Veel verschillende podiumkunsten komen voorbij in Carré. Toneel, poëzie, popmuziek en zelfs circus. De klassieke zaal aan de Amstel toont zich de perfecte zaal voor Elbow-frontman Guy Garvey. De Grote Vriendelijke Reus, ooit eenmalig acteur in een film, zet maandagavond vol verve de rol van rockzanger neer. Al draait de man zijn hand ook niet om voor een stukje theater, poëzie of cabaret.
Fotografie Arend Jan Hermsen
‘Elbow is nooit verder tot bloei gekomen dan op Audio Vertigo.’ De band benoemde het echt zelf in de perspraatjes rondom de release van haar tiende album. Het zegt veel over de fase waarin de 27-jarige band is aanbeland. De stijlregel tijdens het maken, zo tekende OOR eerder op: ‘Klinkt het als Elbow, dan gaat het de vuilnisbak in.’ Het resultaat is een eigenzinnig en spannend geluid. In Carré klinkt Elbow toch gelukkig vooral als Elbow, zei het een iets uitbundigere dan wel stevigere variant.
Things I’ve Been Telling Myself for Years is de opener en we zien direct dat de band heeft uitgepakt met een groep van zes vrouwelijke muzikanten, die niet alleen een koor vormen, maar ook blaas- en strijkinstrumenten ter hand kunnen nemen, zo blijkt kort daarna bij Lovers Leap. De armgebaren van Garvey, de bombastische drums en zelfs een gitaarsolo vertellen: hier staat een stevige rockband met zelfvertrouwen. De blazers en strijkers staan er niet alleen voor de traan, maar worden juist uitgedaagd om gas te geven in de donkere en edgy arrangementen van de laatste plaat, met ook volle synths en extra percussie.
Sowieso valt op dat de band veel stevig materiaal speelt; Bones Of You en Dexter & Sinister bijvoorbeeld, razen vol overtuiging voorbij en blijken dan toch uitstekend naast het nieuwe materiaal te passen. Zo heel anders is die nieuwe plaat dus niet, al inspireert het de inmiddels vijftigers wel om een haast vergeten kant van zichzelf te laten zien. Als volleerd stadionrocker maant Garvey zijn publiek tot klappen. Ietwat theatraal en soms misplaatst, dat dan weer wel.
Zoals het een Elbow-show betaamt, is ook de humor nooit ver weg. Garvey refereert in een vakkundig aangedikt verhaal aan een onbeantwoorde Amsterdamse flirt uit het verleden, en speelt als ware cabaretier met de lach van het publiek. Hij zet z’n bandleden de hak en zet zijn zus, zittend op de eerste rij, te kakken (‘Daar zit m’n zus, dus als iemand z’n portemonnee kwijt is…’).
Natuurlijk, van een vol Carré wordt geen mens chagrijnig, maar het gemoed van Elbow is ontzettend zonnig. Ook in de rock & roll kent een carrière van zoveel jaren periodes van sleur, en hoewel Elbow nooit een slechte plaat maakte, is Audio Vertigo er eentje die onmiskenbaar weer iets heeft aangewakkerd.
Maar toch: juist in al het bombastische rockgeweld, zijn het de kleinere liedjes die eruit springen. Mede gedragen door de strijkers zijn Mirrorball maar met name Magnificent (She Says) de echte hoogtepunten van de avond. De dreunende bassynths zijn even ver weg en Carré zweeft massaal mee op de poëtische verhaaltjes van Garvey. ‘This is proof that I shouldn’t do anything other than collab with Elbow’, roept hij. De man is in de wolken met zijn band en daar heeft hij alle reden toe.
Gezien: 9 september 2024 in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam.
