Erg druk is het niet in de sfeervolle Spiegelbar van Tivoli Oudegracht. En dat terwijl zo dadelijk Matt Pryor het podium gaat betreden. De frontman van de legendarische poppunkband The Get Up Kids heeft eind vorig jaar z'n nieuwe soloplaat Wrist Slitter uitgebracht en staat vanavond helemaal in z . . .

De New Yorkse singer-songwriter Allison Weiss brengt haar indiepopliedjes op een uiterst charmante manier. Ze vertelt honderduit, imiteert een heavy metal-gitaarsolo en tovert prachtige nummers uit haar gitaar. Het publiek dat is gekomen is vanaf het begin één en al aandacht, ook wel eens lekker bij een concert in Nederland. Matt Pryor stelt het publiek direct aan het begin van zijn set gerust: hij gaat van alles wat spelen. De toch wel iets kaler wordende zanger opent met Don’t Let The Bastards Get You Down, het eerste nummer van zijn tweede soloplaat May Day (2012). Meteen zijn we met z’n allen weer verliefd op die karakteristieke stem.

Pryor komt zijn belofte na. Zo speelt hij als tweede Without A Sound (Eleanor) van zijn andere band The New Amsterdams om vervolgens Hannah, Hold On van The Get Up Kids in te zetten. Het is zo stil in het zaaltje dat bijna niemand durft mee te zingen. Als twee fans vooraan met elkaar proosten raakt de zanger zelfs even uit z’n concentratie. ‘I have to go to my happy place’, grapt de ontspannen Pryor die, om het ijs te breken, ook nog twee moppen vertelt. Eentje over de favoriete letter van een piraat (‘it’s not arr it’s the sea’) en eentje over wat je niet wilt horen als je Willie Nelson aan het pijpen bent (‘I’m not Willie Nelson’). Een beetje flauw, maar het kenmerkt de sfeer vanavond.

Via single Kinda Goes To Pieces van zijn nieuwe soloplaat gaan we naar Valentine van Something To Write Home About, het beste poppunkalbum ooit gemaakt. Zo wisselt Pryor tussen solowerk en nummers van zijn bands en horen we nog prachtige uitvoeringen van onder meer Turn Out The Lights (The New Amsterdams), Overdue (The Get Up Kids) en Won’t Speak To Me (van de nieuwe soloplaat). Als er nog dertien minuten op de klok staan is het tijd voor verzoekjes. Hij had het al aangekondigd: als hij het nummer kon spelen en hij er zin in had, mochten wij bepalen wat hij het laatste gedeelte van de show zou doen. We zijn er snel uit. En zo komt er met Get Up Kids-klassiekers Sympathy en Out Of Reach en Four More Years van The New Amsterdams bijna een einde aan een uniek optreden. Bijna, want Pryor sluit af met het tranentrekkend mooie I’ll Catch You, het beste liedjesliedje ooit gemaakt. Wat een prachtige avond.

Fotografie: Yannick Putz

Gezien; 25 februari 2014, Tivoli, Utrecht