Met verbazing kijkt ondergetekende altijd naar het bordje 'uitverkocht' op posters van concerten van Mark Knopfler of UB40. Wie wil daar nu nog heen? Vanaf het moment dat Limp Bizkit het podium betreedt snap ik bezoekers van dat soort optredens iets beter: niets leuker dan teruggaan naar de muziek uit . . .
ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Vanavond staat de Heineken Music Hall vol met eind twintigers en begin dertigers die de longen uit hun niet meer zo jonge lijf schreeuwen alsof de tijd minstens tien jaar heeft stilgestaan. En het mooist van alles: Limp Bizkit stelt geen seconde teleur.
Het is toch wel even spannend voor aanvang. De band brengt immers later dit jaar een nieuw album uit. Maar op nieuw werk zit het gulzige publiek niet te wachten. Gelukkig, Limp Bizkit snapt ons en zorgt al met openingsnummer Hot Dog voor compleet springende HMH. Na tweede nummer My Generation vindt Durst ons al ‘beter dan Eindhoven’ – de band speelde op 18 augustus in de Effenaar – en als de band daarna vrolijk doorgaat met de hits van Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water zoals Rollin’ en My Way kan het feest niet meer stuk.
Limp Bizkit heeft geen geweldige live-reputatie, maar vanavond staat er een goed op elkaar ingespeelde band die het dreunende geluid van hun albums bijna tot in perfectie benadert. Wes Borland – onherkenbaar geschminkt in zwart en wit – zet in z’n eentje een indrukwekkende geluidsmuur neer en de bas dreunt je hele lichaam binnen. En dan Fred Durst. Opschepper, egotripper, maar vandaag vooral voorbeeldig frontman. Twee jonge fans mogen op het podium dansen, de zaal krijgt na ieder nummer veren in de reet en de zang van de toch ook een dagje ouder wordende Durst is perfect in orde.
Puntjes van kritiek? Nauwelijks. Ja, het tenenkrommende Behind Blue Eyes – met akoestische gitaar vanaf een bandje – eindigt in een lofzang over Amsterdam: ‘No one knows how it feels, to be the bad man / to be an American in Amsterdam.’ Het is het enige bierhaalmoment in een show die verder voorbijvliegt. Slim ook, om Break Stuff in het midden van de set te plaatsen. Zelfs het nieuwe Walking Away doet het goed en blijkt de perfecte opmaat voor de toegift te zijn. In die toegift natuurlijk Take A Look Around. De cover van Coldplay’s Yellow vergeven we ze, vooral omdat Nookie daarna reden is om het laatste beetje energie uit het lijf te persen. Afsluiter Faith, een cover van George Michael die op het debuut van Limp Bizkit staat, is de spreekwoordelijke slagroom op de taart/kers/aardbei. Noem het jeugdsentiment, wansmaak, noem het zoals je het wil noemen, maar Limp Bizkit kwam, zag en overwon. Een topavond.
Fotografie: Luuk Denekamp
Gezien: 6 september 2010, HMH, Amsterdam
