In de grillige wereld van muziek, waar triomfen worden gevierd en gloriedagen soms eeuwig lijken te duren, kan het soms gebeuren dat een band zijn greep op het publiek verliest. Zoals een ooit majestueuze berg die zijn toppen in de wolken strekt, heeft Editors in het verleden met gemak de hoogste pieken bereikt. Vandaag de dag lijkt hun pad echter steiler en hun publiek moeilijker te bereiken dan ooit. Waar ging het mis?

Fotografie Hub Dautzenberg

Toegegeven, uw recensent zag de indieband uit Birmingham voor het laatst tijdens die hoogtijdagen. Twee dagen achter elkaar op zowel Pinkpop als Pukkelpop. Indrukwekkend. De band stond bovenaan de festivalfavorietenlijst. En dat was nog voor Papillon. Toch rommelt het in de vallei der verwachtingen. Het vorig jaar verschenen album EBM kon namelijk rekenen op gemengde reacties, van zowel fans als schrijvende pers. De elektronische weg die het gezelschap insloeg, is voor de band zelf misschien een logisch gevolg op de route die ze in 2009 al mondjesmaat namen. Die eerdergenoemde hit was daar het startpunt van. 

Het nieuwe werk lijkt tot dusver nog niet echt te willen landen bij het grote publiek. Zelfs de trouwe aanhang staat op deze Pinkpopvrijdag nog niet bepaald erom te springen en lijkt vooral behoefte te hebben aan alle nummers van het debuut The Back Room (2005) en An End Has A Start (2007). Heeft het begin ineens een einde gekregen?

Want dat is wat er namelijk gebeurt voor het Noord-podium. Bar weinig. En dat is niet alleen sneu voor boegbeeld Tom Smith en zijn gevolg, dat zich duidelijk in het zweet werkt om de massa in beweging te krijgen. Na dertig minuten wordt pijnlijk duidelijk dat dit de huidige status is van een band die tien jaar geleden nog garant stond voor lawinegevaar op menig festivalterrein. 

De keuze om toch nog enigszins gezekerd het podium te beklimmen blijkt toch uit de afwisseling – gelukkig maar – tussen nieuw materiaal en ‘klassiekers’. Want hoewel de backdrop en openingstrack Strange Intimacy doen vermoeden dat we het komende uur een beroep moeten doen op ons geduld, willen de handjes voorzichtig op elkaar bij bekend werk. Nieuw (Heart Attack, Strawberry Lemonade) wordt daarom voortdurend afgewisseld met oud (Bones, The Racing Rats) en dat trucje houdt Editors bijna de hele set vol. We zeggen bijna, want het recente werk voert toch de boventoon. En of dat slim is? 

Het publiek lijkt lamgeslagen. Of het de hitte is die de interactie niet ten goede komt, is niet helemaal duidelijk. Een angstig vermoeden lijkt bevestigd; de heldenstatus lijkt zelfs tijdens een nummer als Munich te verdwijnen in de mist die vandaag rond de band hangt. Natuurlijk, het optreden stilt de muzikale honger voor even. Maar je hebt na afloop nog wel trek. Een beetje zoals het Pinkpopfrietje. De bedoeling is goed, maar van een maaltijd kun je niet spreken. 

Wat was het plan van Smith en zijn band? En waarom werkt het vandaag niet? We hadden gehoopt dat we huurling en verre achterneef Hannibal met dezelfde achternaam hadden kunnen quoten, maar het plan comes maar niet together.

Elke nieuwe track klinkt vanwege de pulserende synthesizers of samples voorspelbaar. Cover Killer van Seal is daarom waarschijnlijk bedoeld om het publiek dan op zijn minst een enkele keer mee te krijgen tot voorbij de geluidstoren. Helaas. En met sluitstuk Papillon lukt dat evenmin. De grootste hit van de band klinkt als een echo uit het verleden. 

Gezien: Pinkpop 2023, 16 juni (20:35 uur) op de North Stage. Lees hier al onze verslagen van Pinkpop.

Zomeractie!

Speciale zomeractie! Als je nu een jaar­abonnement op OOR neemt betaal je geen 66,95 maar slechts 50 euro. En je maakt tevens kans op een originele Epiphone ES-335 gitaar! Meld je hier aan.