Eefje de Visser had er lang naar toegeleefd, uitgekeken en gewérkt, haar debuut als afsluiter op het hoofdpodium van een groot festival. Op papier was het een logische stap na de zegetocht van Bitterzoet (2020), waarmee ze ook haar live-reputatie vestigde, en opvolger Heimwee (2024). Toch blijft het spannend zo’n eervolle maar grote opdracht, eentje die in haar generatie (serieuze) Nederlandse popartiesten alleen De Staat ten deel viel – ad hoc op Lowlands.

Fotografie Anne-Marie van Rijn

Ze vat hem dan ook niet lichtzinnig op, zo blijkt vrijdagavond. Openingsnummer Onomkeerbaar wordt op gelikte wijze gevolgd door publiekslieveling De Parade, waarbij het verzamelde volk weinig aanmoediging nodig heeft zijn glas te heffen en dit herhaalt bij elk volgend refrein waarin deze gebiedende wijs klinkt. Een elegante vorm van publieksparticipatie die zich later zal herhalen in Weekenden, als men spontaan zijn handen in ‘ijle’ lucht meent te moeten gooien.

De podiumaankleding bestaat uit grote vierkanten blokken, uitgerust met lcd-schermen die naarmate het donker inzet, steeds uitgebreidere projecties tonen. Tot alleen een rode lijn zichtbaar wordt en een moment wordt stilgestaan bij de humanitaire ramp in Gaza, hetgeen de zinnen uit het daaropvolgende Gloeien (‘Iemand, geef ons een gezicht’) extra kracht bijzet. Nooit meer is inderdaad nu, verdomme.

Het licht blijft op rood staan voor vroeg hoogtepunt Bitterzoet dat als anthem wordt onthaald, en springt naar blauw voor Oh, zodat het tempo dermate hoog blijft liggen dat het eerste half uur voorbijvliegt. Het vat blijkt echter verre van leeg en ook tijdens rustiger werk behoudt de show met slim gebruik van licht en camerawerk moeiteloos de aandacht.

Elk nummer krijgt de visuele begeleiding die het verdient en bij menige choreografie heb je het idee naar een videoclip te kijken. De uitvoering van Heimwee met twee knipperende knijpkatten is zo ingenieus, dat deze niet zou misstaan op een Eurovisiesongfestival – positief bedoeld.

Het geheel ademt professionaliteit. Alles is tot in de puntjes voorbereid en verloopt vlekkeloos. Zelfs de noodzakelijke kuchjes in de stoffige zomerlucht vinden plaats buiten zicht van het publiek. Alleen tijdens het applaus, tussen het voorstellen van haar bandleden, gunt De Visser zichzelf de tijd voor een slokje water. Pas tegen het einde van de show durft de artieste even gas terug te nemen om vol ongeloof en met vochtige ogen het volle veld in zich op te nemen.

Niet voor lang, want ze heeft nog iets af te maken. Storm krijgt een lang elektronisch outro en Lange Vinnen is de zoveelste parel van een liedje, weliswaar geschreven in je moerstaal maar dat laat gissen naar eenduidige betekenis. Met Hoe Doe Je Dat komt een eind aan een complete headlineshow, waarin schijnbaar moeiteloos hoogtepunt aan hoogtepunt wordt geregen. Schijnbaar, want De Visser heeft hard gewerkt om op dit punt te komen en bewijst hiermee de Nederlandse popcultuur een grote dienst.

Gezien: Best Kept Secret 2025, 13 juni (22.30 uur) op de One.