ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Om nog maar eens aan te geven dat de komst van Jeff Lynne iets bijzonders is, wordt de bijna volle zaal voor het concert getrakteerd op onder andere Flaming Pie (Paul McCartney), You Got It (Roy Orbison) en I Won’t Back Down (Tom Petty). Juist, allemaal tracks waarbij Lynne achter de knoppen zat. Eind vorig jaar bracht hij dan ook met Alone In The Universe eindelijk weer eens zelf met ELO een plaat uit. Daarop bewees de frontman nog steeds knappe gelaagde popliedjes met klassieke invloeden in elkaar te kunnen zetten.
Maar goed, de nadruk vanavond ligt niet op Alone In The Universe (When I Was A Boy is de enige nieuwe track die langskomt), maar op de grote successen uit ELO’s hoogtijdagen. Begeleid door een twaalfkoppige band – waarvan toetsenist Richard Tandy de enige oudgediende is – komen klassiekers als Evil Woman en Showdown al vroeg in de set tevoorschijn. De uitvoeringen zijn strak, en de grote band weet ELO’s orkestrale geluid met strijkers en koortjes uitstekend te vangen.
Lynne zelf blijkt geen enorm charismatische frontman. Zijn gezicht is nog altijd verscholen achter een bos sluik haar, een grote zonnebril en een dikke baard, waardoor hij er van een afstandje nog hetzelfde uitziet als een jaar of twintig geleden. Das nog eens slim oud worden! De Brit staat het grootste deel van de show stil achter z’n microfoon en mompelt eventjes dat het fijn is om weer in het prachtige Amsterdam te zijn. Dat is het wel zo’n beetje qua interactie. Zelfs het voorstellen van de enorme band laat hij over aan zijn musical director Mike Stevens.
De zangpartijen van de frontman zijn echter dik in orde. Afgelopen vrijdag moest Lynne op doktersadvies nog een optreden in Dublin afzeggen, waardoor het nog even spannend was of ELO’s zanger vanavond überhaupt zou verschijnen in Amsterdam. Maar hij staat er en weet zich, ondanks dat zijn achtergrondzangers hem in het begin van de show moeten redden, prima staande te houden.
En dus is het vooral genieten van een setlist die bomvol herkenbare songs staat. De harmonieën op rustige tracks Wild West Hero, Strange Magic en vooral het schitterende Telephone Line zorgen voor kippenvel. En tegen het einde van de show zit niemand meer op z’n stoel (jawel, ook het publiek is inmiddels wat ouder) wanneer de band met Turn To Stone, Don’t Bring Me Down, Sweet Talkin’ Woman en het onvermijdelijke Mr. Blue Sky richting een ijzersterke climax gaat. Op ELO’s songs is na ruim dertig jaar nog geen plekje sleet te ontdekken. De Ziggo Dome ziet de fantastische terugkeer van een grote band.
Fotografie: Bert Treep
Gezien: 1 mei 2016, Ziggo Dome, Amsterdam