Een onopvallend mannetje met gitaar. Dat is eigenlijk alles wat Ed Sheeran is. Dat is eigenlijk alles wat Ed Sheeran ook altijd al is geweest. De eerste platenlabels waar de roodharige popzanger bij aanklopte zagen niets in hem. Kun je ze dat kwalijk nemen? Nee, niet echt. Ook vandaag de dag is Ed namelijk geen gozer wiens voetstappen sterrenstof doen opstuiven. Je zou niet eens raar opkijken als hij bij je in de bus zou stappen. En had je me tien jaar geleden, toen Edje nog in een zaaltje naast mijn huis stond te spelen, willen wijsmaken dat dit onopvallende mannetje met gitaar de HMH (2012) en Ziggo Dome (2015, 2017) zou uitverkopen, dan had ik je uitgelachen.
Maar Ed Sheeran kreeg die zalen dus wél vol. En vanavond en morgen staat de Britse goedzak in de Johan Cruijff ArenA voor twee stadionshows, beiden in rap tempo uitverkocht. Dat kregen zelfs Beyoncé en Jay-Z niet voor elkaar! Dat Ed’s publiek van in totaal honderdduizend man niet louter bestaat uit Oranje-fans die naar alternatieven voor Moskou zochten, moge duidelijk zijn. Ed, het onopvallende mannetje met gitaar, staat ondanks zijn mottige uitstraling en berekende hits namelijk óók bekend als een performer van formaat. Wie Sheeran op de radio hoort denkt ‘meh’. Wie hem live ziet denkt doorgaans ‘wauw’.
Want laten we eerlijk en wel wezen: in de geschiedenis van de popmuziek zagen we iemand zelden zo weinig nodig hebben om een publiek in te pakken. Of het nu in de wijlen HMH, Ziggo Dome, op Glastonbury of vanavond, in de ArenA is: geef Lonesome Ed een akoestische gitaar in zijn handen en wat loopmachinepedaaltjes aan zijn voeten en het wordt gegarandeerd een mooi feestje. Sheeran danst niet, springt niet en haalt geen rare streken uit. Hij heeft stiekem ook helemaal niet zo’n bijzondere stem, rapt ongeveer even stoer als wanneer je vader dat zou doen en je hoeft ook echt geen audiofiele nerd te zijn om door te hebben dat vrijwel al zijn songs eenzelfde formule volgen. Maar wat de gozer wel heeft, wat voor al zijn tekortkomingen en sufheden compenseert is – zoals je dat alleen zo mooi in het Engels kunt zeggen – heart.
Een mooi voorbeeld hiervan is Thinking Out Loud, de romantische hitballad die – naast John Legend’s All Of Me – nog steeds menig bruiloft van een passende soundtrack voorziet. We zouden het mierzoete liedje allang zat moeten zijn, maar Sheeran zingt ‘m vanavond opnieuw alsof het de allereerste keer is. Ook The A Team, Happier en Perfect worden weer prachtig gevoelig door hem vertolkt. En zoals we inmiddels van Sheeran gewend zijn, knipt en plakt hij gitaarlijntjes en andere geluiden middels de eerdergenoemde pedaaltjes vaardig aan elkaar om de tracks te vormen die zijn zwijmelhits afwisselen. Dat is zeker weten geen uniek kunstje. Maar wie anders deed het ooit zo handig, en wie anders heeft er ooit een stadion mee gevuld, laat staan ingepakt?
Een onopvallend mannetje met gitaar. Meer hoeft Ed Sheeran niet te zijn om zijn publiek in de ArenA een mooie avond bezorgen. Dat is extreem dapper en knap. Zelfs Robbie Williams, die vanavond als bonus even langs wipt om Angels in duet te zingen, stond hier ooit met een ondersteunende (boy)band. Dat Sheeran vrijwel niets heeft veranderd aan zijn show en plan van aanpak ten opzichte van het al nuchtere laatste concert in de Ziggo Dome (waar, het moet gezegd, het geluid minstens vijftienmaal beter is), is aan de ene kant wel jammer. Maar aan de andere kant siert het hem ook. Ed houdt het simpel. Hij houdt het puur. Hij blijft ‘gewoon’. Hij blijft zichzelf. En daar houden de meeste mensen van. Van artiesten die altijd lekker gewoon zijn gebleven. Door deze simpel- en laagdrempeligheid, maar ook door zijn charisma en hartelijkheid is Ed Sheeran een beetje de Frans Bauer van het internationale poplandschap. Dat klinkt misschien lullig, maar het is een compliment.
Fotografie: Luuk Denekamp
Gezien: 28 juni 2018, Johan Cruijff ArenA, Amsterdam
