Dit avondvullende programma houdt in dat er geen support act of lokaal voorprogramma speelt. Het draait uitsluitend om de groep die dit jaar zijn vijfentwintigste verjaardag viert. Tijdens de enige show in de Benelux heeft Machine Head naar eigen zeggen heel wat in petto. Grote vraag is echter of de band genoeg in zijn mars heeft om een avond lang te blijven boeien. Het roodverlichte en rijkelijk met zwart-rood-witte panelen en bandlogo’s versierde podium ziet er bij inzet van showintro Diary Of A Madman (Ozzy Osbourne) in ieder geval veelbelovend uit.

Precies om half negen betreedt de groep de planken. Flynn haalt direct alles uit de kast om de fans tijdens majestueuze opener Imperium in beweging te krijgen. De vuisten moeten in de lucht, het herhaaldelijke ‘hey’-geschreeuw moet luider, de zaal moet springen en een circle pit inzetten. En dat allemaal binnen de eerste minuten. Het publiek reageert, maar niet vol overgave. En dat terwijl de band erg strak speelt en een krachtige, heldere sound heeft. Bij Beautiful Mourning maant de frontman zijn fans tot meeklappen. Maar zodra hij zijn brulstem inwisselt voor cleane vocalen, zakt het nummer in. De frontman is zijn keelproblemen duidelijk nog niet helemaal te boven. Zelfs de vocale ondersteuning van gitarist Phil Demmel en bassist Jared MacEachern biedt onvoldoende relaas.

De toeschouwers lijken op twee gedachten te hinken. Enerzijds steunen ze hún band door tussen de nummers door luidkeels ‘Machine fucking Head’ te scanderen. Maar tijdens de songs blijft het vaak opvallend rustig. Dat kan komen doordat het een maandagavond is, een groot deel van het publiek redelijk op leeftijd is en 013 de afgelopen drie dagen murw gebeukt werd door metalfestival Netherlands Deathfest. De vonk wil maar niet overslaan. Zelfs niet wanneer Flynn het publiek na Locust welkom heet bij een ‘Evening with Machine Head’, en de groep oude nummers als From This Day, Ten Ton Hammer en het snelle This Is The End ten gehore brengt. De lange pauzes tussen de songs halen de vaart uit de show.

Als de band met The Blood, The Sweat, The Tears en Be Still And Know eindelijk op dreef komt en Flynn vocaal evenredig groeit, zorgt een gitaarsolo van Demmel toch weer voor stagnatie. Machine Head is dan al ruim een uur onderweg. Flynn probeert het tij te keren door te vertellen hoe lang het geleden is dat de band in Tilburg optrad, kort uit te leggen dat er geen plek is voor racisme binnen metal en te vertellen dat muziek de bijzondere eigenschap bezit om mensen op te beuren. Dat lijkt vanavond onvoldoende te lukken, ondanks de inzet van bassdrops, een sterke lichtshow, dubbele leads en constant goed spel.

Toch piekt de show tegen het einde een paar keer. Bijvoorbeeld wanneer de zaal ‘Woohoo’ blijft zingen aan het einde van Darkness Within, of als bij Killers & Kings de grootste circle pit van de avond ontstaat en wanneer publieksfavoriet Davidian klinkt. Maar door een incoherente songkeuze en te veel zwakke momenten zakt het optreden steeds weer in. De energie keert pas helemaal aan het einde terug, met Blood For Blood, Old en Halo. Maar dan is de vraag of Machine Head klaar is voor een avondvullend programma al lang beantwoord. Niet in deze vorm.

Omdat Machine Head een avond ‘voor alleen echte’ fans wilde spelen, werden er geen fotografen bij de show toegelaten. Daarom een archieffoto van Ron van Rutten, die er anders ook weer graag bij was geweest.

Gezien: 29 februari 2016, 013, Tilburg