummers perfect aan met meer focus op low-key discobaslijntjes (hoe anders ook met een songtitel waarin 54 is verwerkt) en nieuwe vocale paden. Wie nog niet om was door het in nevelen gehulde Jungle, zal dat nu wel zijn. Want het is een relaxed feestje in de vroege avond op de Hototweide. En nou vooruit met die releasedate van de tweede plaat. (DC)
Voor wie in de zondagsferen wil blijven of gewoon wil uitrusten van het uitputtende nachtprogramma komt Nils Frahm (18:30, Teddy Widder) aan het begin van de avond perfect gelegen. Frahm is bij veel mensen misschien vooral bekend van zijn modern klassieke muziek, als partner-in-crime van Olafur Arnalds, of als componist van de soundtrack voor de film Victoria. Maar sinds het laatste album heeft Frahm op festivals de klassieke piano ingewisseld voor een uitgebreide collectie van synthesizers. Op het podium van de grote tent Teddy Widder springt hij, volledig in zijn eigen wereld, van synth naar synth om het geluid dat hij bouwt steeds een klein beetje te vervormen. Met soms aardig stevige beats zijn de nummers rustgevend en opzwepend tegelijk, wat er weer voor zorgt dat er toch behoorlijk wordt gedanst. Hoewel een grote groep bezoekers ook geniet vanaf het gras in de zon. (MR)
In het podiumcircuit zakt Franz Ferdinand (19:30, Hotot) met iedere albumcyclus een treetje verder af, in het festivalseizoen is de Schotse band nog altijd een publieksfavoriet. Meer dan 1200 hebben ze er naar eigen zeggen achter de rug, vanzelfsprekend is Down The Rabbit Hole ‘een van de mooiste.’ Hoewel, het Beuningse veld staat vooral ook vol met mensen die stiekem al staan te wachten op Nick Cave en zijn Bad Seeds. In eerste instantie wordt dan ook wat tam gereageerd op Do You Want To en The Dark Of The Matinée, twee gitaarhits die de dj in je plaatselijke indiedisco een jaar of vijf geleden nog grijs draaide. Komt ook omdat de band de bpm van die nummers aanzienlijk omlaag geschroefd heeft, hoor. Gelukkig heeft Franz Ferdinand nog altijd de meest energieke frontman van het festival tot zijn beschikking: Alex ‘jumping jack’ Kapranos moet vandaag wat harder aan het vermoeide publiek trekken dan normaal, maar hij doet het zonder morren. Sterker nog, zelfs nieuwe nummers als Always Ascending passen dankzij zijn pompeuze discomoves prima in de set. Natuurlijk is het glorie van de vergane soort, maar als Kapranos zijn kompanen voor Take Me Out op de rand van het podium verzamelt zijn we weer even terug in eerdergenoemde indiedisco. Als de band afsluit met This Fire staat het hele veld inderdaad tóch nog in vuur en vlam. Daar kan zelfs die sitdown – hét bewijs dat voor Franz Ferdinand de herfst al aangebroken is – niets aan veranderen. (DB)
Gegarandeerd zweten is het even later opnieuw bij Shame (20:15, Fuzzy Lop). Het is bijna moeilijk om bij een optreden van deze Britse jongens niét in de moshpit te eindigen. Frontman Charlie Steen krijgt je al snel enthousiast met zijn rauwe stem en het imposante gehos met zijn armen. In de wereld van de hedendaagse Britse postpunkbands is Shame er een die er ver boven uit blijft steken. Het zijn niet de moeilijkste riffs of lyrics, maar het feit dat vooraan in het publiek bijna alles wordt meegezongen laat zien dat de nummers behoorlijk blijven hangen. Shame geeft nooit halve kracht. Staand op de handen van het publiek doet Steen het laatste nummer, tot de drums terugkomen en iedereen weer begint te springen. Daarna, als eigenlijk bijna iedereen alweer de tent uit is gelopen, komen ze terug voor nog één laatste nummertje. De vraag is natuurlijk hoe Shame zich ontwikkelt en de nieuwe nummers die ze spelen verraden al dat ze een beetje terug willen naar een íéts minder drukke stijl. Spannend! (MR)
Voor de liefhebbers van Anderson .Paak, SchoolboyQ en Kaytranada is er GoldLink (20:30, Teddy Widder), een Amerikaanse rapper die sinds 2013 de aandacht trok met zijn funk-focused bars op Bandcamp, en vervolgens twee mixtapes uitbracht met onder andere gerenommeerd producer Rick Rubin. Vorig jaar verscheen GoldLinks debuutplaat At What Cost, die zorgde voor een internationale doorbraak en twee Melkwegavonden waarbij de tent volledig op z’n kop stond. Het lijkt erop dat dat vanavond ook gaat gebeuren in de Teddy Widder: het eerste kwartier (waar blijft die GoldLink nou?) warmt de DJ op met onder andere King’s Dead van Jay Rock en Kendrick Lamar, dan verschijnt D’Anthony Carlos eindelijk zelf op het podium. Hij staat hier duidelijk om voor een feestje te zorgen: GoldLink komt haast