Wie denkt dat Underworld alleen maar anthems maakte in de jaren negentig heeft het goed mis. Setopener I Exhale, afkomstig van de net verschenen negende plaat van Underworld, voelt alsof er honderd gloeilampen vlak voor je gezicht beginnen te branden: niet alleen de dansende massa, maar ook de muziek brengt de temperatuur tot ongekende hoogte vanaf seconde één vanavond. De eerste tekstregel wordt gesproken – Life, it’s a touch / Everything is golden – en de toon is gezet. I Exhale is net zo sterk als het Underworld van toen.

Door de zaal kolkt een golf van euforie en Karl Hyde is de belichaming daarvan. Hij is bijna zestig jaar oud, maar heeft nog energie voor tien. Op zijn eigen platform (een eenvoudig donkergroen tapijt) doet hij non-stop zijn karakteristieke dansroutine: heupwiegend maakt hij met gesloten ogen de meest zweverige arm- en handgebaren, allemaal met een enorme grijns op zijn gezicht. Met zijn euforische lichaamstaal en enkele korte anekdotes creëert Hyde constant een bijzondere warmte tussen publiek en artiest. Hij vertelt dat Underworld al sinds 1983 een terugkerende gast is in Paradiso. Nu de Marquee in Londen dicht is, betekent dat dat Paradiso het podium is waar Underworld het langst regelmatig terugkeert. Een langdurige vriendschap tussen de dance-act en de voormalige kerk is nog steeds gaande, zo blijkt.

Hyde is dan wel het warme hart van Underworld, Rick Smith is minstens zo onmisbaar. Hij zorgt er achter zijn enorme knoppeneiland voor dat de set als een geoliede machine draait. Het publiek komt vooral voor het uptempo beukwerk, maar Smith – evenals controlerende derde man Darren Price – houdt de show tijdens nummers met een lager aantal BPM (Ova Nova, Eight Ball)minstens zo boeiend door middel van subtiel mixwerk en kleurrijke visuals. Hyde komt af en toe achter of naast hem staan om te kijken hoe het gaat, nooit zonder amicale schouderklop. De wisselwerking tussen en jarenlange ervaring van Smith en Hyde maakt de twee tot ervaringsdeskundigen in het neerzetten van een goede set.

Maar een Underworld-concert is meer dan een ‘goede set’. Met hun zelfverzekerde doch dankbare houding voegen Hyde en Smith een extra dimensie toe en geven ze het publiek een speciaal vriendschappelijk gevoel. Hoe kan het ook anders als je tegen datzelfde publiek een twintigtal keer ‘you bring light in; roept in Two Months Off, een van de hoogtepunten van de avond? Underworld is overduidelijk een hechte vriend aan huis geworden van Paradiso. En het weerzien is nog steeds bijzonder prettig. Als Smith met luid gejuich van het publiek tijdens Rowla de aftrap geeft voor een climax van eenzame klasse (Rez, Cowgirl en Born Slippy. NUXX) is er een ongeëvenaarde energie te voelen in de zaal. Paradiso zal nooit genoeg krijgen van Underworld. En andersom ook niet.

Fotografie: Arend Jan Hermsen

Gezien: 31 maart 2016, Paradiso, Amsterdam