Velen gingen haar voor – zowel nationaal als internationaal – en velen gingen nat. Na een waslijst aan uitverkochte clubshows (TivoliVredenburg, Paradiso, vier keer volle bak) was het überhaupt al een gewaagde keuze om Eefje de Visser in de AFAS neer te zetten. In de betonnen bunker, vrijdagavond voor driekwart gevuld, is het maar de vraag of de gelaagde songs van een van de meest begaafde liedjesschrijvers van het land goed overkomen.

Fotografie Marc Prodanovic

Uit alles blijkt dat Eefje & co in elk geval donders goed hebben nagedacht over hoe ze het relatief grote podium in de Bijlmer moeten aankleden: grote gordijnen maken het automatisch kleiner en Eefjes bandleden staan op hoge witte blokken – hetgeen ze zicht- en tastbaarder maakt. Het ziet er dan ook bijzonder gelikt uit; knap hoe ze de ‘gewone’ setup van de clubtour naar deze grotere zaal heeft weten te vertalen.

De identieke setlist daargelaten, voelt het niet als een kopie van die optredens, want de zenuwen druipen er de eerste twintig minuten vanaf. Waar ze eind vorig jaar een walk in the park leek te beleven, schijnt dat zélfs Eefje zenuwachtig kan zijn. Hetzelfde geldt voor haar band: in de eerste nummers klopt de timing soms (net) niet, is de samenzang bij Bitterzoet nogal een brei van stemmen en klinkt het daaropvolgende Zwarte Zon hier en daar vals en onsamenhangend. Overigens heeft dat evengoed met het bij vlagen waardeloze geluid te maken.

Echter, zodra ze de zenuwen van haar afwerpt, is het plots hele andere koek. Het mag dan misschien even duren voordat Eefje de AFAS volledig weet te omarmen (en vice versa), maar als het eenmaal zover is, dan is het ook veelvuldig raak. Wakker trekt de aandacht dankzij de volledige stilte die ze op een derde van het liedje laat vallen en het feit dat ze ‘m solo en akoestisch start, om vervolgens halverwege een vlammend samenspel met gitarist Daan Scheepers ten tonele te brengen, waar de spanning vanaf druipt.

En hoewel de onwennigheid voortdurend erdoorheen sijpelt – de eenvoudige conclusie is dat de AFAS met z’n bonkige geluid zich nu eenmaal niet goed leent voor de gelaagde live-uitvoeringen van Eefje – houdt ze zich goed staande. Bij prijsnummer Vlug komt alles samen: de choreografie met Aysha de Groot en Teun Truijen in combinatie met de van beide kanten flikkerende lampen, de samenzang, het perfect aangehouden tempo: het zijn deze momenten waarop Eefje de Visser in alle opzichten weer laat zien één van de beste artiesten van Nederland te zijn.

Maar toch… Toch bekruipt je het gevoel dat deze AFAS-show ook niet per se van Eefje had gehoeven. Ze lijkt zich niet gelijk raad te weten met de (onhoorbare) reacties vanuit de zaal en oogt aanzienlijk minder op haar gemak dan in kleinere zalen. Tegelijkertijd heeft deze grootte ook wel iets aantrekkelijks, getuige het massale meezingen tijdens het refrein van Vlammen: uiteindelijk worden de betonnen galmbak in Zuidoost en de zangeres één.

Ze verdient ook niets minder (en hetzelfde geldt voor haar band), zo blijkt ook in de toegift. Lange Vinnen wordt eindeloos uitgerekt op de best mogelijke manier totdat de magische synths erin klappen, en Hoe Doe Je Dat krijgt een heus (en catchy) eighties intro mee, om uiteindelijk volledig stil te vallen voordat het refrein start. Bovendien: als Eefje wil dat het stil is in de AFAS, dan ís het ook stil. Wat een verademing.

Met al die tegenstrijdigheden is het dan ook een uitdaging om een conclusie aan deze show te verbinden: enerzijds is Eefje’s grootste (eigen) show in Nederland een mijlpaal, temeer omdat ze de zaal uiteindelijk naar haar hand zet, anderzijds creëert een zaal van dit formaat een bepaalde afstand die ervoor zorgt dat het doordachte concept minder goed overkomt, óók door de keuze geen camera’s of schermen eraan toe te voegen.

Voelt het daardoor een beetje als een gemiste kans? Ja. Betekent dat een slechte show? Allesbehalve. Het maakt hoe dan ook benieuwd naar het ‘bijzondere’ headline-optreden dat ze over een paar maanden op Best Kept Secret gaat geven.

Gezien: 14 februari 2025 in AFAS Live, Amsterdam