niet van de DJ-tafel af en trekt gelijk twee van zijn meest dansbare nummers uit de hoge hoed: Spectrum laat je teruggaan naar 1998, Meditation is een van de beste producties die Kaytranada ooit maakte. Daarna is het logischerwijs tijd voor meer hi… wacht even, er worden net als bij Masego enkel covers gespeeld het volgende kwartier?!? Schaamteloos winden GoldLink en zijn DJ er geen doekjes om dat het ze niet uit maakt hoe een feestje ontstaat. Áls het maar feest is, dan is het goed. Het zorgt ervoor dat er vanaf dat punt alleen nog nummers van andere mensen snoeihard door de tent beuken: van weer een Kendrick-tease, naar Travis Scotts Goosebumps, naar Chief Keef, en zelfs Diplo en Nirvana’s Smells Like Teen Spirit komen voorbij. Het publiek midvoor moet het op commando van de meneer op het podium maar slikken: circle pits zijn verplichte kost bij ieder nummer, een jongen met een groen luchtbedje mag vanaf het podium komen crowdsurfen. Wat nog rest: Grammy-genomineerde hit Crew, en 10 minuten outro met visuals. De rapper en zijn DJ zijn dan al verdwenen. Laten we voor de eindconclusie dan even wat simpel rekenwerk doen: stage-time van GoldLink? 35 minuten. Duur van origineel eigen werk in de set? Een flinke 20 minuten. Ontbrekende doch broodnodige hits? Minstens drie. Best spijtig. Een feestje bouwen kan GoldLink hier prima in de grote tent, maar overtuigen? Nah. Wat was dit in godsnaam voor spektakel? Dit had GoldLink makkelijk kunnen afkijken van de man die gisteren de Hotot afsloot en haast afbrak. (DC)
Het maakt eigenlijk niet uit waar Nick Cave & The Bad Seeds (21:30, Hotot) staan. Overal neemt de Australiër de ruimte volledig over. Zo ook vanavond op Down The Rabbit Hole. Nick Cave is niet eens zozeer een muzikant, zanger of artiest; hij is evenzeer een mythe als de karakters die hij in zijn verhalende nummers bezingt. Mensen vooraan, van twintig tot zestig, man of vrouw, knokken al vanaf de show van Franz Ferdinand fanatiek om een plek, om tijdens de show als een mot naar een tl-buis te handreiken naar Cave, hem een zakdoekje aan te bieden om dat vervolgens weer terug te krijgen van de ogenschijnlijk verkouden halfgod, en compleet in spanning in zijn macht te zijn als er mensen op de bühne worden gevraagd. Terwijl Cave vooraan zijn aanbidders diep in de ogen kijkt tijdens zinderende uitvoeringen van Jesus Alone en Into My Arms, brengt hij het festival in een haast spirituele staat. Cave’s rechterhand Warren Ellis steelt overigens achter zijn frontman de show met zijn viool in het prachtige Do You Love Me. De melancholische beelden op de schermen van een schim op het strand of waaiende boomtoppen in een storm maken het plaatje af. Nick Cave weet ook op een grote festivalweide hoe je mensen direct en diep kan raken.
Het directe contact dat Cave altijd zoekt met de mensen vooraan zorgt voor een aantal onverwachte twists vanavond. Na een uur spelen trekt Cave een jongen op het podium om met hem mee te zingen. Het is een mooi tafereel, maar het zet andere fans aan om hetzelfde te doen. Even later staan er twee vrouwen op het podium te dansen tijdens tijdens Stagger Lee, een enigszins ongelukkig moment dus. De frontman vertelt dat ze beter even niet kunnen dansen en zegt dat ze moeten worden geobserveerd, wat gezien de expliciete teksten van het nummer best grappig is. Cave zal zijn show nooit uit handen geven, dat is duidelijk. Het enige wat hij niet in zijn macht lijkt te krijgen, is die immer aanwezige zon boven de Groene Heuvels: het blijft, als was het een plagerij der natuur, opvallend lang licht.
Maar de muzikale bombast op het podium en het duistere songmateriaal (wie wordt er niet geroerd door het uiterst stemmige Girl In Amber of het tijdloze Into My Arms?), het uitmuntende camerawerk en de zwart-wit visuals vullen de hele weide met duisternis, eveneens de zielen van de bezoekers. Om het vervolgens weer allemaal er uit te gooien in een exorcisme-achtig Jubilee Street. Nick Cave & The Bad Seeds doen niet aan schouwspellen, of je even vermaken met wat verhaaltjes. Nee, wat hier gebeurt kruipt onder je huid, neemt je over, en poeslief reikt de man die je net bezweerde je alle ingrediënten aan om alles er weer uit te gooien. Een show van Nick Cave is er een uit duizenden. Hier praten we net zo lang weer over na tot de Australiër zijn spreuken weer loslaat over de Ziggo Dome. (DC) (MR)
Door Dirk Baart, Dave Coenen en Matthijs van Rumpt
Fotografie: Kamiel Scholten
Gezien: 1 juli 2018, Down The Rabbit Hole, Beuningen
