Drie keer is dus echt scheepsrecht. Na twee eerdere corona-afgelastingen konden we eindelijk onze kaartjes voor een van de prikkelendste nieuwe postpunknamen uit Engeland verzilveren. In een afgeladen Rotown mocht Dry Cleaning maandagavond laten horen waarom hun debuutalbum New Long LegĀ – zeker in het thuisland – vorig jaar tot de beste platen van 2021 werd gerekend.
Fotografie Dimitri Hakke
Waar de meeste mensen met hun gedachtes soms wel eens kunnen afdwalen naar een ‘andere wereld’, lijkt het bij Florence Shaw precies andersom te werken. De raadselachtige ‘zangeres’ van Dry Cleaning staat er op het Rotown-podiumpje bij alsof ze continu in een ander universum verkeert en de hele ambiance van een uitverkocht concert compleet langs haar heen gaat. Onbewust – haar pyjama-achtige overhemd, de opengesperde ogen en het sluike haar langs het gezicht helpen mee – schiet Brian De Palmaās horror-personage Carrie door je hoofd. Een beschadigd, breekbaar meisje met demonen en traumaās.
En dan moeten de eerste onnavolgbare collage-teksten, met onderkoeld stemgeluid gedeclameerd, nog komen. ‘Itās my playground, black shirt, shoes and trainers, Shane has joined the chat, it was chucking it down when I stepped out’, opent het licht bedwelmende Leafy. Geen chocola van te maken, maar verlegen en kwetsbaar als Carrie oogt Shaw opeens ook niet meer. Daarvoor is de toon van de voordracht ook net te sarcastisch. Bovendien worden de absurde opsommingen hier en daar onderbroken door vrij heldere hersenspinsels: ‘Trying not to think about all the memories, remember when you had to take these pills, maybe I just need someone.’
De enigmatische ijskoningin communiceert in geraffineerd gevangen tekstflarden die overal en nergens (advertenties, YouTube-commentaar, social media, observaties) vandaan komen. Knip en plak postpunkpoƫzie, afstandelijk en zakelijk voorgedragen (voor de duidelijkheid: geen zang dus) door een vrouw die in haar eigen wereldje bivakkeert. Een wereldje waarin zelfs de drie bandleden om haar heen niet echt door weten te dringen, lijkt het.
Als tijdens het tweede liedje van de avond, het meer rockende Unsmart Lady, het gaspedaal wat verder wordt ingedrukt en gitaareffecten (delays en reverbs) vetter worden aangezet, blijft Shaw op dezelfde monotone piloot voordragen. Dat geldt ook voor Her Hippo, waarin gitarist Tom Dowse associatief alle invloeden die door z’n hoofd schieten (van Joy Division en Television tot Magazine en Siouxsie and the Banshees) in heerlijk dreinerige lijntjes weet om te zetten.
HĆ©Ć©l af en toe probeert Shaw het toch. Op de eerste maten van het voor Dry Cleaning begrippen vrij opgeruimd klinkende Sit Down Meal horen we zowaar iets wat op zingen lijkt. En tijdens het daaropvolgende Viking Hair ontglipt er hier en daar zelfs een uitbundig ‘oehoehoe’. Ze dwaalt ook heel sporadisch af naar ‘onze’ wereld. Als ze de zaal toespreekt – twee keer – voel je zowaar warmte van het podium stromen. Tegen het publiek achterin de zaal: ‘We kunnen elkaar bijna niet zien, maar we zijn echt heel blij dat jullie er ook zijn.’ Later zal ze heel Rotown en Nederland, oprecht, bedanken voor de steun die ze in ons land voelt.
Tegen die tijd is Dry Cleaning eindelijk goed op stoom gekomen. Niet dat de eerste veertig minuten tegenvallen, verre van, maar knetteren wil het in het eerste deel ook niet echt. Daarvoor klinkt het badkamergeluid van Dowse in het begin ook te dun en verzuipt de stem van Shaw net iets te vaak in de mix. En toch, per nummer krijgt de opmerkelijke combi (van kalme, gecontroleerde vocalen en wild meanderende postpunkgitaren) meer vat op Rotown en steeds vaker worden we in een heerlijk unheimisch sfeertje meegezogen.
Als de lichten tijdens het sinistere Traditional Fish op rood gaan en het gitaarvolume een streepje erbij krijgt voel je ineens waar Dry Cleaning allemaal toe in staat is. Er volgt een klein half uurtje waarin scherpe dissonanten doeltreffend worden aangevuld met nonchalante praatzang (New Long Leg), gejaagde glinstergitaartjes en een beukende ritmesectie Rotown laten stuiteren (publieksfavorietje Magic Of Meghan) en een oversturende basgitaar weergaloos samensmelt met breed uitwaaierende spookgeluiden (Tony Speaks!).
In de absolute finale ā Scratchcard Lanyard en het langgerekte ’telefoongesprek’Ā Conversation ā staart Shaw nog maar eens in de verte, de ogen wijd open, turend naar geesten die over het plafond kruipen. Wij, de gewone stervelingen voor het podium, kijken mee maar zien niets.
Gezien: 2 mei 2022 in Rotown, Rotterdam.