American Band is een meesterwerk dat hoog in menig jaarlijstje (waaronder natuurlijk ook de mijne) belandde. Leuk voor ons, maar het zal de Amerikanen vast een worst wezen. Drive-By Truckers is een band zonder fratsen; een perfect geoliede muziekmachine, niet gebouwd om te lullen maar om te spelen. Dat blijkt ook vanavond tijdens hun ruim twee uur durende show in een gezellig vol, maar lang niet uitverkocht Paradiso. Een kleine twintig minuten later dan gepland wandelen Cooley, Hood en hun partners makkie aan het podium op. Geen gelul, een duim omhoog naar het publiek, even aftellen en we zijn los met Ramon Casiano, het nummer vernoemd naar de vijftienjarige jongen die onbestraft werd doodgeschoten door wijlen NRA-directeur Harlon Carter. Darkened Flags On The Cusps Of Dawn volgt, met z’n daadkrachtige riff en grimmige songtekst. Draw the blood, accept the stain.

De toon is gezet, niet alleen qua stemming, maar ook muzikaal. De openingssongs bevatten namelijk zowel samenzang als individuele gitaarsolo’s van beide voormannen. En wanneer Cooley en Hood geen machtig instrumentaal front vormen, wisselen ze elkaar naadloos af als hoofdvocalist en solist. Het dubbele leiderschap geeft beide mannen ruimte om op adem te komen, waardoor de band de gehele show op een onverbiddelijk tempo door kan knallen. Shit Shots Count, Gravity’s Gone en Surrender Under Protest, ofwel snelle, harde rocknummers met vleugen blues, country of rockabilly, vloeien van nature in elkaar over. De unieke vorm van americana van de Truckers is in twintig jaar amper veranderd, maar live brengt de band voldoende variatie aan om geen moment te vervelen. Zo ontaard Goode’s Field Road in een ouderwetse jamsessie, lijkt Ever South met z’n spoken word-achtige zang en drumbeat wel een rapnummer en komen What It Means en Once The Banned Imagine als politiek een-tweetje keihard binnen.

De band brengt weinig vreugde vanavond. Zelfs de grootste anthems die uit de archiefkast worden getrokken zijn van het boze soort, met gedeelde afsluiter Hell No, I Ain’t Happy als ultiem voorbeeld. Songs waarin het leven wordt gevierd, zoals het prachtige Grand Canyon, zijn opgeruimd om plaats te maken voor nieuwer, donkerder werk. Denk wat je wilt denken van Trump, maar zijn streken pakken tot nu toe eigenlijk heel goed uit voor de muziek. Drive-By Truckers veranderde concertzalen voorheen vooral in zuipstallen, maar de band staat vandaag de dag geïnspireerder dan ooit tevoren op het podium. Een grandioos en grimmig optreden, mede mogelijk gemaakt door De Donald. Thank you Mr. President!

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 7 maart 2017, Paradiso, Amsterdam