concert

Eels doet zichzelf tekort met veilige rockshow in AFAS Live

Wie Eels door de jaren heen een beetje heeft gevolgd koerst vrijdag een tikkeltje narrig naar het stadiongebied bij de Arena. Waarom AFAS Live? Een prima zaal, maar toch ook non-descript. Eels is toch bij uitstek bespeler van zalen als Paradiso? Daar waar het zweet wél van de muren druipt? Sinds Eels, vehikel van E, bijnaam van Mark Oliver Everett, in de jaren negentig doorbrak speelde hij eindeloos vaak in Nederlandse concertzalen en theaters. Na al die jaren opeens deze stap. Het voelt gek.

Fotografie Willem Schalekamp

Het is E zelf die er al snel over begint, de kop is er nog maar net af, schijnbaar door anderen op deze onverwachte zaal-keuze attent gemaakt. ‘Dit is het moment waarop jullie ons mogen haten’, zegt hij over de grootste show die Eels ooit in Nederland speelde. Retorisch stelt hij de vraag: ‘Waarom drie keer in Paradiso spelen als het ook één keer hier kan?’ Nou, precies E. Grijnzend: ‘Dit gebeurt dus als je populair wordt.’

Zo’n beetje alle woorden van E hebben een dubbele bodem, dit is tenslotte de man die zich op het podium verstopt achter een grap en een grol om het maar niet te hebben over de inhoud van zijn liedjes: dood, eenzaamheid, onbeantwoorde liefde. Een dubbele bodem dus. Want dat hele ‘populair worden’ is relatief, dat ziet E zelf vast ook. Zo denderend liep de kaartverkoop niet. Het balkon blijft dicht, er hangen grote zwarte gordijnen voor, op de concertvloer zelf vallen flinke gaten.

Het maakt paradoxaal genoeg voor ons bezoekers juist dat het in deze Eels XL-setting aangenamer vertoeven is dan vooraf gevreesd. Ook omdat Eels al snel gewoon zichzelf blijkt te zijn gebleven, ondanks de keuze voor groter en meer. Zeker, er is nu een decordoek en een lichtshow – we zien zelfs lichteffecten en projecties – maar muzikaal gezien begint Eels doodleuk met een set rockers, niet eerder gespeeld dan op deze tournee die volgens E negen à tien shows onderweg is. ‘We snappen ze nu’, zegt hij. ‘Het is in jullie voordeel!’

De zaal juicht, maar niet harder of zachter dan in het clubcircuit zou zijn gebeurd. Welbeschouwd is het vanavond toch business as usual, positief bekeken dan. E kan het nog. Hij heeft zich godzijdank niet laten gek maken door de grootte van de zaal, door de massa voor zijn neus of door de idioterie van dit totaal andere gebied dan de binnenstad van Amsterdam waar hij na drie decennia aangewend moet zijn geraakt.

Als altijd is E op zijn best in weemoedige nummers en op z’n grappigst als hij zichzelf te kijk zet. Dansend als een aap, grappend als een comedian werkt hij zich door de show heen. De echte verrassing is weg: vroeger kwam hij nog wel eens lang na het laatste nummer opeens terug in pyjama om nog meer te spelen. Daar is nu geen sprake van. E speelt op veilig. Wie meer wil weten over zijn getroebleerde leven moet óf goed luisteren naar zijn teksten óf op zoek naar zijn – schitterende – autobiografie. Anno 2023 maakt hij geen ‘dad rock’ meer, roept hij, maar ‘single dad rock’, als alleenstaand vader. Daar moeten we het mee doen.

Net als je denkt dat het gaat kabbelen speelt hij, na jaren saboteren, opeens een getrouwe versie van Novocaine For The Soul, een van de mooiste nummers die ooit in deze zaal klonk. Daar kunnen we even op teren, al zijn er ook gemengde gevoelens. De Lockdown Hurricane Tour is wéér een rocktour, waar hij vroeger tour na tour afwisselde: soms strijkers, soms een orkest, een keer zelfs een tournee waarbij hij zijn bassist niet liet bassen maar karate liet doen. Maf ja, maar ook bijzonder.

Creatief is E de laatste jaren live en op plaat toch terug gaan schakelen naar een eenduidiger format, waarin hij soms geweldige teksten meestal in ogenschijnlijk luchtige en tikkeltje droge rocknummers van een minuut of drie vat. Hij doet er zichzelf eigenlijk te vaak een beetje mee tekort. Al scoorde hij ook een verlate hit met The Look You Give That Guy, dat hij om onverklaarbare redenen vanavond ongespeeld laat. Een gemiste kans. 

Maar er is veel recent moois dat wel voorbij komt. The Deconstruction bijvoorbeeld, met z’n tikkeltje wanhopige uitroep ‘I’ll break apart’. Dat nummer is een hedendaagse parel, onderschat zoals Eels zelf eigenlijk al jaren wordt onderschat. E verdient na jaren buffelen in de clubs dit succes. Al moet hij soms wel een tikkeltje terug. 55 euro voor een gesigneerde EP vragen, dat waren we niet van hem gewend. Dat er achter op die EP – Live At Largo – een verhaal van Bob Dylan over E staat, en dat dat verhaal zo vreemd is dat je als lezer geen idee hebt of het echt is of nep, is ook wel weer mooi. Het is vooral typisch E: altijd een dubbele bodem. 

Gezien: 7 april 2023 in AFAS Live, Amsterdam

deel dit artikel

Meer:

eels
pop
Eels

Eels Time!

‘Een op alle niveaus frisse, geïnspireerde plaat’, oordeelde...
pop
Eels

Eels Time!

‘Een op alle niveaus frisse, geïnspireerde plaat’, oordeelde...
winactie

Win! Duotickets voor de show van Eels in Afas Live

Na een jaar uitstel komt Eels op vrijdag...
winactie

Win! Duotickets voor de show van Eels in Afas Live

Na een jaar uitstel komt Eels op vrijdag...
album
Eels

Extreme Witchcraft

Novocaine For The Soul is niet alleen de...
album
Eels

Extreme Witchcraft

Novocaine For The Soul is niet alleen de...
album
Eels

Earth To Dora

Wat rijmt er op ideeënarmoe? Mark Oliver Everett...
album
Eels

Earth To Dora

Wat rijmt er op ideeënarmoe? Mark Oliver Everett...
concert

Eels blijkt er helemaal klaar voor in TivoliVredenburg

concert

Eels blijkt er helemaal klaar voor in TivoliVredenburg

album
Eels

The Deconstruction

album
Eels

The Deconstruction

Meest gelezen

MEEST RECENT

INLOGGEN