Niet alleen vanwege de regenval, maar ook vanwege die grote culthit No Woman is het druk in de kleinste tent voor Whitney (Fuzzy Lop, 14.30). Net als op het debuutalbum Light Upon The Lake heeft deze band rondom ex-Smith Westerns Julien Ehrlich en Max Kakacek ook live de kracht om je in gedachten mee te voeren naar een roadtrip in je pickuptruck langs een midden-Amerikaans meer. Live klinken de songs van het debuut smetloos: Ehrlichs drumwerk is retestrak, het melancholische trompetspel van Will Miller voegt echt iets toe en de lo-fi soulriffs van Kakacek zijn de mooiste die je op dit festival zult horen. Ook Ehrlichs falsettostem is, hoewel nog steeds fragieler dan op plaat, stukken beter geworden sinds de vocale uitglijers op Where The Wild Things Are. Whitney zet als jonge geoliede band een stemmige indiefolktrip neer die de Fuzzy Lop eindelijk een beetje stil krijgt. Enige minpunt is dat het fenomenale debuut – dat slechts 29 minuten klokt – niet volledig wordt uitgespeeld en een parel van een nummer (titelsong Light Upon The Lake) moet wijken voor twee vrij degelijke covers van The Everly Brothers en Bob Dylan. Vrije geesten Ehrlich en Kakacek vermaken zich prima, spelend voor hun grootste publiek tot nu toe en daar krijg je als toeschouwer ook wat voor terug: flauwe grapjes en een plotselinge intieme doch alles behalve serieuze kus tussen Ehrlich en zijn gitarist geven dit optreden nog meer ziel en gedenkwaardigheid dan het al had. (DC)

Een stampvolle tent voor Eefje de Visser (Teddy Widder, 15:30), al zal dat voor een flink deel te maken hebben met de regenbui die het terrein teistert. Het is dan ook flink rumoerig, wat het moeilijk maakt om te focussen op de kleine liedjes van de zangeres. En dan is het geluid ook nog niet geweldig. De Vissers stem verdwijnt regelmatig tussen de synth- en drumpartijen. Aangezien de focus van de show ligt op het dit jaar verschenen Nachtlicht, haar meest elektronische plaat tot nu toe, blijft een groot deel van de teksten onverstaanbaar. Ouder werk als Hartslag en Ongeveer komt prima over, maar de nieuwe tracks missen hun impact in deze rumoerige setting. Jammer, want De Visser en haar band hebben er overduidelijk zin in. ‘Jullie zijn van harte uitgenodigd in Carré in december’, vertelt de zangeres aan het eind van het optreden. Dat lijkt ons een betere setting dan hier op Down The Rabbit Hole. (JH)

De onthullingen rondom het opgesierde levensverhaal van Seasick Steve roepen toch soms vraagtekens op over die andere zogenaamde legende met soortgelijk verhaal die hier dit weekend op de planken staat: Charles Bradley (Hotot, 16.30). De screaming eagle of soul wordt maar liefst tweemaal aangekondigd, laat pak ‘m beet vijf minuten instrumentaal intro aan zijn opkomst voorafgaan en wisselt halverwege de set ook nog eens vijf minuten van outfit. Begrijp me niet verkeerd: de 67-jarige soul-goeroe heeft een dijk van een stem, een uitstekende blanke(!) band en een flinke stapel goede nummers, maar de bomvolle Hotot vol schuilende bezoekers neemt zijn liefdespleidooien niet helemaal goed op. De waas “legende” hangt te veel om deze voormalige James Brown-imitator heen, wat onnodige poespas met zich mee brengt in dat krappe uurtje om te overtuigen. Een gemiste kans om deze druilerige middag te verlichten. (DC)

In de namiddag heeft het alweer flink wat geregend. Zowel het festivalterrein als de sfeer lijden daar ontzettend onder: de markering van het grootste inkakmoment op een festival in jaren. Godzijdank is daar de De Staat (Hotot, 18.30) om Down The Rabbit Hole een grote schop onder de reet te geven. Torre Florim en consorten zijn oude bekenden van het festival en weten precies wat er nodig is nu: spelen in de zesde versnelling, weinig gelul en rocknummers om op te hossen. Wellicht is de band het eigen werk al driedubbel beu door die grandioze O-tour en die flinke lap supportshows voor Muse, maar daar is voor een bezoeker in ieder geval niets van te merken. Een gabbermedley warmt de Hotot alvast op voor de nieuwe traditie bij een De Staat-show: losgaan in een cirkelpit bij Witch Doctor. We tellen zelfs meerdere van die pits in de tent. Down The Rabbit Hole kan er weer tegenaan. (DC)

Prima keus, Savages (Teddy Widder, 19:30) als bandnaam. In een uur tijd knalt het Londense viertal er op een beestachtig tempo postpunkklappers uit. ‘Savages komt de postpunk-lat vrij hoog leggen’, schreef OOR in januari over derde plaat Adore Life, een album waarop zangeres Jehnny Beth haar felle teksten over je uitstort. Op het podium gaat alles nog een paar versnellingen hoger. De band speelt snoeihard, maar wekt nergens de indruk uit de bocht te kunnen vliegen. Fay Milton drumt bezeten maar strak, terwijl Beth met Siouxsie-achtige intensiteit haar demonen uitdrijft. The Answer, T.I.W.Y.G., Fuckers: alles komt er even verwoestend doorheen. De regenbuien van vanmiddag bleken kinderspel: Savages is de heftigste storm die vandaag over Down The Rabbit Hole trekt. (JH)

Een keihard en confronterend moment in de vroege avond: de twee zielige houten kruisjes aan de rand van Het Bos waarop de namen ‘David’ en ‘Prince’ prijken. Muzikanten als deze die hun volledige ziel in hun werk worden door massa’s muziekliefhebbers gemist als gedroomde headliners tijdens dit festivalseizoen, maar gelukkig worden al wat mogelijke opvolgers gespot. Een van die kandidaten is Lianne La Havas (Hotot, 20.30), die zowel in haar eentje als met band op een groot festival weet te overtuigen. Haar fenomenale stemgeluid is misschien licht versleten na vier shows in een week, maar dat betekent niet dat de immer stralende en charmante La Havas er minder zin in heeft. Ook als sub-headliner in de grote tent staat La Havas prima haar mannetje, wat vast voor heel wat nieuwe Nederlandse fans zorgt. Zelfs als grote hit What You Don’t Do niet op de setlist staat en deze voor de helft bestaat uit ouder werk. Lianne La Havas is een behoorlijk geschikte opvolger voor de groten der aarde. We zullen zien wat de toekomst brengt. (DC)

‘Dit is de eerste keer in een paar maanden tijd dat we samen spelen’, vertelt Glen Hansard (Teddy Widder, 21:15) over zijn tienkoppige band. ‘Het voelt alsof je na een lange tijd eindelijk weer met je meisje samen bent.’ En verrek, aan het eind van de show zijn we allemaal verliefd. In anderhalf uur (Hansard is de enige act op het festival die zo lang mag spelen) ontpopt de Ier zich tot een ontwapenende showman. Iemand die je het ene moment breed laat glimlachen om zijn eindeloze spelplezier en je dan weer tot tranen roert met schitterende folksongs. Er komt Frames-werk voorbij (When Your Mind’s Made Up) en ook veel materiaal van het vorig jaar verschenen Didn’t He Ramble. Een van de vele hoogtepunten is Her Mercy, afkomstig van die laatste plaat. Hansard verandert het publiek, dat hij vanavond volledig meekrijgt, in een gospelkoor. Bij Daniel Johnston-cover Devil Town hoeft de zanger letterlijk alleen in z’n vingers te knippen om de volle tent mee te laten zingen. Falling Slowly is een opvallende afwezige. Hansard won er in 2008 een Oscar voor, bij zijn rol als straatmuzikant in de film Once. Die ontwapenende straatmuzikant is hij vanavond nog steeds. Down The Rabbit Hole’s langste timeslot vliegt in een waas van kippenvel voorbij. (JH)

Dag en nacht verschil tussen de opkomst van PJ Harvey gisteravond en The National (Hotot, 22:45) vanavond. De Britse zangeres intrigeerde meteen met werk van haar nieuwe plaat, de New Yorkse band probeert een nieuw nummer en besluit na een paar seconden dat dat eigenlijk niet zo’n goed idee was. Gitarist Bryce Dessner kapt de track af en de band gaat verder met Don’t Swallow The Cap. Rommelige start, en The National blijft het hele optreden slordig. Zanger Matt Berninger zwalkt over het podium en zingt soms geweldig, soms erg matig. Zo gaat hij tijdens Fake Empire tijdens een tempowisseling behoorlijk de mist in. Af en toe verruilt hij z’n donkere bariton ineens voor een krijs. ‘Niet zo’n dronken zanger gezien sinds, nou ja, het vorige concert van The National waar ik was’, grapt iemand op Twitter. Daar zit wat in. Het voorste vak van de Hotot blijft enthousiast meedoen, maar halverwege het optreden begint het achterin toch behoorlijk leeg te worden. De band zet nog steeds een goede show neer: een setlist met onder andere Bloodbuzz Ohio en England is altijd de moeite waard, maar The National kan veel beter. Met de zegetocht van PJ Harvey van gisteravond nog vers in het geheugen, lopen we met een lichte kater het nachtprogramma in. (JH)

Down The Rabbit Hole programmeert dit jaar voor het eerst dance-acts in de middelgrote tent. Flume (Teddy Widder, 23.45) had echter beter na The National in de Hotot kunnen staan, want zelfs buiten de Teddy Widder staan nog rijen mensen die een glimp van de Australische producer willen opvangen. De hoge verwachtingen voor tweede album Skin werden niet helemaal ingelost, maar een liveshow van Flume aka Harley Edward Streten is nog steeds een vermakelijk schouwspel voor de liefhebber van elektronische muziek. Aanvankelijk is het nog een beetje zoeken naar het feestje door de slordige opbouw, het vrij zachte geluid en het iets te enthousiaste publiek-ophitsende gejoel van Streten, maar gaandeweg sleurt hij de overvolle tent mee door een mooie aaneenrijging van de hoogtepunten van zijn titelloze debuut en zijn beste remixen (Tennis Court van Lorde en You & Me van Disclosure). Als Flume nog een tandje bijschakelt naar trap – het luidste gejuich klinkt niet eens bij zijn eigen werk, maar als hij Slasherr van Rustie inzet – gaat het pas echt los. “This was a special one”, roept Streten als hij terugkomt om Tiny Cities (met een featuring van Beck) te spelen. Flume knalde (bijna) net zo hard als op Lowlands en Pukkelpop 2014. Een solide afsluiting van de tweede festivaldag. (DC)

Door Dave Coenen en Joey Huisman / Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 25 juni 2016, Down The Rabbit Hole, Beuningen